Syn Antoniego i Józefy z d. Stankiewicz[1]. Do konspiracji w 1942 roku[4] zwerbował go jego starszy brat Antoni Kimszal ps. Emir, organizując oddział partyzancki w okolicach Suwałk. Początkowo Stanisław pełnił funkcję łącznika i wywiadowcy na terenie placówek AK Zaboryszki i Sejwy w III rejonie obwodu Suwałki AK[6]. Kolportował ulotki, gazetki, przenosił rozkazy. Od października 1943 żołnierz oddziału dywersyjno-sabotażowego, gdzie dowodził patrolem, potem drużyną[6]. W 1944 roku ukończył konspiracyjną szkołę podoficerską i uzyskał stopień kaprala[7]. W okresie „Burzy” oddział partyzancki „Emira” wszedł w skład odtwarzanego 41 pułku piechoty AK i walczył w rejonie Sopoćkinie – Augustów. Stanisław awansował na dowódcę 1 plutonu w 8 kompanii[a][6]. Wyróżnił się 20 czerwca 1944 w bitwie z Niemcami nad Kanałem Augustowskim[6] gdzie został ranny[5]. 6 sierpnia 1944 roku, w okolicach Sarnetki partyzanci złożyli broń na ręce wkraczającej na te tereny Armii Czerwonej[8]. Partyzantów, w tym Stanisława Kimszala, pod eskortą odprowadzono do Kowna, a potem do Wilna[8]. Dowództwa oddziałów AK podstępnie aresztowano.
7 sierpnia 1944 roku Stanisław został wcielony do sowieckiego 202 pułku piechoty[5]. Już 1 października znalazł się w polskim 5 zapasowym batalionie piechoty[8]. 15 stycznia wyruszył na front. W lutym został skierowany na kurs do Oficerskiej Szkoły Piechoty nr 3. Ukończył go 18 września 1945 roku uzyskując stopień podporucznika w korpusie osobowym oficerów piechoty[9].
Okres powojenny
Od 1 października 1945 roku do 2 maja 1947 roku pełnił służbę w oddziałach Wojsk Ochrony Pogranicza jako p.o. dowódcy strażnicy w Kostrzynie[10][b].
Od 1 lutego 1946 roku objął stanowisko zastępcy dowódcy 6 komendy WOP w Sękowicach[10]. 2 maja 1947 roku zwolniony z wojska jako tzw. element niepewny[10]. Rok później zmuszony został opuścić strefę przygraniczną. W marcu 1948 roku przyjechał do Szczecina i podjął pracę w Centrali Zbytu Przemysłu Produktów Węglowych. W 1949 próbował wrócić w szeregi Wojska Polskiego. Jako przyczynę odmowy podano wcześniejszą przynależność do Armii Krajowej. Od 1951 roku pracował w Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej. W latach 1963–1966 studiował prawo administracyjne na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza. 31 marca 1980 roku przeszedł na emeryturę[10].
W 1956 roku wstąpił do Związku Inwalidów Wojennych Rzeczypospolitej Polskiej[5]. 29 maja 1980 roku został wybrany prezesem Zarządu Okręgowego Związku Inwalidów Wojennych woj. zachodniopomorskiego. W 80 rocznicę powstania ZIW doprowadził do wmurowania 14 tablic pamiątkowych w kościołach województwa zachodniopomorskiego i w innych obiektach publicznych. Jest pomysłodawcą idei upamiętnienia działaczy Związku Inwalidów Wojennych – bohaterów wojny, partyzantki leśnej, kacetów i łagrów, obozów i więzień[10]. Z jego inicjatywy wydana została książka Wszystkie drogi wiodły do Szczecina i Ocaleni w pamięci[10].
W 2003 roku uzyskał tytuł „Honorowego Żołnierza 12 Dywizji Zmechanizowanej”.
Od 2014 roku jest patronem Oddziału Dębno Związku Strzeleckiego „Strzelec” Wągrowiec.
W 2016 roku uchwałą z dnia 12 marca 2016 roku Sztabu Związku Strzeleckiego „Strzelec” Wągrowiec został mianowany na stopień generała Związku Strzeleckiego.