W finałach najważniejszych żużlowych rozgrywek występował od roku 1985. W roku tym zdobył swój pierwszy medal indywidualnych mistrzostw świata, zajmując w Bradford 3. miejsce. Kolejny brązowy medal zdobył dwa lata później w Amsterdamie, zaś w roku 1993 osiągnął największy sukces w swojej karierze, zdobywając w Pocking tytuł mistrza świata. Trzeci medal brązowy zdobył w roku 1995, zajmując 3. miejsce w 1. cyklu Grand Prix 1995. Łącznie w finałach indywidualnych mistrzostw świata wystąpił dziewięciokrotnie. Oprócz tego w swoim dorobku posiada również 12 medali drużynowych mistrzostwach świata (złote – 1990, 1992, 1993, 1998, srebrne – 1985, 1986, 1988, brązowe – 1987, 1991, 1995, 1999, 2000) oraz 5 mistrzostw świata par (złoty – 1992, srebrne – 1986, 1993, brązowe – 1987, 1988). Po raz ostatni w finale turnieju o randze mistrzostw świata wystąpił w roku 2000 w Coventry.
Spośród innych żużlowców wyróżniał się charakterystycznym utykaniem na prawą nogę, co było efektem wypadku motocyklowego, któremu uległ w roku 1976 i w wyniku którego doznał wielu złamań oraz obrażeń[1]. W roku 2007 zakończył sportową karierę, 18 marca na obiekcie Ladbroke Stadium w Wolverhampton odbył się turniej pożegnalny Ermolenki[2], w którym zwyciężył Peter Karlsson ze Szwecji[3].