28 grudnia 1865 Rudna
29 marca 1941 Rudna
od 7 lutego 1899 do 14 marca 1914
Edward Jędrzejowicz
od 1928 do 1930
Stanisław Dąmbski h. Godziemba (ur. 28 grudnia 1865 w Rudnej Wielkiej, zm. 29 marca 1941 tamże) – prawnik, polityk konserwatywny i sanacyjny, poseł na Sejm Krajowy Galicji i do austriackiej Rady Państwa, członek Wydziału Krajowego Galicji, senator II Rzeczypospolitej.
Ukończył Gimnazjum św. Anny (1883)[1] a następnie w latach 1883–1887 studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego[1]. W 1888 uzyskał na nim tytuł doktora praw[1]. Członek Towarzystwa Prawniczego we Lwowie, działacz jego sekcji administracyjnej[2].
Ziemianin, właściciel dóbr Rudna Wielka i Rudna Mała. Był członkiem Rady Powiatu (1896–1910) i Wydziału Powiatowego (1896–1909) w Rzeszowie[1]. Działacz Okręgowego Towarzystwa Rolniczego w Rzeszowie, którego przez kilka lat był prezesem[3].
Konserwatysta, działacz i polityk Stronnictwa Prawicy Narodowej (1908–1937). Poseł do galicyjskiego Sejmu Krajowego VII kadencji (7 lutego 1899 – 9 lipca 1901), VIII kadencji (28 grudnia 1901 – 12 października 1907), IX kadencji (15 września 1908 – 2 kwietnia 1913), X kadencji (5 grudnia 1913 – 14 marca 1914)[4]. Wybierany w kurii I (wielkiej własności) z obwodu wyborczego nr 12 (rzeszowskiego), pierwszy raz uzyskał mandat w wyborach uzupełniających 7 lutego 1899 po rezygnacji Edwarda Jędrzejowicza[4]. Był także posłem do austriackiej Rady Państwa IX kadencji (18 października 1899 – 18 stycznia 1900)[5]. Mandat uzyskał w wyborach uzupełniających o opróżniony po zmarłym Leonie Chrzanowskim mandat posła z kurii I (wielkiej własności) z okręgu wyborczego nr 7 (Przemyśl-Jarosław) uzyskując 7 lipca 1899 42 głosy i pokonując Mieczysława Paszkudzkiego, który otrzymał 22 głosy[6][7][8][9][10]. W parlamencie należał do grupy posłów konserwatywnych Koła Polskiego w Wiedniu. Z mandatu zrezygnował po objęciu funkcji członka Wydziału Krajowego Galicji którego członkiem pozostawał w latach 1900–1914[1].
Po I wojnie światowej gospodarował w rodzinnym majątku ziemskim. Założył szkoły w Rudnej i Pogwizdowie[3], ofiarował teren pod kościół, plebanię i cmentarz w Rudnej gdzie w 1912 doprowadził do powstania parafii. Od 1919 prezes Rady Naczelnej Polskich Organizacji Ziemiańskich. Po przewrocie majowym związał się z sanacją[3]. W latach 1928–1935 pełnił funkcję senatora II kadencji, wybranego w 1928 z województwa tarnopolskiego z listy BBWR[11].
Kolekcję obrazów podarował w 1903 do Muzeum w Rzeszowie, a w 1929 blisko 100 obrazów podarował do zbiorów Ossolineum we Lwowie. Zmarł w rodzinnym majątku, został pochowany w grobowcu w Rudnej Wielkiej.
Syn Józefa Dąmbskiego (1840–1872) i Zofii z Trzecieskich (1843–1930). Jego rodzeństwem byli: poseł na Sejm Krajowy Aleksander Dąmbski (1868–1932), Maria (1870–1891), żona Józefa Milewskiego (1859–1916) oraz Zofia (ur. 1870). Od 1897 żonaty z Antoniną Zaleską (1873–1973), córką Filipa Zaleskiego. Poprzez żonę jego szwagrami byli Wacław Zaleski (1868–1913) i Tadeusz Czarkowski-Golejewski (1850–1945). Małżeństwo miało cztery córki: Marię Marcelinę (1898–1944), żonę Macieja Brykczyńskiego (1898–1966), Zofię (1900–1989), żonę Stefana Dąmbskiego (1893–1961), Aleksandrę (1902–1988) i Izydorę (1904–1983)[1][15].