SM UB-12

SM UB-12

SM UB-10 okręt bliźniaczy UB-12
Klasa	okręt podwodny
Typ	UB I
Historia
Stocznia	AG Weser, Brema
Początek budowy	1914
Położenie stępki	7 listopada 1914
Wodowanie	2 marca 1915
Kaiserliche Marine
Wejście do służby	29 marca 1915
Wycofanie ze służby	19 sierpnia 1918
Los okrętu	zaginiony na Morzu Północnym
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu	127 ton 142 tony
Długość	28,1 metra
Szerokość	3,2 metra
Zanurzenie	3 metry
Zanurzenie testowe	50 metrów
Rodzaj kadłuba	jednokadłubowy
Napęd
1 silnik Diesla (60 KM), silnik elektryczny (120 KM) 1 wał napędowy, 1 śruba
Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu	6,5 węzła 5,5 węzła
Zasięg	1650 Mm @ 5 węzłów (pow.) 45 Mm @ 4 węzły (zan.)
Uzbrojenie
2 torpedy, karabin maszynowy kal. 8 mm
Wyrzutnie torpedowe	2 x 450 mm (dziób)
Załoga	14 osób

SM UB-12 – niemiecki jednokadłubowy okręt podwodny typu UB I zbudowany w stoczni AG Weser w Bremie w latach 1914-1915. Zwodowany 2 marca 1915 roku, wszedł do służby w Kaiserliche Marine 29 marca 1915 roku. W czasie swojej służby SM UB-12^[a] odbył 98 patroli, podczas których zatopił 21 statków o łącznej pojemności 10 239 BRT, jeden zajął jako pryz, zatopił też jeden okręt – niszczyciel HMS „Laforey” oraz jedną jednostkę pomocniczą.

Budowa

Okręt SM UB-12 należał do typu UB I. Był małym jednokadłubowym okrętem przeznaczonym do działań przybrzeżnych, o prostej konstrukcji; długości 28,1 metrów, wyporności w zanurzeniu 142 tony, zasięgu 1650 Mm przy prędkości 5 węzłów na powierzchni oraz 45 Mm przy prędkości 4 węzły w zanurzeniu. Okręty tego typu charakteryzowały się słabą manewrowością oraz niewielką prędkością 6,5 węzła na powierzchni oraz 5,5 w zanurzeniu. Jego maksymalne zanurzenie wynosiło około 50 metrów.

Służba

Pierwszym dowódcą został Hans Nieland^[1], który 21 listopada 1915 roku został zastąpiony przez Wilhelma Kiela^[2]. Pod dowództwem Kiela załoga UB-12 odniosła swoje największe zwycięstwo. 10 kwietnia 1916 zatopiono parowiec „Silksworth Hall” o pojemności 4777 BRT płynący z Hull do Filadelfii^[3].

26 stycznia Kiel został zastąpiony przez kapitana Georga Gertha^[4]. Greth jako kapitan okrętu zatopił 2 statki oraz zajął jeden jako pryz. Po przejściu Gertha na stanowisko dowódcy UC-61, UB-12 został przejęty przez Friedricha Moeckea^[5], który dowodził nim do 19 stycznia 1917 roku. Kolejnym dowódcą jednostki został Oberleutnant zur See Ernst Steindorff^[6]. Pod dowództwem Steindorffa UB-12 zatopił 6 statków oraz jeden okręt wojenny. Największym z nich był parowiec „Alhama” (1744 BRT)^[7]. Statek płynął z ładunkiem stempli z Bayonne do Dunkierki i 26 kwietnia 1917 roku wszedł na minę postawioną przez UB-12.

23 marca 1917 roku brytyjski niszczyciel HMS „Laforey”, wracając z eskortowania konwoju z Folkstone do Boulogne-sur-Mer, wpadł na postawioną przez UB-12 minę. W wyniku eksplozji okręt przełamał się i zatonął. Pomimo natychmiastowej pomocy, udzielonej przez towarzyszący mu niszczyciel HMS „Laertes”, z 77-osobowej załogi zostało uratowanych tylko 18 osób^[8].

W 1918 roku okręt wraz z siostrzanymi jednostkami UB-10, UB-16 i UB-17 zostały przebudowane na stawiacze min. W wyniku modernizacji ich długość zwiększyła się z pierwotnych 28,1 m do 32 metrów, wyporność wzrosła do 161 ton, a wyrzutnie torpedowe zostały zastąpione czterema wyrzutniami min o pojemności 8 min.^[9].

10 maja 1918 roku ostatnim dowódcą okrętu został Ernst Schöller^[10]. Pod jego dowództwem okręt operował do sierpnia 1918 roku. 19 sierpnia okręt zaginął. Nieznane są przyczyny zatonięcia oraz miejsce spoczywania okrętu. Nikt z 19-osobowej załogi nie ocalał.

27 października 1918 roku, ponad dwa miesiące po zaginięciu okrętu, u ujścia Tamizy na minę postawioną przez UB-12 pod dowództwem Schöllera wszedł należący do Royal Navy niewielki dryfer HMD „Calceolaria” o pojemności 92 BRT^[11].

Uwagi

1. SM - Seiner Majestät.

Przypisy

1. Wilhelm Werner (13 czerwca 1885 - ?), pierwszy dowódca okrętu SM UB-12, który za jego dowództwa zatopił 9 statków nieprzyjaciela. Następnie dowódca SM UB-25 oraz SM U-67. - Uboat.net WWI U-boat commanders.
2. Wilhelm Kiel (6 września 1889 – 19 lutego 1917). Później dowódca SM UC-18, na którym poległ wraz z całą załogą.
3. Ships hit during WWI, Silksworth Hall Uboat.net, [dostęp=2013-09-28]
4. Georg Gerth (3 marca 1888 – ?). Po dowodzeniu UB-12 został dowódcą SM UC-61. Uboat.net WWI U-boat commanders.
5. Friedrich Moecke – (30 czerwca 1888 – 8 lutego 1917) wcześniej dowódca UB-17. Po zakończeniu służby na UB-12 został mianowany dowódcą UC-46, na pokładzie którego zginął z całą załogą. Uboat.net WWI U-boat commanders.
6. Ernst Steindorff (17 maja 1891 – 26 maja 1918) - następnie dowódca UC-71 oraz UB-74 na pokładzie którego wraz z całą załogą poniósł śmierć u wybrzeży Kornwalii. Uboat.net WWI U-boat commanders.
7. SS Alhama (+1917) – WreckSite, [dostęp=2013-09-28]
8. HMS Laforey (+1917) – WreckSite, [dostęp=2013-09-28]
9. Gardiner 1985 ↓, s. 180.
10. Ernst Schöller Uboat.net WWI U-boat commanders
11. HMD Calceolaria (+1918) – WreckSite, [dostęp=2013-09-28]

Bibliografia

• Eberhard Moller, Werner Brack: The Encyclopedia of U-Boats From 1904 to the Present. Londyn: Greenhill Books Lionel Leventhal Ltd., 2004, s. 43. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
• Robert Gardiner (red.): Conway's All the World Fighting Ships 1906-1921. Londyn: Conway Maritime Press Ltd., 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
• Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, marzec 2007, s. 99. ISBN 1-85367-623-3.
• uboat.net - WWI U-boats UB 12, (ang.) [dostęp 28-09-2013]