Proces lubelskiego PAS, Proces dwudziestu trzech – proces sądowy dwudziestu trzech uczestników podziemia niepodległościowego, w którym siedmiu z nich skazanych zostało na karę śmierci. Był to pierwszy wielki proces pokazowy w Polsce komunistycznej po 1944.
W 1945 organy komunistycznego bezpieczeństwa dokonały aresztowań wśród członków podziemia niepodległościowego na Lubelszczyźnie. Większość z nich należała do Narodowych Sił Zbrojnych i NZW, a także do jego struktury PAS. Jednym z zarzutów była pacyfikacja 6 czerwca 1945 wsi Wierzchowiny[1]. Niektórzy z oskarżonych nie byli tam wtedy obecni.
Proces rozpoczął się 14 lutego 1946 przed Wojskowym Sądem Okręgowym w Warszawie[2], nr sprawy W.1692/46, pod przewodnictwem ppłk. A. Janowskiego[3]. 19 marca 1946 na karę śmierci skazani zostali na podst. 1 Dekretu[4]:
Wszystkich siedmiu było członkami PAS. Prezydent Bierut odmówił im prawa łaski. Wszyscy zostali straceni 24 maja 1946. Ich dokładne miejsce pochówku nie jest znane, choć przypuszcza się, że pochowano ich w pobliżu glinianek, w rejonie obecnej ul. Grójeckiej w Warszawie, w okolicach współczesnego pomnika Obrońców Warszawy we wrześniu 1939[5]. Grób symboliczny znajduje się na Cmentarzu Wojskowym w Warszawie w Kwaterze „na Łączce”.
Przypisy
Linki zewnętrzne
- Proces NSZ przed Sądem w Warszawie. „Trybuna Robotnicza”, s. 3, Nr 46 z 16 lutego 1946.
- Szósty dzień procesu bandy NSZ. „Komendanci z krótką pamięcią”. „Trybuna Robotnicza”, s. 3, Nr 52 z 22 lutego 1946.
- Proces NSZ w Warszawie. Dalszy ciąg oskarżenia. „Trybuna Robotnicza”, s. 4, Nr 68 z 10 marca 1946.
- Proces NSZ w Warszawie. Prokurator żąda kary śmierci dla głównych oskarżonych. „Trybuna Robotnicza”, s. 3, Nr 69 z 11 marca 1946.
- Proces NSZ w Warszawie. Przemówienia obrońców. „Trybuna Robotnicza”, s. 3, Nr 71 z 13 marca 1946.
- Sprawiedliwości staje się zadość. Kara śmierci dla bratobójców z NSZ. Ogłoszenie wyroku w procesie warszawskim. „Trybuna Robotnicza”, s. 1, Nr 78 z 20 marca 1946.