Uchodziła za córkę boga Ladona[3]. Jej piękność wywarła takie wrażenie na bożku Panu, że zapragnął ją posiąść. Uciekając przed nim, w ostatniej chwili zamieniła się w trzcinę rosnącą nad brzegiem rzeki Ladon[1]. Wówczas Pan postanowił ją zerwać i poszczególne łodygi o odpowiednich długościach połączyć woskiem. Tak miał powstać instrument muzyczny – fletnia Pana, od imienia nimfy nazywana też syryngą. Według innej wersji w trzcinę została zamieniona przez bogów dla uchronienia przed zalotami bożka[4].
Temat miłości Pana do Syrinks oraz ona sama cieszyły się szczególną popularnością u XIX-wiecznych pisarzy. Nimfa stała się bohaterką poematu wiktoriańskiego artysty i poety Thomasa Woolnera, pt. Silenus. Poemat nawiązywał do mitu, w którym przedstawiono miłość Syrinks do Sylena, utożsamianego z Panem. Nimfa tonie podczas ucieczki przed Sylenem, a zrozpaczony Pan przeobraża się w demona i z rozpaczy pogrąża się w pijaństwie. Syrinks jest również bohaterką innego poematu o tym samym tytule autorstwa amerykańskiej poetki Amy Clampitt.
Francuski kompozytor Claude Debussy napisał sonatęSyrinx (La Flute De Pan), gdzie ukazującą smutek Pana wobec utraty umiłowanej. Jest to jeden z pierwszych utworów solowych napisanych na flet. Partie były wykorzystane w sztuce Psyche autorstwa Gabriela Mourey[5].
W nauce
Imieniem nimfy została nazwana jedna z planetoid – (3360) Syrinks.
↑Vojtech Zamarovský: Bohovia a hrdinovia antických bájí. Bratislava: Perfekt a.s., 1998, s. 420. ISBN 80-8046-098-1. (słow.).; polskie wydanie: Bogowie i herosi mitologii greckiej i rzymskiej (Encyklopedia mitologii antycznej, Słownik mitologii greckiej i rzymskiej).
↑Kenneth McLeish: Leksykon mitów i legend świata. Warszawa: Książka i Wiedza, 2001. ISBN 83-05-13168-8. Brak numerów stron w książce
↑James McCalla, Twentieth-century Chamber Music: Routledge Studies in Musical Genres, Routledge, 2003, s .48
Bibliografia
Owidiusz, Pubius Ovidius Naso, Metamorphoses I 689 n;
