Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Phragmidium, Phragmidiaceae, Pucciniales, Incertae sedis, Pucciniomycetes, Pucciniomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1806 r. Karl Schultz nadając mu nazwę Puccinia violacea. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1880 r. Heinrich Georg Winter[1].
Ecja pomarańczowe, pylące. Powstają na dolnej stronie liści i na pędach. Na górnej stronie liści nad skupiskiem ecjów tworzą się duże żółte lub brązowawe plamy z fioletowym obrzeżem. Pojedyncze ecjum ma okrągły kształt i średnicę 1 mm. Ecjospory kuliste lub elipsoidalne, o rozmiarach 19–35 μm i bezbarwnej ścianie pokrytej kolcami. Kolce mają wysokość 1–1,5 μm, grubość 3–3,5 μm i wyrastają w odległości 2,5–5 μm od siebie. Pory rostkowe rozproszone, słabo widoczne[4].
Pomarańczowe uredinia powstają na dolnej stronie liści, pod tymi samymi plamami, pod którymi powstawały ecja. Urediniospory szeroko elipsoidalne do jajowatych, o rozmiarach 22–32 × 19–24 μm. Mają bezbarwne ściany pokryte kolcami o wysokości 0,75 μm i grubości 2,5–3,5 μm, wyrastającymi w odległości 3–5 μm. Pory rostkowe niewyraźne. Wstawki zgrubiałe, główkowate, podwinięte, o długości 50–70 μm[4].
Telia podobne do urediniów, ale czarne. Mają średnicę do 2 mm. Teliospory cylindryczne, lekko zwężone na przegrodach, lub bez zwężeń, zaokrąglone na wierzchołku i zazwyczaj zwieńczone zaokrąglonym brodawkami o długości 1–9 μm i szerokości 6–9 μm. Są 3–5-komórkowe. Najmniejsza 3-komórkowa teliospora ma rozmiary (58–) 63–70 (–75) × (30–) 32–38 (–40) μm, 4-komórkowa (79–) 82–90 (–100) × (32–) 33–38 (–40) μm, 5-komórkowa (101–) 103–111 (–115) × (30–) 31–38 (–40) μm. Ściany ciemnobrązowe, o grubości 5–7 μm. W każdej komórce znajdują się 2–4 pory rostkowe. Teliospory umieszczone na trzonkach o długości 95–150 μm z rozszerzeniem o szerokości 12–19 μm[4].
Zarodniki płciowe (bazydiospory) powstają na podstawkach na opadłych liściach jeżyn. W klimacie Polski ich rozwój odbywa się zimą i wiosną[5].
Pyknidia rozwijają się na liściach, stłoczone w środku plam, pod skórką liści. Mają wysokość 30–40 μm[4].
Występowanie i siedlisko
Gatunek powszechnie występujący w całej Europie i na Bliskim Wschodzie. Odnotowano jego występowanie także w Chinach, Maroku, Republice Południowej Afryki oraz w USA[4]. W polskim piśmiennictwie naukowym podano liczne jego stanowiska[6].
↑ abSelimS.KryczyńskiSelimS., ZbigniewZ.WeberZbigniewZ. (red.), Fitopatologia, t. 1. Podstawy fitopatologii, Poznań: Powszechne Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 2010, ISBN 978-83-09-01063-0. Brak numerów stron w książce
.jpg)
