W średniowieczu w czasach anglosaskich większość ówczesnych kościołów była fundowana przez lokalnego właściciela ziemskiego, którego majątek ziemski pokrywał się z obszarem parafii. Ta szczególna parafia (ang. peculiar) była wyłączona spod jurysdykcji diecezjalnej. Parafie te były zwykle obsługiwane przez starszego duchownego z innej dzielnicy, parafii lub diecezji i mogły podlegać szczególnej jurysdykcji monarchy, innego arcybiskupa, biskupa lub dziekana, kapituły katedry, a także zakonów (np. templariuszy lub joannitów). Szczególna parafia arcybiskupia archbishop’s peculiar podlegała bezpośredniej jurysdykcji arcybiskupa, a szczególna parafia królewska royal peculiar bezpośredniej jurysdykcji monarchy. Większość szczególnych kościołów i parafii przetrwała angielską reformację, ale stopniowo były znoszone aż do XIX wieku, gdy na mocy ustawodawstwa zostały poddane jurysdykcji diecezji według podziału geograficznego. Jednakże royal peculiars zostały w dużej części zachowane jako królewskie wyjątki, z których obecnie większość znajduje się obecnie w obrębie diecezji londyńskiej[1].
.jpeg)
