Siegfried Palm (ur. 25 kwietnia 1927 w Barmen, obecnie Wuppertal, zm. 6 czerwca 2005 we Frechen)[1] – niemiecki wiolonczelista i pedagog.
Życiorys
W latach 1933–1945 uczył się gry wiolonczelowej pod kierunkiem swego ojca Siegfrieda Palma, wiolonczelisty w orkiestrze miejskiej Wuppertal. W latach 1950–1953 uczestniczył w letnich kursach mistrzowskich prowadzonych przez Enrico Mainardiego w Würzburgu, Salzburgu, Lucernie i Rzymie[1][2][3].
W latach 1977–1981 był dyrektorem generalnym Deutsche Oper Berlin(inne języki). W 1982 został wybrany prezesem Międzynarodowego Towarzystwa Muzyki Współczesnej (ISCM), stanowisko to piastował do 1987; a w 1988 został prezesem niemieckiej sekcji tego Towarzystwa – Deutsche Gesellschaft für Neue Musik (GNM)[1][3][4]. Pełnił również funkcję prezesa European String Teachers Association (ESTA)[2].
Kariera artystyczna
Był pierwszym wiolonczelistą w orkiestrze miejskiej Lubeki (1945–1947) oraz w radiowych orkiestrach symfonicznych w Hamburgu (NDR Sinfonieorchester, 1947–1962) i w Kolonii (WDR Sinfonieorchester, 1962–1968)[1][3].
Jako kameralista przez 12 lat występował z Hamann Quartet, specjalizującym się w nowej muzyce (1950–1962), następnie od 1965 w duecie z pianistą Aloysem Kontarskym, a w latach 1967–1973 w Trio Köln, ze skrzypkiem Maksem Rostalem i pianistą Heinzem Schröterem. Pod koniec lat 80. założył własne trio z pianistą Brunem Canino i skrzypkiem Saschko Gawriloffem[1][5].
Jako solista zyskał światowy rozgłos wykonując muzykę współczesną, zwłaszcza kompozycje uchodzące za niewykonalne[5]. Odegrał wiodącą rolę w rozwoju techniki wiolonczelowej[1][5]. Jego wykonania były inspiracją dla wielu kompozytorów, którzy pisali dla niego i często mu dedykowali swoje kompozycje, powierzając mu ich prawykonania – jak np. zaprzyjaźnieni z nim Bernd Alois Zimmermann: Canto di speranza (1957), Sonatę na wiolonczelę (1960), Concerto en forme de „pas de trois” (1966) Intercommunicazione (1967) i 4 kurze Studien na wiolonczelę (1970) oraz Krzysztof Penderecki: Sonatę na wiolonczelę i orkiestrę (1964), Capriccio per Siegfried Palm (1968) i Koncert wiolonczelowy (1972)[1][5].
Wśród innych słynnych kompozytorów, których utworów był prawykonawcą i często adresatem byli: Boris Blacher (Violoncello–Konzert), Wolfgang Fortner (Zyklus, New–Delhi–Musik), Johannes Fritsch (SUL B); Morton Feldman (Cello and Orchestra), Mauricio Kagel (Siegfriedp’), Rolf Liebermann (Essai 81), Iannis Xenakis (Nomos Alpha), György Ligeti (Koncert wiolonczelowy), Isang Yun (Nore, Glissées), Wolfgang Rihm (Monodram, Fremde Szene) i inni[1][5].
Grał na wiolonczeli Giovanniego Grancino z 1708[1].
Działalność pedagogiczna
Od 1962 był profesorem w Hochschule für Musik und Tanz Köln, a w latach 1972–1976 dyrektorem tejże uczelni[1][3]. Od 1962 wykładał na Międzynarodowych Letnich Kursach Nowej Muzyki w Darmstadcie, od 1966 w Królewskiej Akademii Muzycznej w Sztokholmie, w 1969 i 1972 w Dartmouth College w Hanover, w latach 1970–1990 na letnich kursach w Marlboro, w 1971 w Akademii Sibeliusa w Helsinkach, w 1972 na kursach w Breukelen[1][2][3].
Nagrody i odznaczenia
Przypisy
Bibliografia
- Ewa Cichoń: Palm Siegfried. W: Encyklopedia muzyczna PWM. Elżbieta Dziębowska (red.). Wyd. I. T. 7: N-Pa część biograficzna. Kraków: PWM, 2002, s. 321-322. ISBN 83-224-0808-0. (pol.).
- Encyklopedia muzyki. Andrzej Chodkowski (red.). Warszawa: PWN, 1995. ISBN 83-01-11390-1. (pol.).
Linki zewnętrzne
