Urodził się we wsi Tirućuzhi[1]
w okolicy Maduraj w stanie Tamil Nadu w rodzinie bramińskiej. Jego imię Venkataraman wyewoluowało poprzez Brahmana Swami do Bhagawan Śri Ramana Mahariszi (Błogosławiony Najczcigodniejszy Wielki Ryszi Ramana), jakim to imieniem obdarzył go najbliższy uczeń Swami Kavyaktkanti Ganapati Siastri (sam będący już guru, gdy przyłączył się do wspólnoty).
Droga duchowa
Jak sam stwierdził[2],
nigdy nie podjął żadnej duchowej praktyki. W 1896 roku miał doświadczenie śmierci[3],
które całkowicie zmieniło jego życie. Dzięki temu doświadczeniu zrozumiał jaka jest jego prawdziwa natura. Następnie porzucił dom i przybył do Tiruwannamalai, gdzie jest święta góra śiwaitówArunaćala (Góra Czerwonego Płomienia). Przez pierwsze kilka lat siedział w świątyniach lub w ich pobliżu, prawie cały czas pogrążony w samadhi. To spowodowało prawie całkowite wyczerpanie ciała, bo prawie nic nie jadł. Następnie przeniósł się do jaskiń na zboczach góry, a gdy zyskał większą popularność, uczniowie jego założyli dwa aśramy. Najważniejszy z nich to Sri Ramanasramam, zlokalizowany przy trasie giripradaksziny.
Sławni uczniowie
Miał polskich uczniów i sympatyków, np. Wanda Dynowska (Umadewi), Maurycy Frydman. Książki o nim i dotyczące jego nauk wydawano również w języku polskim. Do najbardziej znanych uczniów na świecie należy Papaji.
Nauczanie
Nauczał indywidualnie, zgodnie z charakterem uczniów. Dla tych, którzy byli kompetentni (posiadający silne wyrzeczenie lub jednopunktowy umysł) zalecał wnikliwe badanie siebie (ātmavicāra). Istotę tej metody oraz swoich nauk opisał w „Nan Yar?” oraz „Ulladu Narpadu”. Wnikliwe badanie siebie to utrzymywanie ciągłej uwagi na świadomości swojej indywidualności (pozostawanie bez żadnej innej myśli oprócz myśli „ja”, która jest podstawą dla przejawiania się innych myśli) w taki sposób, że umysł staje się coraz bardziej subtelny i skupiony, dzięki czemu ostatecznie dociera do źródła myśli „ja” i w ten sposób następuje poznanie atmana (poprzez nirvikalpasamādhi), a także rozpoznanie nierzeczywistości myśli „ja” (umysłu). Metoda ta również niszczy wszystkie predyspozycje (vāsanā) co jest jednoznaczne z osiągnięciem mokszy. Nauczał zwykle dźńanajogi lub poddania siebie Guru[4] albo Bogu[4]. Jego nauki klasyfikuje się jako adwajtawedanta.
↑Letter 68 (23rd August 1946). W: Letters from Sri Ramanasramam. Suri Nagamma. Wyd. 4. Tiruvannamalai: Sri Ramanasramam, 1995, s. 92.
↑Ramana Maharshi and His Philosophy of Existence. T. M. P. MAHADEVAN. Tiruvannamalai: Sri Ramanasramam, 1959. Brak numerów stron w książce
↑ ab
Bhagavan Sri Ramana Maharshi, tł. Michael James: Nan Yar?. www.happinessofbeing.com. s. 12,13. [dostęp 2009-07-31]. (ang.).
Bibliografia
Jogini i wspólnoty, Stanisław Tokarski, PAN Zakład Krajów Pozaeuropejskich, Wrocław, 1987, ISBN 83-04-02546-9
Ramana Maharishi, Ramana Maharishi, Nauka Szri Ramana Mahariszi, WandaW.Dynowska (tłum.), Warszawa: Wydawnictwo Pegaz, 1993, ISBN 83-85639-02-0, OCLC749350573. Brak numerów stron w książce
Bhagavan Sri Ramana. A Pictorial Biography. Joan Greenblatt, Matthew Greenblatt (red.). Wyd. 1981-2001. Tiruvannamalai: Sri Ramanasramam, 2001, s. 122.
Sri Ramanopadesa Noonmalai, Sri Sadhu Om and Michael James, Sri Ramana Kshetra, Tiruvannamalai, [1]
„Lepiej jest słuchać spokojnych słów Mędrców” (ISBN 83-904864-2-3), część V „Śri Ramana Mahariszi w relacjach wyznawców” ISBN 83-904864-7-4, Wydawnictwo OMER, Warszawa 2006
Sri Ramana Leela (A biography of Bhagavan Sri Ramana Maharshi), Sri Krishna Bhikshu, Sri Ramanasramam, Tiruvannamalai, 2004
