Schronisko pod Pikujem

Schronisko pod Pikujem

Państwo	Polska
Pasmo	Bieszczady Wschodnie, Karpaty
Wysokość	1120 m n.p.m.
Data otwarcia	12 stycznia 1935
Właściciel	Przemyskie Towarzystwo Narciarzy
Położenie na mapie Bieszczadów Wschodnich Schronisko pod Pikujem
Położenie na mapie Karpat Schronisko pod Pikujem
Położenie na mapie Beskidów Wschodnich Schronisko pod Pikujem
48°52′56,9232″N 22°57′30,6444″E

Ruiny schroniska w 2012 roku

Schronisko PTN pod Pikujem – nieistniejące obecnie schronisko turystyczne położone w Bieszczadach Wschodnich na wysokości 1120 m n.p.m.^[1]

Pomimo swojej nazwy, schronisko zlokalizowane było dość daleko od szczytu Pikuja (ok. 6,5 km). Znajdowało się pomiędzy Ruskim Putem i Dżurowym Żołobem, ok. 0,5 km od szczytu Ostrego Wierchu^[2].

Historia

Schronisko w 1934 roku wybudowało Przemyskie Towarzystwo Narciarskie przy wsparciu finansowym Państwowego Urzędu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego (PUWFiPW), Polskiego Związku Narciarskiego (PZN) oraz Ministerstwa Komunikacji^[2].

Uroczyste otwarcie nastąpiło 12 stycznia 1935 r. w obecności wiceprezesa PZN Aleksandra Bonieckiego, dowódcy 22 Dwyizji Piechoty Górskiej Mieczysława Boruty-Spiechowicza i licznych przedstawicieli władz lokalnych i wojskowych. Funkcję gospodarza obiektu pełnił mjr Marceli Kycia^[2].

W chwili otwarcia obiekt dysponował jedynie 30 miejscami noclegowymi położonymi na parterze, jednak w kolejnych latach udostępniano dalsze pomieszczenia. W następnym sezonie w schronisku nocować mogło już 80 osób, a później nawet 100. Obiekt dysponował także 20 miejscami turystycznymi na siennikach. Na parterze zlokalizowano reprezentacyjną jadalnię urządzoną w stylu huculskim, dwie wspólne sale noclegowe i pomieszczenia gospodarcze. Kolejne sypialnie znajdowały się na piętrze. Od 1935 r. w budynku mieściła się także stacja ratunkowa Towarzystwa Krzewienia Narciarstwa^[1][2].

Schronisko uległo zniszczeniu w czasie II wojny światowej, według jednej z hipotez zostało rozebrane w 1940 roku przez żołnierzy radzieckich^[3]. Do czasów współczesnych przetrwały ruiny przyziemia.

Szlaki turystyczne w 1936 r.

• z Sianek przez Beskid Wielki (1012 m n.p.m.), Błyśce (1047 m n.p.m.), Kińczyk Hnylski (1115 m n.p.m.), Starostynę (1229 m n.p.m.) i Wielki Wierch (1312 m n.p.m.),
• na Pikuj (1405 m n.p.m.) przez Dżurowy Żołob oraz Zełemeny (1307 m n.p.m.),
• z Libuchory^[4][5].

Przypisy

1. Informacyjny kalendarz narciarski na sezon 1937-38 Kraków, s. 78, dostęp [2013-09-18]
2. RyszardR. Bogdziewicz RyszardR., Schroniska karpackie od Beskidu Śląskiego do Czarnohory w latach 1874–1945, wyd. I, Lublin: Drukarnia i Wydawnictwo Akademickie WSSP im. Wincentego Pola, 2012, s. 214, ISBN 978-83-60594-24-7, OCLC 956614813  (pol.).
3. Ukraińskie Beskidy Wschodnie, t. 2 – Na beskidzkich szlakach. (Cz 2), Beskidy Pokuckie, Bieszczady Wschodnie, Świdowiec, Połonina Krasna, Borżawa, szlaki wodne, Wydawnictwo Akademickie Dialog, 1998, ISBN 83-86483-71-7, OCLC 749732809  (pol.). Brak numerów stron w książce za: Bogdziewicz 2012 ↓ 
4. Regulamin Górskiej Odznaki Turystycznej PTT Kraków 1936, s. 55, dostęp [2013-09-18]
5. Mapa topograficzna 1:100 000, arkusz Pikuj (pas 53, słup 36), Wojskowy Instytut Geograficzny, 1937  (pol.). Brak numerów stron w książce