W ramach przebudowy Poznańskiego Węzła Kolejowego, dworzec ten został zupełnie odnowiony w 2008 roku. Na peronach zamontowane zostały windy dla potrzeb osób niepełnosprawnych, nad peronem zamontowano wiaty peronowe ze szkła, a między peronami szerokie przejście pod torami. Wybudowano także nowe krawędzie peronu, które są wyższe i zgodne ze standardami Unii Europejskiej. Oba perony pokryte są nową kostką brukową.
Historia
Powstała w 1888. Około 1927 architekt Władysław Czarnecki zaprojektował przebudowę stacji. Miał to być dworzec dla składów podmiejskich jadących z kierunku wschodniego i kończących tu bieg. Obiekt miał być reprezentacyjny i wyposażony w duży hol. Projekt zatwierdziło Ministerstwo Kolei, ale nigdy nie został on zrealizowany[6]. Podczas II wojny światowej stacja została poważnie zniszczona, a odbudowano ją w 1946. Przez lata nosiła nazwę Poznań Tama Garbarska[1][6].
We wrześniu 1950 stwierdzono w rejonie stacji (ulica Garbary róg Północnej, pod płotem stacyjnym) jedno z pierwszych w Polsce stanowisk iwy rzepieniolistnej, która została tu zawleczona prawdopodobnie z kolejowym transportem wojskowym w czasie II wojny światowej. Było to kilka okazów, przekraczających dwa metry wysokości. Rośliny odnawiały się rokrocznie w mniej więcej tej samej liczbie. Towarzyszył im, również zawleczony, szarłat szorstki[7].
W listopadzie 2017 przedsiębiorstwo A-Projekt na zlecenie PKP rozpoczęło przebudowę dworca[8][9]. 19 września 2018 nowy dworzec został otwarty dla podróżnych[10].
Komunikacja miejska
W bezpośrednim sąsiedztwie stacji znajduje się pętla autobusowa Garbary PKM (do 1 września 2021 roku pod nazwą Garbary[11]), na której – według stanu z 2 listopada 2021 r.[12] – rozpoczynają bieg następujące linie na zlecenie Zarządu Transportu Miejskiego:
↑ abWładysław Czarnecki, Wspomnienia architekta. Tom pierwszy. 1895-1930, opr. Hanna Grzeszczuk-Brendel, Wydawnictwo Miejskie, Poznań, 2005, s.104, ISBN 83-89525-57-7