Pyszczkowiak rudy

Pyszczkowiak rudy
Oxymycterus rufus[1]
(G. Fischer, 1814)
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

łożyskowce

Rząd

gryzonie

Podrząd

Supramyomorpha

Infrarząd

myszokształtne

Nadrodzina

myszowe

Rodzina

chomikowate

Podrodzina

bawełniaki

Plemię

Akodontini

Rodzaj

pyszczkowiak

Gatunek

pyszczkowiak rudy

Synonimy
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[9]

Systematyka w Wikispecies

Pyszczkowiak rudy[10] (Oxymycterus rufus) – gatunek ssaka z podrodziny bawełniaków (Sigmodontinae) w obrębie rodziny chomikowatych (Cricetidae).

Zasięg występowania

Pyszczkowiak rudy występuje w środkowej i wschodniej Argentynie z odizolowaną populacją w stanie Minas Gerais w południowo-wschodniej Brazylii[11].

Taksonomia

Gatunek po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego opisał w 1814 roku niemiecki przyrodnik Johann Fischer von Waldheim nadając mu nazwę Mus rufus[2]. Holotyp pochodził z szerokości geograficznej 32°30’S w systemie odwadniającym rzeki Parana, w północnej części prowincji Entre Ríos, w Argentynie[12].

Odbyła się dyskusja na temat miejsca typowego O. rufus, wyznaczając neotyp z Estancia San Juan Poriahú, w prowincji Corrientes, w Argentynie[13]. Tradycyjnie O. rufus jest określany jako O. rutilans[11]. Odizolowana populacja w stanie Minas Gerais, określana jako gatunek który wymaga bliższego przyjrzenia się jego taksonomii[11]. Autorzy Illustrated Checklist of the Mammals of the World uznają ten takson za gatunek monotypowy[11].

Etymologia

  • Oxymycterus: gr. οξυς oxus „ostry, spiczasty”; μυκτηρ muktēr, μυκτηρος muktēros „pysk, nos”, od μυκτεριζω mukterizō „kręcić nosem”[14].
  • rufus: łac. rufus „czerwony, rumiany, rudy”[15].

Morfologia

Długość ciała (bez ogona) 129–161 mm, długość ogona 69–118 mm, długość ucha 14–20 mm, długość tylnej stopy 27–32 mm; średnie i skrajne masy dla samców z moszną 92 g (62–125 g, n = 82) i dla samic z perforacją 76 g (46–110 g, n = 39)[16].

Ekologia

Jego siedliskiem są otwarte łąki[9]. Zwierzę lądowe[9].

Populacja i zagrożenia

Nie ma większych zagrożeń dla tego gatunku[9]. Gatunek obfity, chociaż jego populacja spada[9].

Status

Ze względu na rozpowszechnienie i populację IUCN oceniło go na najmniejszej troski[9].

Uwagi

  1. ↑ Nomen nudum.

Przypisy

  1. ↑ Oxymycterus rufus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. ↑ a b J.G. Fischer von Waldheim: Zoognosia tabulis synopticis illustrata, in usum praelectionum Academiae imperialis medico-chirugicae mosquensis edita. Cz. 3. Mosquae: Nicolai S. Vsevolozsky, 1814, s. 71. (łac.).
  3. ↑ J.K.W. Illiger. Ueberblick der Säugethiere nach ihrer Verbreitung über die Welth. „Abhandlungen der physikalischen Klasse der Königlich-Preussischen Akademie der Wissenschaften”. 1804–1811, s. 108, 1815. (niem.). 
  4. ↑ I. von Olfers: Bemerkungen zu Illiger’s Überblick der Säugeth-iere nach ihrer Vertheilung über die Welttheile, rücksichtlich der Südamericanischen Arten (Species). W: W.L. von Eschwege: Journal von Brasilien oder vermischte Nachrichten aus Brasilien, auf wissenschaftlichen Reisen gesammelt. Cz. 2. Weimar: Herzoglich Sächsisch Privilegirtes Landes-Industrie-Comptoir, 1818, s. 209. (niem.).
  5. ↑ O. Thomas. New South-American rodents. „The Annals and Magazine of Natural History”. Eight series. 14, s. 244, 1914. (ang.). 
  6. ↑ F. Ameghino. Contribución al conocimiento de los mamiferos fósiles de la República Argentina. „Actas de la Academia Nacional de Ciencias de la República Argentina en Córdoba”. 6, s. 114, 1889. (hiszp.). 
  7. ↑ Agnolín i in. 2019 ↓, s. 152.
  8. ↑ Agnolín i in. 2019 ↓, s. 155.
  9. ↑ a b c d e f U. Pardinas, G. D’Elia & P. Teta, Oxymycterus rufus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2016, wersja 2021-3 [dostęp 2021-12-19] (ang.).
  10. ↑ Nazwy polskie za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 253. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
  11. ↑ a b c d C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 1: Monotremata to Rodentia. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 412. ISBN 978-84-16728-34-3. (ang.).
  12. ↑ D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Species Oxymycterus rufus. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2021-12-19].
  13. ↑ J.A. Oliveira & P.R. Gonçalves: Genus Oxymycterus Waterhouse, 1837. W: J.L. Patton, U.F.J. Pardiñas & G. D’Elía (redaktorzy): Mammals of South America. Cz. 2: Rodents. Chicago and London: The University of Chicago Press, 2015, s. 264. ISBN 978-0-226-28240-4. (ang.).
  14. ↑ T.S. Palmer. Index Generum Mammalium: a List of the Genera and Families of Mammals. „North American Fauna”. 23, s. 491, 1904. (ang.). 
  15. ↑ rufus, [w:] The Key to Scientific Names, J.A. Jobling (red.), [w:] Birds of the World, S.M. Billerman et al. (red.), Cornell Lab of Ornithology, Ithaca [dostęp 2021-12-19] (ang.).
  16. ↑ U. Pardiñas, P. Myers, L. León-Paniagua, N.O. Garza, J. Cook, B. Kryštufek, R. Haslauer, R. Bradley, G. Shenbrot & J. Patton. Opisy gatunków Cricetidae: U. Pardiñas, D. Ruelas, J. Brito, L. Bradley, R. Bradley, N.O. Garza, B. Kryštufek, J. Cook, E.C. Soto, J. Salazar-Bravo, G. Shenbrot, E. Chiquito, A. Percequillo, J. Prado, R. Haslauer, J. Patton & L. León-Paniagua: Family Cricetidae (True Hamsters, Voles, Lemmings and New World Rats and Mice). W: D.E. Wilson, R.A. Mittermeier & T.E. Lacher (red. red.): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 7: Rodents II. Barcelona: Lynx Edicions, 2017, s. 463–467. ISBN 978-84-16728-04-6. (ang.).

Bibliografia

Strategi Solo vs Squad di Free Fire: Cara Menang Mudah!