Dwór w BykowcachGrobowiec rodzinny Tarnawieckich i SchwarzówUlica Stanisławy Tarnawieckiej w Bykowcach[b]
Urodziła się 9 kwietnia 1864 we Lwowie[1]. Wywodziła się z rodziny pochodzenia niemieckiego[2]. Była córką Rudolfa Schwarza (1834-1899[3][4][5], kupiec i muzyk pochodzenia niemieckiego, dyrektor Galicyjskiego Towarzystwa Muzycznego i Konserwatorium Lwowskiego[2]) i Ludmiły z domu Zawilskiej[2][6] (1834-1912[7])[1][8]. Miała dwie siostry: Marię (zamężna z lekarzem dr. Władysławem Gedlem, babka Marka Gedla)[2] i Ludmiłę (śpiewaczka i nauczycielka śpiewu znana w Paryżu jako Lody Palasara)[2][6][9]. Wychowywała się w domu we Lwowie przy ulicy Teatralnej, przepełnionym muzyką (jego ojciec organizował tam tzw. niedzielne „poranki muzyczne”, z czasem słynne w całym Lwowie) i atmosferą patriotyzmu[3][10][2][6].
Stanisława Tarnawiecka działała społecznie[25]. W 1889 przystąpiła do Towarzystwa im. Stanisława Staszica we Lwowie w charakterze członka wspierającego[26]. Należała do sanockiego oddziału Towarzystwa Pszczelniczo-Ogrodniczego[27][28]. Była przewodniczącą komitetu organizacyjnego wystawę pszczelniczo-ogrodniczą wraz z wystawią drobiu i królików trwającą w Sanoku od 28 września 1905[29]. 24 listopada 1905 została wybrana do zarządu kółek rolniczych powiatu sanockiego[30][31]. Na przełomie lipca i sierpnia 1911 zasiadła w radzie nadzorczej Domu Handlowo-Przemysłowego w Sanoku[32]. Przekazała areał na rzecz Towarzystwa Szkoły Ludowej z przeznaczeniem na powstanie szkoły uczącej w języku polskim, która została wybudowana w 1912[6][25][33]. W Bykowcach opiekowała się szkołą ludową[34]. Należała do Towarzystwa Upiększania Miasta Sanoka[35]. W 1911 podarowała kilkadziesiąt krzewów ozdobnych, które zasadzono w części im. Fryderyka Szopena parku miejskiego w Sanoku[36].
Po wybuchu I wojny światowej od 14 września 1914 wraz z bliskimi przebywał w Cilli[37]. Podczas wojny została wybrana przewodniczącą założonego 5 marca 1916 Koła Ligi Kobiet Miasta Sanoka, liczącego ok. 170 aktywistek, działających społecznie, głównie na rzecz opieki nad rannymi legionistami oraz rodzinami[6][38][39][40]. W czasie wojny założyła w Sanoku herbaciarnię, przy obsłudze której pracowała Emilia Słuszkiewicz, córka Michała[41]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości pod koniec grudnia 1918 została wybrana członkinią Naczelnego Zarządu zjednoczonej Liga Kobiet Polskich[42]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości z inicjatywy Ligi Kobiet w sanockiej kamienicy Pawła Biedki przy ul Jagiellońskiej 4 działał „Sklep Przemysłu Domowego”[43].
W swoim domu przechowywała pamiątki i dokumenty z działalności rodziców w czasie powstania styczniowego[10]. W majątku Stanisławy Tarnawieckiej w Bykowcach zmarli jej rodzice Rudolf w 1899[3][4][5][44][45] i Ludmiła w 1912[7][46]. Jako wdowa 2 lutego 1919 Stanisława Tarnawiecka poślubiła architekta i wdowca Ludwika Baldwin-Ramułta (1857-1929; świadkami na ich ślubie byli Stanisław Obertyński i Mieczysław Strzelbicki)[1][47]. Pozostawała właścicielką Bykowiec po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w pierwszych latach istnienia II Rzeczypospolitej w latach 20. XX wieku[23]. Zmarła 10 października 1923 w Bykowcach na udar mózgu[47][48]. Została pochowana na tamtejszym cmentarzu w grobowcu familijnym 13 października 1923[47][c].
W Bykowcach została ustanowiona ulica Stanisławy Tarnawieckiej, wiodąca od drogi krajowej nr 28 w stronę południową do zabudowań dworskich. Po latach we wsi zostało założone Stowarzyszenie Rozwoju Wsi Bykowce „Moja Wieś” im. Stanisławy Tarnawieckiej[49].
Uwagi
↑Do końca życia figurowała jako „Stanisława Ramułt” i pod tym nazwiskiem została wpisana do parafialnej księgi zmarłych w Sanoku.
↑Na tabliczce umieszczono nazwisko „Tarnowieckiej”.
↑Po śmierci jej ojca Rudolfa Schwarza w 1899 grobowiec familijny w Bykowcach miał wykonać przyjaciel rodziny, lwowski architekt Władysław Halicki, zob. Kronika. „Kurjer Lwowski”. Nr 146, s. 4, 28 maja 1899.
↑Ewa Śnieżyńska-Stolot, Franciszek Stolot: Katalog zabytków sztuki w Polsce. T. I: Województwo krośnieńskie (zeszyt 2: Lesko, Sanok, Ustrzyki Dolne i okolice). Warszawa: Instytut Sztuki PAN, 1982, s. 8-9. ISBN 83-221-0158-9.
g_Stanis%C5%82awa_Tarnawiecka.jpg)
b.jpg)
