Sit rozpierzchły (Juncus effusus L.) – gatunekbyliny z rodziny sitowatych. Występuje na wszystkich kontynentach z wyjątkiem Antarktydy, na Australię został zawleczony. Brak go w Azji środkowej i północnej oraz w środkowej i zachodniej Afryce[3]. W XXI w. jego nowe stanowisko odkryto nad Bajkałem[5]. W Polsce pospolity na całym obszarze[6], występuje w miejscach wilgotnych w górach po regiel górny.
Morfologia
Pokrój
Tworzy duże, gęste kępy do 1,2 m wysokości z gęstą wiązką korzeni.
Szydlaste, bezkolankowe, żywozielone, częściowo wypełnione rdzeniem (rdzeń ciągły, nieprzerywany), u nasady (poniżej poziomu gruntu) otulone łuskowatymi, brunatnymi pochwami. Łodygi są gładkie, natomiast u podobnego situ skupionego pod kwiatostanem są żeberkowane.
Drobne (do 0,3 mm długości), jasnoczerwonobrunatne. Ciężar 1000 nasion wynosi 0,01 g. Kiełkują słabo.
Ekologia
Występuje na podmokłych łąkach i pastwiskach na glebach ciężkich i słabo przewietrzanych (poniżej 10% zawartości powietrza). Ekspansywny na siedliskach wilgotnych nazbyt intensywnie wypasanych lub wydeptywanych. Występuje często i masowo także w okrajkach torfowisk przejściowych.
Przypisy
↑Michael A.M.A.RuggieroMichael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20](ang.).
↑ abTaxon: Juncus effusus. [w:] Germplasm Resources Information Network (GRIN) [on-line]. United States Department of Agriculture. [dostęp 2010-11-19]. (ang.).
↑Juncus effusus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species(ang.).
↑Marcin Nobis, Arkadiusz Nowak, Aleksandr L. Ebel, Agnieszka Nobis, Sylwia Nowak, Polina D. Gudkova, Alla V. Verkhozina, Andrey S. Erst, Grzegorz Łazarski, Marina V. Olonova, Renata Piwowarczyk, Alexander A. Bobrov, Irina A. Khrustaleva, Vítězslav Plášek, Marina M. Silantyeva, Joanna Zalewska-Gałosz. Contribution to the flora of Asian and European countries: new national and regional vascular plant records, 3. „Acta Botanica Gallica: Botany Letters”, 2015. Société botanique de France. DOI: 10.1080/12538078.2015.1010105. (ang.).
↑Atlas rozmieszczenia roślin naczyniowych w Polsce, AdamA.Zając, MariaM.Zając (red.), Kraków: Pracownia Chorologii Komputerowej Instytutu Botaniki Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2001, s. 312, ISBN 83-915161-1-3, OCLC831024957.
Bibliografia
W. Szafer, S. Kulczyński, B. Pawłowski: Rośliny Polskie. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1967. Brak numerów stron w książce
Marian Nowiński: Chwasty łąk i pastwisk. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1966. Brak numerów stron w książce