Republika Banacka (rum.: Republica Bănățeană, niem.: Banater Republik, serb.: Банатска република (Banatska republika), węg.: Bánáti köztársaság) – krótko istniejące państwo, proklamowane w Timișoarze 31 października 1918 roku po rozpadzie Austro-Węgier.
Władzę w republice sprawowała Rada Narodowa, w skład której wchodziło po 5 reprezentantów każdej z narodowości Banatu: Niemców, Serbów, Żydów, Rumunów i Węgrów. Prezydentem republiki został dr Otto Roth, jednak faktyczną władzę sprawował dowodzący wojskiem Albert Bartha(inne języki). Niepodległość Banatu uznał jedynie rząd węgierski.
Już 15 listopada 1918 roku do Banatu wkroczyły wojska serbskie[1]. W 1919 roku nastąpił rozbiór Banatu pomiędzy Rumunię oraz Królestwo Serbów, Chorwatów i Słoweńców.
16 kwietnia 1919 roku delegacja ludności Banatu udała się na Konferencję Paryską, gdzie przedłożyła projekt powstania Republiki Banatia, w skład której weszłaby także Baczka. Projekt został jednak odrzucony.
Przypisy
- ↑ RenataR. Zawistowska RenataR., Ustalenie granicy Węgier z Chorwacją i Serbią po I wojnie światowej, „Studia z Dziejów Rosji i Europy Środkowo-Wschodniej”, XLVII, Warszawa 2013, s. 169, ISSN 1230-5057 [dostęp 2017-12-27] .
