Orkiestra rodziny Hamptonów (ok. 1950)Koncert zespołu organizacji Jazzmobile w Nowym Jorku: Slide Hampton – puzon, Sam Jones – kontrabas i Jimmy Heath – saksofon, 1978
Był synem Clarke’a Deacona – saksofonisty i perkusisty, oraz Laury z d. Buford – pianistki, którzy wychowali dwanaścioro dzieci i wszystkie – ośmiu synów i cztery córki – nauczyli grać na instrumentach muzycznych[3]. Założyli z nimi zespół rodzinny. W późniejszym czasie jego siostry jako kwartet The Hampton Sisters stały się znane w całym kraju[4]. W 1938 rodzina zamieszkała w Indianapolis. W rodzinnej orkiestrze grał na puzonie suwakowym (slide trombone) i stąd wziął się jego przydomek. W dzieciństwie – mimo że był praworęczny – dostał instrument dla muzyka leworęcznego, ale że nikt nie zapytał czy mu pasuje, on sam zaś nie zaprotestował, został puzonistą leworęcznym[3]. W wieku dwunastu lat występował w Indianapolis i na Środkowym Zachodzie w rodzinnej The Hampton Band[2].
Od 1955 do 1956 grał w rhythmandbluesowej formacji pianisty Buddy’ego Johnsona. W latach 1957–1959 pracował w orkiestrze trębacza Maynarda Fergusona. Skomponował dla niej popularne utwory: The Fugue, Three Little Foxes i Slide’s Derangement, oraz oryginalnie zaaranżował: Frame for the Blues, Go East Young Man, Newport, Sometimes I Feel Lika a Motherless Child, Ole i ’Round Midnight[2]. W 1959 wziął udział w nagraniu słynnej, puzonowej płyty Melby Lison, pt. Melba Liston and Her ’Bones. Im jego nazwisko stawało się bardziej cenione, tym lepsze otrzymywał angaże. Z jego talentu instrumentalnego i aranżerskiego korzystały takie sławy jazzu, jak Dizzy Gillespie, Max Roach, Art Blakey, Thad Jones i Mel Lewis (The Vanguard Jazz Orchestra)[2]. W 1962 założył The Slide Hampton Octet, w którym występowali cenieni muzycy, grający na instrumentach dętych: Freddie Hubbard, Booker Little i George Coleman[2]. Zespół w różnych składach dużo koncertował w Stanach Zjednoczonych i Europie, oraz sporadycznie nagrywał płyty. Oprócz jazzu, którego popularność malała, zajmował się także odmiennymi gatunkami. M.in. pełnił funkcję kierownika muzycznego w wytwórni Motown Records, współpracując z wokalistami – Stevie’em Wonderem i grupą The Four Tops[5].
W 1977 powrócił do rodzinnego kraju i podjął prace nauczyciela akademickiego. Prowadził kursy muzyczne (master classes) dla zaawansowanych na takich uczelniach jak Uniwersytet Harvarda (otrzymał tam stanowisko artysty rezydenta), University of Massachusetts Amherst, DePaul University oraz Indiana University Bloomington[2]. Równocześnie prowadził sformowany przez siebie zespół The World of Trombones, którego skład instrumentalny tworzyło dziewięć puzonów i sekcja rytmiczna. Razem z saksofonistą Jimmym Heathem kierował także kwintetem Continuum, grającym muzykę Tadda Damerona. W 1989 wspólnie z Paquito D'Riverą był dyrektorem muzycznym „Brylantowego jubileuszu Dizzy’ego”, całorocznej serii uroczystości upamiętniających 75. rocznicę urodzin wielkiego trębacza[2]. W 2009 przedstawił cztery nowe kompozycje pod wspólnym tytułem: A Tribute to African-American Greatness. Swoimi utworami uczcił takie postacie, jak bojownik z apartheidem i prezydent RPANelson Mandela, osobowość telewizyjna i aktorka Oprah Winfrey, golfistaTiger Woods, tenisistki Venus i Serena Williams, oraz prezydent USABarack Obama. Kompozycje zostały opatrzone tekstami napisanymi przez niego oraz jego menadżera.
Za swoje dokonania, m.in. niezliczoną liczbę występów w różnej roli z najwybitniejszymi muzykami jazzowymi, został uhonorowany wieloma wyróżnieniami, w tym dwoma nagrodami Grammy oraz pięcioma nominacjami[6].
W ostatnich latach życia mieszkał w miejscowości Orange. Zmarł w swoim domu. Miał 89 lat.
1997 Nagroda Grammy w kategorii Best Instrumental Arrangement Accompanying Vocal(s) za utwór Cotton Tail (Dee Dee Bridgewater – wokalistka)[7]
1998 Wprowadzenie do Jazzowego Panteonu Sław Indianapolis (The Indianapolis Jazz Hall of Fame)[8]
2004 Nagroda Grammy w kategorii Best Instrumental Arrangement za album The Way – The Music of Slide Hampton nagrany przez The Vanguard Jazz Orchestra[9]
