PROFILBARU.COM

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	7 września 1914
Konsekrator	Włodzimierz (Bogojawleński)
Współkonsekrowani biskupi
Aleksander (Paulus)	5 grudnia 1920
Mikołaj (Karpow)	30 czerwca 1929
Grzegorz (Boriszkiewicz)	24 października 1943
Benedykt (Polakow)	18 lutego 1947

Serafin
Серафим
	Aleksandr Łukianow; Александр Лукьянов
	Egzarcha patriarchy Moskwy dla Europy Zachodniej
Kraj działania	Imperium Rosyjskie
Data i miejsce urodzenia	23 sierpnia 1879 ; Saratow
Data i miejsce śmierci	18 lutego 1959 ; Herbowiec
	Egzarcha patriarchy Moskwy dla Europy Zachodniej
Okres sprawowania	1946–1949
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny
Śluby zakonne	1903
Diakonat	1903
Prezbiterat	1903
Chirotonia biskupia	7 września 1914
	Multimedia w Wikimedia Commons

Serafin, imię świeckie Aleksandr Iwanowicz Łukianow (ur. 11 sierpnia^?/23 sierpnia 1879 w Saratowie, zm. 18 lutego 1959 w Herbowcu) – rosyjski biskup prawosławny.

Życiorys

W 1900 rozpoczął studia w Kazańskiej Akademii Duchownej. Będąc na trzecim roku, złożył śluby zakonne i przyjął święcenia diakońskie. W 1903 został hieromnichem, zaś w roku następnym ukończył Akademię i został skierowany do pracy jako wykładowca w seminarium duchownym w Ufie. Po dwóch latach awansował na inspektora tegoż seminarium, zaś w 1907 otrzymał godność archimandryty i został przeniesiony do tawryczeskiego seminarium duchownego jako jego rektor. W 1911 objął analogiczne stanowisko w Saratowie.

7 września 1914 miała miejsce jego chirotonia na biskupa pomocniczego eparchii fińskiej. Od 11 sierpnia 1917 objął tymczasowy zarząd tej eparchii, zaś 17 stycznia 1918 został w niej biskupem-ordynariuszem. Do 1924 stał na czele autonomicznego Fińskiego Kościoła Prawosławnego. Po jego przejściu w jurysdykcję Patriarchatu Konstantynopolitańskiego został zmuszony do odejścia z urzędu^[1].

Przez dwa lata żył jako mnich-zatwornik w Monasterze Koniewskim. W 1926 opuścił go, by wyjechać do Wielkiej Brytanii. W Londynie został proboszczem parafii podlegającej Zachodnioeuropejskiego Egzarchatowi Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego, jednak w 1927 wypowiedział posłuszeństwo jego zwierzchnikowi metropolicie Eulogiuszowi (Gieorgijewskiemu), dołączając do episkopatu Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego poza granicami Rosji. Zamieszkał w Paryżu, obejmując w tym samym roku godność zwierzchnika eparchii zachodnioeuropejskiej Kościoła. W 1937 podniesiony do godności metropolity. Należał do najbardziej konserwatywnego skrzydła Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego poza granicami Rosji, w czasie II wojny światowej otwarcie sympatyzował z hitleryzmem^[2].

31 sierpnia 1945 zadeklarował chęć porzucenia Kościoła Zagranicznego i powrotu do macierzystego Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego. Został przyjęty, patriarcha Moskwy pozwolił mu zachować wszystkie uzyskane wcześniej godności i uczynił go biskupem pomocniczym egzarchy zachodnioeuropejskiego, jakim nadal był Eulogiusz (Gieorgijewski), mimo sprzeciwu tego ostatniego^[2]. Po śmierci metropolity Eulogiusza w sierpniu następnego roku, 9 sierpnia został wyznaczony na nowego egzarchę. Jednak w październiku 1946 nadzwyczajny zjazd duchowieństwa i wiernych egzarchatu opowiedział się za powrotem w jurysdykcję Patriarchatu Konstantynopolitańskiego. W związku z tym metropolita Serafim miał de facto pod swoją kontrolą tylko tę część parafii rosyjskich w Europie Zachodniej, które nie weszły w skład Zachodnioeuropejskiego Egzarchatu Parafii Rosyjskich z metropolitą Włodzimierzem (Tichonickim) na czele^[2].

W 1948 uczestniczył w obchodach jubileuszu 500-lecia autokefalii Kościoła Rosyjskiego. W roku następnym odszedł w stan spoczynku. Do 1954 przebywał nadal w Paryżu, po czym wrócił do ZSRR. Od 1956 mieszkał w Monasterze Herbowieckim, gdzie w 1959 zmarł.