Po wybuchu II wojny światowej jesienią 1939 jego rodzice i rodzeństwo zostali zesłani na Sybir. Uczył się w szkole przy fabryce obuwia. Po ataku Niemiec na ZSRR z połowy 1941 ochotniczo wstąpił do oddziałów pospolitego ruszenia Armii Czerwonej[4]. W tych szeregach brał udział w obronie Kurska w składzie Dzerżyńskiego Batalionu[4]. Służył tam jako zwiadowca[4]. Działał w organizacji podziemnej informując o przemieszczaniu niemieckich jednostek, rozwieszając ulotki, przenosząc broń[3]. W związku z podejrzeniem współpracy z partyzantką radziecką w maju 1943 został aresztowany przez gestapo, po czym przez trzy tygodnie był więziony w Marchlewsku, potem przeniesiony do Nowogrodzie Wołyńskm[4][3]. Po przesłuchaniach był transportowany do obozu koncentracyjnego pociągiem, gdzie współorganizował ucieczkę, w wyniku czego zdołał zbiec wraz z 42 innymi więźniami[4][3]. Potem ponownie zatrzymany w łapance i raz jeszcze przygotował ucieczkę, wskutek której odzyskał wolność z 30 innymi osobami[4]. Tuż po tym został zatrzymany i rozpoznany jako znajomy współpracownik przez członków partyzanckiego oddziału Michaiła Iłłarionowicza Szukajewa, którzy wcześniej korzystali z przekazywanych przez niego informacji[3]. W 1943[4] został członkiem oddziału partyzanckiego szukajewowców w oddziale pod dowództwem Kudinowa[3]. Od maja do sierpnia 1943 w oddziale Gierasimowa współpracował z grupami dywersyjnymi w okolicach Marchliwsna w obwodzie żytomierskim[4]. W jej szeregach brał udział w bitwie na łuku kurskim latem 1943[5][6][7]. Od 1 września 1943 do 23 marca 1944 służył jako konny zwiadowca w 16 szwadronie zwiadu Zgrupowania im. Stalina w okolicach Korodnia[4]. Nosił pseudonim „Zerka”[4]. Od 27 marca do 15 maja 1944 był dowódcą drużyny fizylierów 93 pułku piechoty Armii Czerwonej[4]. Mimo sprzeciwu ze strony radzieckiego dowództwa, w maju 1944 zgłosił się do formowanych w Sumach oddziałów armii polskiej[4]. Od 16 maja 1944 do końca wojny służył w szeregach 10 pułku artylerii haubic w składzie 3 Brygady, a stanowisku dowódcy radiostacji[4], odbywając cały szlak 1 Armii Wojska Polskiego na froncie wschodnim. Po otrzymaniu ran od 27 października 1944 przez trzy tygodnie przebywał w szpitalu w Otwocku[4]. Brał udział w forsowanie Bugu, przez Chełm, Puławy, Warkę, Warszawę, na początku 1945 brał udział w walkach o przełamanie Wału Pomorskiego, w marcu 1945 uczestniczył w bitwie o Kołobrzeg, w kwietniu 1945 w forsowaniu Odry, aż do Berlina[potrzebny przypis].
Po zakończeniu działań wojennych powrócił z jednostką do Gniezna i pozostał żołnierzem zawodowym. W sierpniu 1945 został skierowany na kurs łączności w Sieradzu, po ukończeniu którego został mianowany podporucznikiem łączności. Ukończył naukę w Oficerskiej Szkole Łączności, uzyskując wykształcenie średnie[2]. Uczestniczył w walkach z tzw. „reakcyjnym podziemiem”, podczas których w styczniu 1946 odniósł ciężkie rany i przez dwa miesiące przebywał w szpitalu[8]. W maju 1946 został awansowany na podporucznika[4]. Pod koniec lat 60. był w stopniu majora[9]. Od 1962 do kwietnia 1969 pełnił funkcję szefa łączności 32 Pułku Czołgów Średnich w Sanoku (od 1967 przemianowany na 26 pułk czołgów średnich). Następnie podjął służbę w administracji wojskowej. Sprawował stanowisko zastępcy szefa Powiatowego Sztabu Wojskowego ds. uzupełnień i mobilizacyjnych w Ustrzykach Dolnych[10], Sanoku i Przemyślu. W stopniu podpułkownika od 6 stycznia 1972 był pełnomocnikiem ds. operacyjnych w Wojskowej Komendzie Uzupełnień w Sanoku na powiat ustrzycki[11]. Został przeniesiony w stan spoczynku 23 września 1976 w stopniu podpułkownika. W 1980 uczestniczył w uroczystościach wspomnieniowych, zorganizowanych w Nowogrodzie Wołyńskim przez radę weteranów Zgrupowania Oddziałów Partyzanckich M.I. Szukajewa[3].
Zmarł 30 stycznia 2016 w Sanoku. Został pochowany 3 lutego 2016 po ceremonii świeckiej na Cmentarzu Centralnym w Sanoku przy asyście i salwie honorowej żołnierzy Wojska Polskiego.
Arnold Andrunik: Rozwój i działalność Związku Bojowników o Wolność i Demokrację na Ziemi Sanockiej w latach 1949-1984. Sanok: 1986, s. 1-335.
Związek Bojowników o Wolność i Demokrację. Oddział w Sanoku. Deklaracje i karty ewidencyjne członków zwyczajnych O Olechny-Ostrowski 1966-1986, AP Rzeszów – O/Sanok (zespół 659, sygn. 83). s. 1-167.