Piotr Bikont

Piotr Bikont
Piotr Marek Bikont
	; Piotr Bikont (2011)
Data i miejsce urodzenia	12 maja 1955 ; Poznań
Data i miejsce śmierci	27 czerwca 2017 ; Sosnowiec
Zawód, zajęcie	reżyser; dziennikarz
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Cytaty w Wikicytatach

Piotr Marek Bikont (ur. 12 maja 1955 w Poznaniu, zm. 27 czerwca 2017^[1] w Sosnowcu^[2]) – polski reżyser filmowy i teatralny, dziennikarz, publicysta, krytyk kulinarny, muzyk i tłumacz, działacz opozycji demokratycznej w PRL.

Życiorys

PRL

Od 1977 był współpracownikiem KSS „KOR”. Współpracował z kwartalnikiem „Puls”, dla którego przetłumaczył na język polski m.in. Skowyt Allena Ginsberga. Jako student Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi należał we wrześniu 1980 do organizatorów Niezależnego Zrzeszenia Studentów. W październiku 1980 został członkiem Ogólnopolskiego Komitetu Założycielskiego NZS. W latach 1980–1981 był współpracownikiem łódzkiego pisma „Solidarność z Gdańskiem”. Od 13 grudnia 1981 do 12 października 1982 internowany kolejno w Łowiczu i Kwidzynie. W 1982 ukończył studia na Wydziale Reżyserii PWSFiT. Następnie był członkiem redakcji „Tygodnika Mazowsze” (1982−1989). Pod koniec lat 80. zrealizował filmy dokumentalne poświęcone polskiej opozycji: Inny sierpień (1988) z Leszkiem Dziumowiczem i Włodzimierzem Płocharskim, Ballada o strajku (1988) oraz Opowieści Okrągłego Stołu (1989) z Leszkiem Dziumowiczem.

Od 1989

Od 1989 do 2001 był dziennikarzem „Gazety Wyborczej”. W 1989 wydał razem z Anną Bikont książkę Małe vademecum Peerelu.

W latach 90. nakręcił też kilka filmów dokumentalnych Żnin – Paryż – Wenecja, czyli sceny z życia prowincji (1992−1993), Włodzimierz Borowski (1994), Praffdata (1995), Z Czeczotem przez niebo i piekło (1999), Stół bez kantów (1999). Od 1992 pracował jako reżyser teatralny; jego inscenizacje były wystawiane m.in. w Teatrze Studyjnym '83 im. Juliana Tuwima w Łodzi, Teatrze Nowym w Łodzi, Teatrze Lalek Arlekin, Teatrze Śląskim w Katowicach, Teatrze Powszechnym w Warszawie, Teatrze KTO w Krakowie^[3]. Był prezesem Stowarzyszenia Teatralnego Badów^[4]. Tłumaczył na język polski poezję Allena Ginsberga^[5], dramaty, a także komiks Arta Spiegelmana Maus. Występował jako muzyk w zespołach „Pociąg towarowy” i „Free Cooperation”^[6]^[7].

Z Robertem Makłowiczem stworzył duet publicystów kulinarnych, publikujący we „Wprost” (w latach 2002–2005), a następnie w „Newsweeku Polska” (od 2005). Był pomysłodawcą i od 2009 współtworzył wrocławski festiwal kulinarny „Europa na widelcu”^[8]. Razem z Makłowiczem wydał książki: Listy pieczętowane sosem, czyli gdzie karmią najlepiej w Polsce. Przewodnik (2001), Dialogi języka z podniebieniem (2003), Stół z niepowyłamywanymi nogami (2007), a samodzielnie: Polska na widelcu (2005), Polska. Nawigator kulinarny (2007), Kuchnia żydowska według Balbiny Przepiórko (2011).

Gościnnie występował jako niezawodowy aktor filmowy: Rok spokojnego słońca (1984), Lejdis (2008), Idealny facet dla mojej dziewczyny (2009), Śniadanie do łóżka (2010). W latach 2010–2015 prowadził wraz z Maciejem Piotrem Prusem pismo mówione „Gadający Pies”.

Wypadek i śmierć

Zginął 27 czerwca 2017 w wypadku samochodowym^[1]. Został pochowany 6 lipca na cmentarzu Rakowickim w Krakowie^[7].

Życie prywatne

Ze związku z Elżbietą Manthey — założycielką Agencji Dramatu i Teatru ADiT ma córkę Karolinę Bikont — tłumaczkę z języka niemieckiego^[9]^[10]. Był żonaty z publicystką Anną Bikont, z którą miał dwoje dzieci, Maniuchę Bikont – antropolożkę i artystkę oraz Aleksandrę Bikont^[11]. Związany małżeństwem z aktorką Mirosławą Olbińską, z którą wydał książkę „Kuchnia żydowska Balbiny Przepiórko”^[12].

Odznaczenia

Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski – 2008^[13]

Przypisy

↑ ^a ^b Piotr Bikont nie żyje. ludzie.senior.pl. [dostęp 2017-06-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-06-28)].
↑ Fakt.pl, Polski dziennikarz i krytyk kulinarny nie żyje [online], 27 czerwca 2017 [dostęp 2017-07-03] .
↑ Piotr Bikont, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (autorzy). [dostęp 2017-06-28] .
↑ Stowarzyszenie Teatralne Badów. e-teatr.pl. [dostęp 2017-06-28].
↑ Piotr Wesołowski: Łódzkie ślady Piotra Bikonta. Ostatni Mohikanin Dokumentu. lodz.wyborcza.pl, 2017-06-30. [dostęp 2017-07-07].
↑ Free Cooperation – reaktywacja. piecart.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-11-12)]. piecart.pl [dostęp 2019-04-05].
↑ ^a ^b Pożegnanie. Piotr Bikont 1955-2017. Mieścił wszystkie światy. Gazeta Wyborcza Kraków, 2017-07-05. [dostęp 2017-07-06].
↑ Europa na widelcu. enw.smakiwroclawia.pl. [dostęp 2017-06-28].
↑ Karolinę Bikont
↑ Start | ADiT [online], art.pl [dostęp 2024-04-25] (pol.).
↑ Anna S. Dębowska: Maniucha Bikont, objawienie polskiej sceny folkowej. Tata zazdrości jej muzycznych eskapad, z mamą spiera się o stosunek wsi do Żydów. wyborcza.pl, 2017-06-08. [dostęp 2017-06-28].
↑ Kuchnia żydowska Balbiny Przepiórko [online], przyslijprzepis.pl, 25 października 2011 [dostęp 2023-10-03] .
↑ M.P. z 2008 r. nr 33, poz. 293 – pkt 1.

Bibliografia

Włodzimierz Domagalski, Radosław Peterman Studenci '81. NZS w oczach Partii i SB. Wybór tekstów źródłowych, wyd. Archiwum Opozycji Niepodległościowej, Łódź 2006, według indeksu
Niezależność najwięcej kosztuje. Relacje uczestników opozycji demokratycznej w Łodzi 1976–1980, wyd. IPN, Łódź 2008 (tam biogram, s. 61)
Piotr Bikont w bazie filmpolski.pl

Linki zewnętrzne

Między nożem a widelcem. newsweek.redakcja.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-02-03)]. – blog Piotra Bikonta i Roberta Makłowicza (archiwum)
Piotr Bikont na zdjęciach w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”