Przerost łechtaczki

Wrodzona wada rozwojowa łechtaczki

Klasyfikacje
ICD-10	Q52.6

Przerost łechtaczki (klitoromegalia, hipertrofia łechtaczki, łac. macroclitoris, ang. macroclitoris, clitoromegaly, clitorimegaly) – stan, w którym łechtaczka jest niefizjologicznie dużej wielkości. Klitoromegalia nie powinna być mylona z fizjologicznym stanem powiększenia objętości narządu wskutek pobudzenia seksualnego, czyli erekcji łechtaczki. Przerost łechtaczki zazwyczaj towarzyszy innym wrodzonym anomaliom budowy zewnętrznych narządów płciowych.

Nie ustalono normy wielkości łechtaczki; według Atlas of Human Sex Anatomy (1949) prawidłowa łechtaczka ma średnicę 3–4 mm i 4–5 mm długości^[1]. Skala Pradera nie określa wielkości zewnętrznych narządów płciowych; opiera się na subiektywnej ocenie ich kształtu, 1. stopień skali odpowiada przerostowi łechtaczki i żeńskimi narządami płciowymi zewnętrznymi, 5. stopień określa pseudopenis i zewnętrzne narządy płciowe wyglądające jak męskie^[2].

Etiologia

Zdecydowanie najczęściej przerost łechtaczki jest wrodzony^[3]. Towarzyszy zaburzeniom hormonalnym, takim jak wrodzony przerost nadnerczy (zespół nadnerczowo płciowy), hipertrofia łechtaczki może też być częścią obrazu klinicznego zespołów wad wrodzonych, np. zespołu Edwardsa. Przyczyną nabytego przerostu łechtaczki mogą być guzy nowotworowe hormonalnie czynne, np. arrhenoblastoma, zespół policystycznych jajników albo zespół Frasera. Klitoromegalia może być skutkiem jatrogennej ekspozycji na androgeny. Opisano przerost łechtaczki u dzieci matek przyjmujących w ciąży danazol^[4]. Rzadkimi przyczynami przerostu łechtaczki są guzy łagodne o charakterze torbieli epidermoidalnej albo nerwiakowłókniaków (zwłaszcza w zespołach nerwiakowłókniakowatości^[5]).

Leczenie

Przerost łechtaczki stanowi skomplikowany problem diagnostyczny, a leczenie zależy od przyczyny tego stanu. Chirurgiczne leczenie nosi nazwę klitoroplastyki.

Zobacz też

• mikropenis

Przypisy

1. Robert Latou Dickinson: Human sex anatomy; a topographical hand atlas. Baltimore: Williams & Wilkins, 1949. Brak numerów stron w książce
2. Prader Von, A. Der genitalbefund beim Pseudohermaproditismus femininus des kongenitalen adrenogenitalen Syndroms. Morphologie, Hausfigkeit, Entwicklung und Vererbung der verschiedenen Genitalformen. „Helv Pediatr Acta”. 9. 3, s. 231-248, 1954. PMID: 13201006. 
3. Copcu, E, Aktas, A, Sivrioglu, N, Copcu, O, Oztan, Y. Idiopathic isolated clitoromegaly: A report of two cases. „Reproductive Health”. 1. 4, 2004. brak numeru strony
4. Brunskill, PJ. The effects of fetal exposure to danazol. „Br J Obstet Gynaecol”. 99, s. 212-215, 1992. PMID: 1606119. 
5. Yuksel H, Odabasi AR, Kafkas S, Onur E, Turgut M. Clitoromegaly in type 2 neurofibromatosis: a case report and review of the literature. „Eur J Gynaecol Oncol”. 24, s. 447-451, 2003. PMID: 14584669. 

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.