Stefan Wengierow
Data i miejsce urodzenia
|
24 marca 1909 Sankt Petersburg
|
Data śmierci
|
15 czerwca 1978
|
Zawód, zajęcie
|
działacz państwowy i komunistyczny, inżynier, dyplomata
|
Stanowisko
|
wicewojewoda śląski (1945), wicewojewoda wrocławski (1945), chargé d’affaires ambasady w Rumunii (1946–1947), konsul generalny PRL w Ostrawie (1947–1956)
|
Partia
|
FPK, KPP, KPZR
|
Odznaczenia
|
|
Stefan Wengierow, także Józef Wengierow oraz Stefan Węgierow (24 marca 1909 w Sankt Petersburgu[1], zm. 15 czerwca 1978[2]) – polski działacz państwowy i komunistyczny, inżynier, dyplomata, wicewojewoda śląski (1945) i wrocławski (jako zastępca pełnomocnika Rządu RP na Okręg Dolny Śląsk, 1945), następnie chargé d’affaires ambasady w Rumunii (1946–1947) i konsul w Ostrawie (1947–1956).
Życiorys
Syn Leona. Podjął studia we Francji, w tym okresie działał we Francuskiej Partii Komunistycznej oraz lewicowych organizacjach studenckich. Z wykształcenia inżynier elektryk, publikował też artykuły m.in. z zakresu ciepłownictwa[3] oraz w „Polityce”. Po powrocie do kraju zatrudniony jako elektryk na Zagłębiu Dąbrowskim, w tym do 1939 w Hucie Milowice. Został członkiem Komunistycznej Partii Polski[1][4] .
Pomiędzy 1939 a 1941 działał w radzieckich strukturach partyjnych na Białostocczyźnie i Polesiu, następnie pracował jako leśnik w ZSRR. Pod koniec 1944 był zastępcą wojewódzkiego pełnomocnika ds. reformy rolnej w Białymstoku[5] oraz prezesem Wojewódzkiego Urzędu Ziemskiego w tym mieście, następnie na początku 1945 dołączył do Grupy Operacyjnej „Śląsk” kierowanej przez Aleksandra Zawadzkiego[1]. Od stycznia[6] do czerwca 1945 był wicewojewodą i drugim wicewojewodą śląskim[7] (w tym okresie m.in. składał raport Bolesławowi Bierutowi oraz uczestniczył w petraktacjach polsko-czechosłowackich[8] ). Ze stanowiska odszedł po konflikcie z miejscowymi działaczami PPR. Następnie objął analogiczne stanowisko jako zastępca pełnomocnika na Okręg Dolny Śląsk Stanisława Piaskowskiego[7]. Następnie przeszedł do kariery dyplomatycznej. Od 8 kwietnia 1946 do 14 sierpnia 1947 był pierwszym po wojnie chargé d’affaires ambasady Polski w Rumunii[9], zajmował się m.in. organizacją powrotu polskich górników-emigrantów z Transylwanii[10]. Następnie od 1947 do 1956 pozostawał konsulem generalnym w Ostrawie[11].
Pochowany na cmentarzu ewangelicko-reformowanym w Warszawie (kwatera 6-6-9)[2].
Ordery i odznaczenia
Przypisy
Bibliografia