Stanisław Mika (ur. 6 maja 1931 w Warszawie, zm. 22 września 2017 tamże) – polski psycholog należący do grupy pionierów polskiej psychologii społecznej.
Po ukończeniu w 1950 Państwowego Gimnazjum i Liceum im. Stefana Batorego w Warszawie[2], zaczął studia na Uniwersytecie Warszawskim, najpierw wybrał studia polonistyczne, ale po roku zmienił kierunek i związał się z psychologią na tym uniwersytecie. Po stażu w Center for Group Dynamics w Ann Arbor w Michigan, przeniósł na polski grunt idee wypracowane przez amerykańską szkołę psychologii społecznej którą tworzyli: Leon Festinger, Milton Rokeach, Harold Kellety, Dorwin Cartwright i Muzafer Sherif.
Karierę naukową rozpoczął na Uniwersytecie Warszawskim pod kierunkiem Tadeusza Tomaszewskiego broniąc pracy doktorskiej w 1963 i do odejścia na emeryturę związany był z Wydziałem Psychologii tej uczelnią. W roku 1975 uzyskał tytuł profesora.
Był jednym z założycieli Europejskiego Towarzystwa Psychologii Społecznej pozostając przez dwie kadencje członkiem zarządu Towarzystwa oraz Polskiego Towarzystwa Psychologii Społecznej.
Do końca swoich dni był dziekanem Wydziału Psychologii Wyższej Szkoły Finansów i Zarządzania.
Ważniejsze publikacje
- Wstęp do psychologii społecznej (1972)
- Psychologia społeczna (1981)
- Jak modyfikować własne zachowanie? (1987)
- O różnych drogach samodoskonalenia (1992)
- Psychologia społeczna dla nauczycieli, Wydawnictwo Akademickie Żak, Warszawa 1998, ss. 257, ISBN 83-86770-87-2
Przypisy
- ↑ Prof. dr hab. Stanisław Mika, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2022-10-01] .
- ↑ Edmund Kujawski (red.), Witold Grabski (red.): „Pochodem idziemy...” Dzieje i legenda Szkoły im. Stefana Batorego w Warszawie. Warszawa: Stowarzyszenie Wychowanków Gimnazjum i Liceum im.Stefana Batorego w Warszawie, 2003, s. 113. ISBN 83-06-02325-0.
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Identyfikatory zewnętrzne:
