Jej autorstwa był dokładny rentgenogram sodowej soli DNA[4], który legł u podstaw pracy Jamesa Deweya Watsona i Francisa Harry’ego Comptona Cricka (laureaci wraz z Maurice’em Hugh Frederickiem WilkinsemNagrody Nobla w dziedzinie fizjologii lub medycyny za rok 1962). Istnieje kontrowersja dotycząca etyki zachowania dyrektora Cavendish Laboratory sir Williama Lawrence’a Bragga i Maurice’a Wilkinsa, którzy udostępnili rentgenogramy Franklin Crickowi i Watsonowi bez jej wiedzy[3]. Mimo iż była ona niewątpliwie współtwórczynią odkrycia struktury DNA, jej nazwisko nie zostało uwzględnione w werdykcie Komitetu Noblowskiego, gdyż nie żyła już w momencie przyznania nagrody Francisowi Crickowi, Jamesowi Watsonowi i Maurice’owi Wilkinsowi, jednak autorzy przyznali – już po otrzymaniu nagrody, że bez jej zdjęć i opisów nie stworzyliby poprawnego modelu. Przenosząc się do Birkbeck College w roku 1953, Franklin porzuciła badania nad DNA i zajęła się badaniem wirusów[4] (konkretnie wirusa mozaiki tytoniu), gdzie miała dość znaczące dokonania.
Zmarła na raka jajnika w wieku 37 lat. Nowotwór był prawdopodobnie spowodowany ciągłą ekspozycją na promieniowanie rentgenowskie w trakcie prowadzenia przez nią badań naukowych. Ostatnie tygodnie swojego życia, mimo świadomości powagi swojego stanu, spędzała w laboratorium, dokonując ekspertyz mikrobiologicznych.
↑Horace FreelandH.F.JudsonHorace FreelandH.F., The eighth day of creation: makers of the revolution in biology, Plainview, N.Y.: CSHL Press, 1996, s. 51–169, ISBN 0-87969-477-7(ang.).