Paweł Szkliniarz

Paweł Szkliniarz

Wiktor

podpułkownik
Data i miejsce urodzenia	25 czerwca 1903 Wysoka, Imperium Rosyjskie
Data i miejsce śmierci	26 grudnia 1947 Kielce, Polska
Przebieg służby
Lata służby	1920–1922 1936–1937 1941–1945
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Brygady Międzynarodowe Gwardia Ludowa Armia Ludowa
Stanowiska	szefem Oddziału III Sztabu Głównego GL i AL, komendant wojewódzki MO w Kielcach
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-bolszewicka, hiszpańska wojna domowa, II wojna światowa
Odznaczenia

Paweł Szkliniarz, przybrane nazwiska: Paweł Kuźnicki, Wiktor Kuźnicki^[1], ps. Paweł, Wiktor (ur. 25 czerwca 1903 w Wysokiej, zm. 26 grudnia 1947 w Kielcach) – polski działacz komunistyczny, dąbrowszczak.

Życiorys

Urodził się we wsi Wysoka pow. zawierciański w rodzinie Piotra, rolnika i robotnika kolejowego, i Katarzyny z Wnuków^[1]. W latach 1920–1922 służył ochotniczo w Wojsku Polskim. W trakcie Bitwy Warszawskiej został ranny i dostał się do niewoli rosyjskiej z której zbiegł.

W 1926 roku wyjechał do Belgii, gdzie pracował w kopalni węgla^[1]. Następnie w 1928 roku przeniósł się do Francji, gdzie także pracował w kopalni. W trakcie pobytu we Francji wstąpił do Francuskiej Partii Komunistycznej.

Po wybuchu wojny domowej w Hiszpanii w 1936 roku walczył jako ochotnik w Brygadach Międzynarodowych, w szeregach batalionu im. Jarosława Dąbrowskiego. Pełnił tam funkcję dowódcy kompanii ciężkich karabinów maszynowych, a następnie od 26 listopada 1936 do 13 lutego 1937 dowódca batalionu, gdy został ranny. Po zranieniu został ewakuowany do ZSRR.

W 1940 roku został przerzucony przez NKWD do znajdującej się pod niemiecką okupacją Polski^[1], a od 1942 roku działał w konspiracji, jako członek Polskiej Partii Robotniczej i jeden z organizatorów Gwardii Ludowej. W styczniu 1943 roku został dowódcą Okręgu Siedlce GL a w marcu 1943 roku był ciężko ranny w starciu z Niemcami w Piszczacu. Po wyleczeniu w październiku 1943 roku objął funkcję szefa Oddziału III Sztabu Głównego Gwardii Ludowej a potem Armii Ludowej, używał wtedy pseudonimu „Wiktor” i otrzymał stopień majora.

W styczniu 1945 roku został mianowany podpułkownikiem i komendantem wojewódzkim MO w Kielcach. W tym czasie był również członkiem Komitetu Wojewódzkiego PPR w Kielcach, uczestniczył w I Zjeździe PPR w Warszawie w grudniu 1945 roku.

W lipcu 1946 roku zwolniony z funkcji komendanta wojewódzkiego MO i aresztowany pod zarzutem niedopełnienia obowiązków służbowych w czasie pogromu Żydów w Kielcach, skąd po krótkim pobycie został zwolniony. Sądzony w procesie związanym z pogromem kieleckim, uniewinniony z zarzutu niedopełnienia obowiązków ale skazany na karę 1 roku pozbawienia wolności za odmowę podporządkowania oddziałów Milicji Obywatelskiej – szefowi Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego.

Zmarł 26 grudnia 1947 roku w Kielcach.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (10 października 1945)^[2]
• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (27 października 1945)^[3]

Przypisy

1. Piotr Gontarczyk: Szkliniarz Paweł, przybrane nazwiska: Paweł Kuźnicki, Wiktor Kuźnicki (1903–1947), działacz komunistyczny. W: Polski słownik biograficzny. T. 48. Kraków - Warszawa: Polska Akademia Nauk, Polska Akademia Umiejętności, 2012, s. 322. ISBN 978-83-63352-06-6.
2. M.P. z 1945 r. nr 44, poz. 109 „za działalność w konspiracji, udział w walkach partyzanckich i za zasługi w organizowaniu służby Bezpieczeństwa i Milicji Obywatelskiej”.
3. M.P. z 1945 r. nr 55, poz. 124 „za bohaterskie zasługi w bojach z niemieckim faszyzmem na polach Hiszpanii w latach 1936–1939”.

Bibliografia

• Andrzej Krzysztof Kunert: Słownik biograficzny konspiracji warszawskiej 1939-1944. T. 1. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1987, s. 107. ISBN 83-211-0739-7.