Zanim został wzniesiony budynek Portcullis House, na terenie gmachu znajdowały się powstałe około 1400 roku domy dla dziekana i dwunastu kanoników St Stephen's College w Pałacu Westminsterskim. W późniejszych okresach mieścił się tutaj budynek St Stephen's Club(inne języki) z 1874 roku projektu Johna Whichcorda(inne języki), komnaty św. Szczepana i komnaty pałacowe. Teren ten przecięły linie metraDistrict Line i Circle Line, gdzie została wybudowana stacja Westminster. Budynki zostały rozebrane w 1994 roku aby zrobić miejsce dla przedłużenia trasy Jubilee Line[1].
Audyt majątku brytyjskiego parlamentu, który został przeprowadzony w 1988 roku przez Michael Hopkins and Partners(inne języki), wskazał na pilną potrzebę stworzenia ponad 200 biur dla parlamentarzystów i pomieszczeń dla komisji specjalnych[1]. W 1992 roku brytyjski parlament zamówił projekt budynku. Wymagano wówczas obiektu o bardzo niskim zużyciu energii i takiego, który wpasowałby się do jego lokalizacji w rejonie obszaru wpisanego listę światowego dziedzictwa UNESCO[2]. Do 1993 roku biuro Michael Hopkins and Partners opublikowało pierwsze projekty szczegółowe budynku Portcullis House[3].
Budowa konstrukcji nadziemnej budynku rozpoczęła się 5 stycznia 1998 roku, a 18 sierpnia 2000 roku został on ukończony. Oficjalne otwarcie gmachu Portcullis House przez królowąElżbietę II odbyło się 27 lutego 2001 roku[3].
Jest to obiekt wzniesiony na planie prostokątnym, z wewnętrznym atrium. Liczy 7 kondygnacji nadziemnych (w tym 2 na poddaszu)[6], a jego powierzchnia wynosi 20 tys. m²[5]. Portcullis House wsparty jest na sześciu palach fundamentowych, które rozciągają się w dół przez halę biletową stacji metra Westminster. W miejscu, gdzie te pale spotykają się z atrium, wychodzą one nad ziemię i podpierają szereg betonowych łuków tworzących boki atrium[2].
Elewacje zewnętrzne Portcullis House uformowano w filarach z piaskowca otoczonych kanałami pokrytymi brązem[5], które rozszerzają się w górę proporcjonalnie do zwężenia filaru i łączą się na poziomie gzymsu z konstrukcją dachu. Gmach wieńczy 14 wysokich kominów, nawiązujących do kominów budynków Normana Shawa i do pinakli Pałacu Westminsterskiego. Stanowią one zakończenie pionowego systemu kanałów wentylacyjnych obejmujących cały budynek[7].
Od strony zewnętrznej gmachu, na parterze znajduje się pasaż z otwartym podcieniem[5]. Rozciąga się on wzdłuż pierzei obu otaczających Portcullis House ulic, osłaniając wejście do stacji metra i sklepy przy Bridge Street oraz główne publiczne wejście od strony Victoria Embankment[6].
Wewnętrzne atrium zostało przykryte na poziomie drugiego piętra bezramową szklaną powłoką wspartą siatką z dębu i stali nierdzewnej[5]. Znajduje się tam wejście do dwóch restauracji, kawiarni i biblioteki. Atrium łączy się z Pałacem Westminsterskim za pomocą przejścia podziemnego[6].
Cały gmach Portcullis House został zaprojektowany tak, aby mógł jednocześnie pomieścić 600–700 osób[8]. Sale komisji specjalnych znajdują się na pierwszym piętrze, a wyżej na pięciu piętrach gmachu zaprojektowano biura dla parlamentarzystów i ich personelu pomocniczego, z pokojami na poddaszach, balkonami wychodzącymi na atrium i wykuszami na zewnątrz budynku[5].
Wewnątrz budynku dominującym materiałem na okładziny wewnętrzne, wyposażenie stanowi lite drewno dębowe[5].
.jpg)
