Nazwa Siedem Granatów jest dobrze ugruntowana w literaturze, ale jej pochodzenie jest nieznane. Dawniej nazwą tą czasami określano Żabi Szczyt Niżni lub całą grań. Można przypuszczać, że dawniej nazwa ta początkowo dotyczyła Grani Apostołów, w której jest siedem turni, a później została omyłkowo przeniesiona na nazwę innej, pobliskiej grani[2].
W czasach pasterskiej przeszłości Tatr Siedem Granatów zapewne było penetrowane przez pasterzy czy kłusowników. W okresie po II wojnie światowej granicę patrolowali żołnierze WOP. Obecnie jest to zamknięty dla turystów i taterników obszar ochrony ścisłej. Ludzie bywają tutaj bardzo rzadko – czasami leśnicy i pracownicy naukowi. Grań jest niemal całkowicie porośnięta lasem i kosodrzewiną. Skałek jest niewiele. Grzbietem biegnie zarastająca i miejscami już zanikła ścieżka, poza tym brak dróg i ścieżek. Praktycznie jedynymi możliwymi do przejścia miejscami są żleby. W zachodnich zboczach Siedmiu Granatów są trzy wielkie żleby:
z południowego skraju grani. Ma wylot naprzeciwko Białego Żlebu w masywie Opalonego Wierchu. Ma trzy odnogi, główny ciąg stanowi środkowa.
ze środkowej części grani. Ma wylot naprzeciwko Zakrętu Ejsmonda
z północnej części grani. Jego dolna część to szerokie, trawiaste koryto, górna część to stromy i skalisty komin. Żleb ma wylot naprzeciwko Żlebu Żandarmerii. Znajduje się w nim jaskinia Dziura w Żabiem[4].
Grzędy między tymi żlebami są tak zarośnięte kosodrzewiną, że są niezwykle trudne do przejścia. Las na zachodnich zboczach osiąga rekordową w Tatrach Polskich granicę górnego zasięgu 1650 m. Część graniowa na wysokości 1550–1650 m to bujny las limbowy z mieszaniną borówczysk i olbrzymich głazów. Po wschodniej stronie grani, w odległości około 30 m od siebie, znajdują się dwa wielkie pęknięcia tektoniczne. Są to jaskinie o rozwinięciu pionowym, z których położona wyżej to Mała Żabia Szpara, a zlokalizowana niżej to Wielka Żabia Szpara[4]. Na głębokości 3 m zamontowano w niej urządzenia pomiarowe, a 2 m niżej tabliczkę z napisem „Uwaga: stanowisko badawcze Uniwersytetu Warszawskiego, Wydziału Geologii”.
↑Tatry Wysokie i Tatry Bielskie słowackie i polskie. Mapa turystyczna 1:25 000, Warszawa: Wydawnictwo Kartograficzne Polkart Anna Siwicka, 2006, ISBN 83-87873-26-8. Brak numerów stron w książce
