W XIII wieku, na wysokości wsi Bieńkowice z Psiny przekopano sztuczny kanał Psinka, zasilający ówczesny Racibórz w wodę do celów gospodarczych. Kanał ten funkcjonował aż do roku 1969. Pomimo oficjalnej, hydrologicznej nazwy Psinka, kanał ten nazywano Cyną lub Psiną, co powodowało częste mylenie nazwy rzeki (Psina-Cyna).[potrzebny przypis]
Psina jako rzeka graniczna
Rzeka Psina (kolor niebieski) a dawna północna granica diecezji ołomunieckiej (kolor czarny)
Psina stała się rzeką graniczną pomiędzy Polską a Morawami być może już w ramach pokoju kłodzkiego w 1137, ewentualnie pomiędzy księstwem raciborskimMieszka Plątonogiego a Morawami po roku 1180 (około 1194)[9], przy czym jedyna wzmianka o wymianie ziem za mającą leżeć przy Opawie krainę Primoravia musi być odrzucona, gdyż była błędem kronikarza[10]. Początkowo lewy, północny brzeg, m.in. ze wzmiankowaną w 1223 miejscowością Lichan na obszarze późniejszego Baborowa, znajdował się po stronie polskiej (raciborskiej). Utracił go książę Władysław opolski w 1253 po nieudanej wyprawie przeciw późniejszemu królowi czeskiemu Przemysłowi Ottokarowi II[11]. Po tym wydarzeniu granica przebiegała wzdłuż Psiny jedynie w jej środkowym biegu, przede wszystkim pomiędzy morawskojęzyczną diecezją ołomuniecką a w tych okolicach polskojęzyczną diecezją wrocławską[12][13]. Granica polityczna straciła na znaczeniu po shołdowaniu królowi czeskiemu księstwa raciborskiego (1327), a jeszcze bardziej po połączeniu go z księstwem opawskim w 1337. Jego terytorium co najmniej od końca XV wieku uważano już za część Górnego Śląska.
↑Dzieje Śląska Cieszyńskiego od zarania do czasów współczesnych pod redakcją Idziego Panica. T. II: Śląsk Cieszyński w średniowieczu (do 1528 roku). Cieszyn: Starostwo Powiatowe, 2010, s. 42–43. ISBN 978-83-926929-3-5.
↑Magdalena Janus, Iwona Kopaniecka, Monika Prześlakiewicz, Tomasz Duchnowski, Dagmara Duchnowska: Analiza kulturowo-historyczna gminy Baborów. Baborów: Starostwo Powiatowe, 2013, s. 8–10.
↑Mapa Zasięg mowy polskie na Śląsku około połowy XVII wieku. Opracował Tadeusz Ładogórski w: Historia Śląska pod redakcją Karola Maleczyńskiego, Wrocław 1966, Tom 1, cz. 3.