|
Państwo
|
Belgia
|
Data i miejsce urodzenia
|
22 kwietnia 1972 Brugia
|
Wzrost
|
168 cm
|
Gra
|
leworęczna
|
Zakończenie kariery
|
2001
|
Trener
|
Steven Martens
|
Gra pojedyncza
|
Wygrane turnieje
|
7 WTA, 1 ITF
|
Najwyżej w rankingu
|
16 (24 listopada 1997)
|
Australian Open
|
QF (1997)
|
Roland Garros
|
4R (1991)
|
Wimbledon
|
4R (1996–1997, 2000)
|
US Open
|
4R (1992, 1999)
|
Gra podwójna
|
Wygrane turnieje
|
4 WTA, 1 ITF
|
Najwyżej w rankingu
|
21 (21 sierpnia 1997)
|
Australian Open
|
QF (1991)
|
Roland Garros
|
3R (1992)
|
Wimbledon
|
SF (1997)
|
US Open
|
3R (1991)
|
|
Sabine Appelmans (ur. 22 kwietnia 1972 w Brugii) – tenisistka belgijska, zwyciężczyni turniejów WTA w grze pojedynczej i podwójnej, ćwierćfinalistka Australian Open 1997. Zawodniczka leworęczna z oburęcznym bekhendem.
Kariera tenisowa
W karierze zawodowej siedmiokrotnie zwyciężała turnieje singlowe oraz czterokrotnie deblowe. Jedna z najsłynniejszych belgijskich tenisistek tego okresu, obok Dominique Monami. W 1997 roku klasyfikowana jako szesnasta rakieta świata. W rankingu deblistek najwyżej na dwudziestym pierwszym miejscu. Początkowo tenisistka leworęczna z oburęcznym backhandem, później przestawiła się na grę prawą ręką. Trenowana przez Stevena Martensa.
Zaczęła grać w tenisa w wieku siedmiu lat, na korcie swoich sąsiadów. Jej talent dostrzegł Fred Debruyn, który został jej trenerem. Początkowo uczyła się grać lewą ręką, gdyż chciała zostać z przyjacielem w grupie tenisistów leworęcznych, potem grała prawą ręką.
Sabine nominowana była do wielu nagród. Belgijski magazyn „Panorama” wybrał ją Idealną Kobietą. Belgijska tenisistka pokonała w rankingu Claudię Schiffer, Sharon Stone i Pamelę Anderson. W latach 1994–1995 nominowana do tytułu „Karen Krantzke Sportsmanship Award”. Wybrana Najpiękniejszą Tenisistką WTA Tour w 1997 roku. Tuż za nią znalazły się Niemki: Jana Kandarr i Steffi Graf.
Sabine zadebiutowała na światowych kortach na Roland Garros 1988. Przebrnęła trzy rundy kwalifikacji. Przegrała w drugiej rundzie turnieju głównego z [6] Heleną Sukovą. Zagrała w Pucharze Federacji w tym samym roku i zwyciężyła swój pierwszy mecz z Austriaczką Petrą Schwartz (krecz Schwarz). W kolejnej edycji wielkoszlemowego turnieju w Paryżu odpadła we wczesnej fazie eliminacji. W 1989 roku znów zagrała w Fed Cup, ale tym razem poniosła porażkę z Czeszką Sukovą. Zadebiutowała w Australian Open w 1990 roku, dochodząc aż do trzeciej rundy, pokonując m.in. Nicole Pratt. Doszła do finału w Auckland. Już w pierwszej rundzie French Open trafiła na [8] Katerinę Maleewą i przegrała w dwóch setach do trzech. W US Open przegrała z Gabrielą Sabatini. Osiągnęła ćwierćfinał w Filderstadt i Brisbane, trzecią rundę w Sydney w 1991 roku. Przegrała z Mary Joe Fernández w czwartej rundzie Australian Open. Na tym samym etapie odpadła z French Open (porażka z Graf). Na Niemkę trafiła w pierwszej rundzie debiutanckiego występu na Wimbledonie, w US Open pechowo wylosowała od razu Zinę Garrison. W Mediolanie uległa Martinie Navrátilovej, na etapie ćwierćfinału. Wygrała tytuł w Arizona Classic. W drugiej rundzie w Essen wygrała z Polką Katarzyną Nowak. Osiągnęła ćwierćfinał w Berlinie (porażka z Arantxą S. Vicario). W drugiej rundzie Wielkiego Szlema w Londynie uległa najwyżej rozstawionej Monice Seles. Na letnich igrzyskach w 1992 roku doszła do ćwierćfinału, przegrywając w dwóch setach z Graf. Wygrała z Anke Huber na US Open w Nowym Jorku, przegrała w czwartej rundzie z Gabrielą Sabatini. Osiągnęła finał w Budapeszcie. Wielokrotnie drogę do dalszej rundy turnieju blokowały jej czołowe wówczas tenisistki świata, na które Sabine trafiała we wczesnych rundach imprez. Wygrała jednak prestiżowy turniej w Linzu (dwukrotnie – 1994 i 1996). To jedna z dwóch Belgijek, które wygrywały Generali Ladies Linz – później dokonała tego Justine Henin-Hardenne. Odniosła triumf także w Pattayi. W 1995 wygrała w Zagrzebiu, osiągnęła finał w Budapeszcie, czwartą rundę Wimbledonu 1997 (porażka z numerem 1 – Hingis), trzecią rundę Australian Open 1999. W Italian Open przegrała z Monami w drugiej rundzie (po kwalifikacjach). W 2000 osiągnęła czwartą rundę Indian Wells. Po raz ostatni pojawiła się na Australian Open 2001, odpadając w drugiej rundzie z Denisą Chládkovą, a pokonując wcześniej Pavlinę Nolę z Bułgarii.
Jej konfrontacje z rodaczkami przebiegały z różnym rezultatem. Raz udało się jej wygrać z Justine Henin-Hardenne, w drugim ich spotkaniu wygrała młodsza gwiazda z Belgii. Dwukrotnie przegrała z Kim Clijsters, ograła Els Callens, przegrała wszystkie siedem spotkań z Dominique Monami w latach 1993–1999.
Wygrane turnieje
gra pojedyncza (7)
|
Data
|
Turniej
|
Kat. |
($) |
Naw.
|
Finalistka
|
Wynik
|
1. |
28/10/1991
|
Phoenix, Arizona Classic
|
Kategoria IV |
150 000 |
twarda
|
Chanda Rubin
|
7:5, 6:1
|
2. |
04/11/1991
|
Nashville, VS of Nashville
|
Kategoria IV |
150 000 |
twarda
|
Katrina Adams
|
6:2, 6:4
|
3. |
13/04/1992
|
Pattaya, Volvo Open
|
Kategoria V |
100 000 |
twarda
|
Andrea Strnadová
|
7:5, 3:6, 7:5
|
4. |
07/02/1994
|
Linz, EA-Generali Ladies
|
Kategoria III |
150 000 |
dywanowa
|
Meike Babel
|
6:1, 4:6, 7:6(3)
|
5. |
11/04/1994
|
Pattaya, Volvo Open
|
Kategoria III |
100 000 |
twarda
|
Patty Fendick
|
6:7(5), 7:6(5), 6:2
|
6. |
24/04/1995
|
Bol, Open de Bol
|
Kategoria III |
161 250 |
|
Silke Meier
|
6:4, 6:3
|
7. |
26/02/1996
|
Linz, EA-Generali Ladies
|
Kategoria III |
164 250 |
dywanowa
|
Julie Halard
|
6:2, 6:4
|
gra podwójna (4)
Bibliografia
Sportowcy roku Belgii
Mężczyźni |
|
---|
Kobiety |
|
---|
Zespoły |
|
---|
Talenty |
|
---|
Paraolimpijczycy |
|
---|
Trenerzy |
|
---|
Identyfikatory zewnętrzne: