Niklozamid
|
Nazewnictwo
|
|
Nomenklatura systematyczna (IUPAC)
|
5-chloro-N-(2-chloro-4-nitrofenylo)-2-hydroksybenzamid
|
|
Ogólne informacje
|
Wzór sumaryczny
|
C13H8Cl2N2O4
|
Masa molowa
|
327,12 g/mol
|
Identyfikacja
|
Numer CAS
|
50-65-7
|
PubChem
|
4477
|
DrugBank
|
DB06803
|
SMILES
|
C1=CC(=C(C=C1[N+](=O)[O-])Cl)NC(=O)C2=C(C=CC(=C2)Cl)O
|
|
InChI
|
InChI=1S/C13H8Cl2N2O4/c14-7-1-4-12(18)9(5-7)13(19)16-11-3-2-8(17(20)21)6-10(11)15/h1-6,18H,(H,16,19)
|
InChIKey
|
RJMUSRYZPJIFPJ-UHFFFAOYSA-N
|
|
|
|
Klasyfikacja medyczna
|
ATC
|
P02DA01
|
|
Niklozamid – organiczny związek chemiczny stosowany jako lek przeciwpasożytniczy w leczeniu zakażenia tasiemcem – tasiemcem nieuzbrojonym, tasiemcem uzbrojonym, brudzogłowcem szerokim oraz tasiemcem karłowatym.
Mechanizm działania
Niklozamid hamuje wytwarzanie ATP u pasożytów oraz wywiera wpływ na metabolizm węglowodanów. Ponadto powoduje wzrost wrażliwości tasiemców na enzymy proteolityczne.
Działania niepożądane
Sporadycznie występują dolegliwości żołądkowo-jelitowe.
Stosowanie
Podaje się jednorazowo w dawce 2 g. W inwazji wywołanej T. solium po 2 godz. od podania niklozamidu należy zastosować lek przeczyszczający, ponieważ nie wywołuje on obumarcia jaj tasiemców, które mogłyby przedostać się do krwiobiegu i spowodować rozwój wągrzycy.
Preparaty
- Devermin (Chinoin)
- Radeverm (Germed)
- Teniarene (Amsa)
- Trédémine (Bellon)
- Yomesan (Bayer)
Bibliografia
- Ernst Mutschler, Gerd Geisslinger: Farmakologia i Toksykologia Mutschlera. MedPharm, 2010. ISBN 978-83-60466-81-0. Brak numerów stron w książce
- Jan Kazimierz Podlewski: Leki współczesnej terapii. Warszawa: Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, 1989, s. 419. ISBN 83-200-0943-X.