AGM-119 Penguin
|
| Państwo
|
Norwegia
|
| Producent
|
Kongsberg Defence & Aerospace
|
| Rodzaj
|
woda-woda, powietrze-woda
|
| Przeznaczenie
|
przeciwokrętowy średniego zasięgu
|
|
|
| Data konstrukcji
|
1967
|
| Lata produkcji
|
od 1972
|
| Operacyjność
|
od 1972
|
|
|
| Długość
|
Mk II: 3000 mm
Mk III: 3200 mm
|
| Średnica
|
280 mm
|
| Rozpiętość
|
Mk II: 1400 mm
Mk III: 1000 mm
|
| Masa
|
500 kg
|
| Napęd
|
rakietowy na paliwo stałe
|
| Prędkość
|
1,2 Macha (1500 km/h)
|
| Zasięg
|
Mk II: 34 km
Mk III: 55 km
|
| Naprowadzanie
|
Mk II: impulsowe laserowe, termiczne
Mk III: termiczne + radiowysokościomierz
|
|
|
| Masa głowicy
|
Mk II: 120 kg
Mk III: 130 kg
|
| Typ głowicy
|
kumulacyjna, burząca
|
| Użytkownicy
|
| Australia, Korea Południowa, Grecja, Hiszpania, Norwegia, Stany Zjednoczone, Szwecja, Turcja
|
Penguin (ang. pingwin) – norweski przeciwokrętowy pocisk rakietowy zbudowany przez Kongsberg Defence & Aerospace w wersjach do wystrzeliwania z okrętów nawodnych, samolotów i śmigłowców. Przyjęty do uzbrojenia w wielu krajach, także Stanów Zjednoczonych pod oznaczeniem AGM-119 Penguin. Jest to pierwszy zachodni pocisk przeciwokrętowy naprowadzany pasywnie termicznie (na źródło podczerwieni), w przeciwieństwie do innych konstrukcji tego typu używających do naprowadzania technologii radiolokacyjnej. Penguin jest również pierwszym pociskiem przeciwokrętowym typu wystrzel i zapomnij.
Pocisk Penguin został zaprojektowany na początku lat 60. do wystrzeliwania z wyrzutni pokładowych okrętów norweskich i miał służyć jako broń obronna przed atakiem z morza. Pierwsza wersja Penguin Mk I weszła do służby w marynarce wojennej Norwegii i Turcji w 1972 roku, a w 1980 pojawiła się wersja Penguin Mk II wprowadzona do uzbrojenia w siłach zbrojnych Norwegii, Grecji i Szwecji. Do tej pory pocisk był wielokrotnie modyfikowany w ramach projektu rozwojowego uzbrojenia przeciwokrętowego.
Penguin posiada bezwładnościowy system nawigacyjny (INS) umożliwiający programowanie wielu profili lotu w taki sposób, że pocisk jest zdolny do omijania przeszkód, manewrowania między wyspami i atakowania celu z innego kierunku niż został wystrzelony. Taki sposób ataku pozwala uniknąć zdradzenia pozycji wystrzeliwującego pocisk okrętu lub śmigłowca, a także umożliwia trafienie w cel z najmniej spodziewanego kierunku lub w najbardziej newralgiczną część okrętu. Pułap lotu pocisku zależy od terenu nad jakim się porusza i jest dość wysoki nad lądem, co pozwala łatwiej omijać przeszkody terenowe, i bardzo niski nad powierzchnią wody dzięki czemu jest on trudniejszy do wykrycia i może trafiać tuż nad linią wodną okrętu. Zmodyfikowana głowica bojowa jest wyposażona w zapalnik zwłoczny powodujący detonację wewnątrz kadłuba okrętu. System naprowadzający pocisku Penguin jest trudny do zakłócenia i stąd charakteryzuje się on dużą skutecznością.
Obecnie produkowane są dwie wersje pocisku: Mk II Mod 7 przeznaczony do wystrzeliwania z jednostek nawodnych i śmigłowców, oraz Mk III przenoszony przez samoloty myśliwskie i patrolowe wprowadzona do uzbrojenia w 1990. Do przenoszenia pocisków Penguin przystosowano śmigłowce Bell 412, SH-2 Seasprite, UH-60 Black Hawk, SH-60 Seahawk i Lynx. Do przenoszenia Penguina Mk III przystosowano do tej pory tylko jeden samolot F-16 Fighting Falcon.
Linki zewnętrzne
