Talk – minerał z gromady krzemianów. Należy do grupy minerałów pospolitych.
Nazwa pochodzi od arabskiego słowa talk oznaczającego mikę i nawiązuje do podobieństwa tych minerałów. Z kolei po łacinie talcus to tłuszcz, stąd w dawnej polszczyźnie czasem używano nazwy łojek.
Właściwości
To najbardziej miękki z minerałów. Można go z łatwością zarysować paznokciem, jak również skruszyć lub kroić nożem, rozpoczyna on skalę twardości Mohsa. Jego blaszki są dość giętkie. W dotyku jest tłusty, mydlany.
Nie występuje zazwyczaj w postaci wykształconych kryształów, lecz w postaci skupień łuseczkowatych, blaszkowatych, gęsto upakowanych. Kryształy spotykane są niezmiernie rzadko.
Talk zbity o zielonoszarej barwie nazywany jest steatytem. Talk przypomina wyglądem pokrewny minerał, pirofyllit.
Występowanie
Talk jest pochodzenia metamorficznego, występuje głównie w skałach powstałych w średnio wysokich temperaturach (300-400 stopni Celsjusza). Powstaje także z hydrotermalnego przeobrażenia skał ultrazasadowych (oliwiny i pirokseny) oraz w wyniku metamorfozy marmurów dolomitowych.
w przemyśle kosmetycznym i farmaceutycznym do wytwarzania pudru, maści, jako dodatek do mydeł
w przemyśle gumowym i papierniczym jako masy wypełniające
jest nośnikiem magnezu i używany jest jako spoiwo w produkcji ceramiki kordierytowej
do produkcji materiałów ognioodpornych
jako wypełniacz oraz środek zmniejszający palność tworzyw sztucznych; jego obecność jest oznaczana w symbolu produktu, na przykład „ABS-TD10” (10% talku w tworzywie ABS) lub „PP+40%TALC” (40% talku w polipropylenie), dodawana jest też sama litera T z wartością liczbową lub bez[potrzebny przypis]
do wyrobu rzeźb i galanterii ozdobnej (szczególnie w postaci tak zwanego kamienia mydlanego, czyli zbitego, masywnego nagromadzenia steatytu, przeważnie o zielonkawej barwie)
Uwagi
↑W języku potocznym „talkiem” bywa nazywany węglan magnezu (magnezja biała), używany w sportach takich jak podnoszenie ciężarów lub wspinaczka celem osuszania dłoni oraz zwiększania tarcia. Prawdziwy talk spełnia to zadanie dużo gorzej, gdyż oprócz właściwości osuszających jest też lubrykantem[2][3].
Borkowska Maria, Smulikowski Kazimierz: Minerały skałotwórcze, Wydawnictwa Geologiczne, Warszawa, 1973, s. 309–312
Guillermo Gold Gormaz, Jordi Jubany Casanovas: Atlas mineralogii. Barbara Zapolska (tłum. z hiszp.). Warszawa: Wiedza i Życie, 1992. ISBN 83-85231-10-2.
Olaf Medenbach, Cornelia Sussieck-Fornefeld: Minerały. Warszawa: Świat Książki, 1996. ISBN 83-7129-194-9.
Rupert Hochleitner: Minerały i kryształy. Określanie minerałów według barwy rysy. Warszawa: Muza S.A, 1994. ISBN 83-7079-281-2.
W. Heflik, L. Natkaniec-Nowak, Minerały Polski, Wydawnictwo Antykwa, 1998.
