Była przedstawicielką myjomickiej linii rodu Wężyków z Osin herbu Wąż, którego początki sięgają pierwszej połowy XV w[2]. Była córką Pawła Bolesława Wężyka (1829–1893) i Eleonory Ewy Kamockiej (1844 -1919) z Niewierszyna. Paweł i Eleonora pobrali się 15 maja 1860 r. w kościele parafialnym w Dąbrowie nad Czarną w powiecie opoczyńskim w Królestwie Polskim. Eleonora wniosła Pawłowi Wężykowi w posagu połowę wsi Niewierszyn z folwarkami Wymysłów i Taraska oraz włości Ostrów, Kamocka Wola i Kawęczyn. Kiedy w styczniu 1863 r. w Królestwie Polskim wybuchło powstanie przeciwko rosyjskiemu zaborcy, Wężykowie od samego początku wspomagali powstańców[3]. W wyniku represji, a także obciążeń hipotecznych Paweł Wężyk zmuszony został do sprzedaży w kwietniu 1869 r. wsi Kawęczyn, a później także Niewierszyna. Eleonora Wężyk z trzema córkami opuściła Niewierszyn 1 lipca 1870 r. Przez rok mieszkała w Warszawie, w której Wężykowie mieli kamienicę, a następnie zamieszkała w Kępnie. Paweł Wężyk, na zlecenie brata Władysława, administrował jego majątkiem w Myjomicach.
Paula Wężyk miała pięć sióstr: Maria (1862-1903) wyszła za mąż za Celestyna Przyłuskiego (1854-1896), Zofia (1863-1898) poślubiła pochodzącego ze Śremu Zygmunta Tadrzyńskiego (1857-1901), Felicja (1865-1928) była żoną Antoniego Grabskiego herbu Pomian (1857-1917) , Aniela (1870-1948) wyszła za mąż za Władysława Tomaszewskiego (1865-1914)[4], Józefa (1871-) poślubiła pochodzącego z Mechlina koło Śremu Kazimierza Chrzanowskiego (1856-1909), po jego śmierci wyszła za mąż powtórnie za Bernarda Chrzanowskiego (1861-1944) herbu Nowina. Siostry Pauli były bardzo zaangażowane społecznie i udzielały się w różnych organizacjach kobiecych.
Lata 1876-1902
Pierwsze lata życia spędziła w Kępnie. W 1882 roku Wężykowie zamieszkali w Ostrowie Wielkopolskim, gdzie Paula poszła do szkoły, co skutkowało traumatycznymi przeżyciami[5]. Dla jej edukacji ważne były pobyty w majątku stryja Adolfa Wężyka w Karminie pod Pleszewem, gdzie uczyła się razem z kuzynkami Józefą, Stanisławą i Wandą. Panienki uczono języka polskiego, historii ojczystej, geografii i języka francuskiego. Już jako dziecko pisywała powinszowania dla rodzeństwa i rodziców[6]. Czytała również ówczesne czasopisma dla dzieci zwłaszcza "Wieczory Rodzinne". W 1889 roku czasopismo to ogłosiło konkurs, w którym wzięła udział wysyłając swój wiersz pt. Litościwa Bronisia, który podpisała pseudonimem Mimoza. Wiersz został doceniony i w nagrodę opublikowany jako "Powiastka konkursowa" w "Wieczorach Rodzinnych" nr 26 z czerwca 1889 roku.[7]
W grudniu 1889 roku lub w styczniu 1890 Eleonora i Paweł Wężykowie wraz z Paulą przenieśli się do Kalisza, gdzie Paula kontynuowała naukę. W ówczesnym Kaliszu ważną rolę w życiu oświatowym odgrywali Stefan Giller (1834-1918) oraz Melania Parczewska (1850-1920). W jubileuszowym artykule z 1929 roku podkreślano ich wpływ na intelektualny rozwój Pauli[6].
25 stycznia 1893 roku zmarł Paweł Wężyk. W końcu 1901 roku Eleonora Wężykowa z Paulą podjęły decyzję o opuszczeniu Kalisza i zamieszkaniu w Poznaniu.
Pamiątkowa tablica ufundowana przez członków poznańskiego oddziału Związku Literatów Polskich
Lata 1902-1921
Poznań będący centrum polskiego życia społecznego i kulturalnego dawał Pauli Wężyk możliwości zapewnienia godnego życia sobie i matce. Zadebiutowała w marcu 1903 roku na łamach "Dziennika Poznańskiego" skromnym wierszem zadedykowanym solenizantom - Józefom[8]. W 1904 roku opublikowała wiersz Zaduszki[9] oraz wiersz Na wiec, który nawiązywał do odbywającego się w tym czasie w Poznaniu wiecu kobiet[10]. W tym samym, roku nawiązała współpracę z ks. Józefem Kłosem[11] i kierowanym przez niego "Przewodnikiem Katolickim", pisała do dodatku dla dzieci pod nazwą "Opiekun Dziatek"[12]. Z czasem jej wiersze zaczęły ukazywać się na pierwszej stronie tygodnika. Utwory nawiązywały tematyką do świąt kościelnych, przyrody, obyczajów ludowych i problemów społecznych. Wiersz Nad polską wioską (1907, nr 42) był jej głosem w sprawie noweli osadniczej z 1904 roku i postawy walczącego o prawo do wybudowania domu Michała Drzymały. W Poznaniu Paula Wężyk szybko włączyła się w działalność charytatywną[13]. W 1907 roku zadebiutowała w tygodniku "Praca" wierszem napisanym z okazji "Złotego wesela" hr. Mieczysława (1833-1918) i Marii (1837-1924) Kwileckich z Oporowa koło Szamotuł[14]. W 1909 roku Paula Wężyk pisała do wychodzącego w Poznaniu dwutygodnika "Gazeta dla Kobiet"[15]. Od maja 1910 roku na łamach "Pracy" ukazywał się skierowany do dzieci "Nasz kącik", którego redagowanie powierzono Pauli Wężyk. W Kąciku m.in. edukowała dzieci (pozbawione w szkole możliwości nauki języka polskiego) w zakresie poprawnego posługiwania się językiem ojczystym. Pisała do Kącika wiersze, opowiastki, legendy, zagadki historyczne, porady, relacjonowała swoje podróże i wpajała zasady dobrego zachowania. Korespondowała z czytelnikami, zachęcała dzieci do pisania listów i odpowiadała na nie w Kąciku podpisując się jako "Kochająca przyjaciółka". W swoich utworach odnosiła się do ważnych rocznic i bieżących wydarzeń, po śmierci Elizy Orzeszkowej[16], a później Marii Konopnickiej[17] opublikowała upamiętniające obie pisarki wiersze. Angażowała się w działalność społeczną i zachęcała do tego dzieci, m.in. prowadziła zbiórkę darów które przekazywała na potrzeby Towarzystwa św. Wincentego à Paulo. W 1912 roku włączyła się w akcję Komitetu Polek dla Sprawy Kanonizacji Królowej Jadwigi. Pisała o tym w Kąciku i zachęcała dzieci do zbierania podpisów pod odezwą. Za tę działalność otrzymała podziękowania od bpa diecezji lwowskiej ks. Władysława Bandurskiego (1855-1932)[18]. Współpracowała z księdzem Antonim Ludwiczakiem (1878-1942) i wspierała swoimi utworami wydawane przez niego pisemko "Przyjaciel dzieci". Paula Wężyk interesowała się metodami pracy z dziećmi w wieku przedszkolnym. Współpracowała z działającą wówczas w Poznaniu Walerią Puffke (1852-1915)[19] znaną i cenioną nauczycielką specjalizującą się w zakresie teorii i praktyki wychowania przedszkolnego[20]. Wspierała działalność organizacji i czasopism abstynenckich w tym "Przyjaciela Trzeźwości" i "Naszego Przewodnika"[21].
Od pierwszych dni wojny w "Naszym Kąciku" uspokajała dzieci, pocieszała i radziła, aby mimo trwającej wojny nie zaniedbywały nauki. Redagowała Kącik do końca 1915 roku. Od marca 1916 roku do wychodzącego w Poznaniu "Przewodnika Gospodarskiego" dołączany był dodatek "Gospodyni Wiejska" w którym Paula Wężyk prowadziła rubrykę "Trzy słówka"[22]. Prawdopodobnie w styczniu 1917 roku rozpoczęła współpracę z ukazującym się w Poznaniu "Głosem Wielkopolanek", w którym redagowała stronę kierowaną dla dzieci również pod nazwą "Nasz Kącik". W latach wojny aktywnie angażowała się w działalność dobroczynną, apelowała o pomoc dla cierpiących, ogłaszała zbiórki darów i sama dostarczała je potrzebującym rodzinom. Od połowy 1919 roku w związku z chorobą matki Paula Wężyk ograniczała swoją aktywność w Kąciku. W listopadzie 1919 roku opublikowała wiersz pt. Kiedyś nam Polskę powrócił Boże[23] w którym wyrażała troskę o przyszłość wolnej Ojczyzny.
Eleonora Wężykowa zmarła 30 listopada 1919 roku. Przeżycia związane z chorobą matki i jej śmiercią nadwyrężyły zdrowie Pauli Wężyk. Dla podratowania zdrowia wyjeżdżała do Myjomic. Pracę przerwała aż do 1922 roku.
Lata 1922–1939
Do redagowania Kącika powróciła w 1922 roku[24]. Kącik podzieliła i prowadziła na przemian, dla dzieci wieku 7-15 lat i starszych. W każdym numerze publikowała wiersze, obrazki sceniczne i pogadanki wychowawcze oraz odpowiedzi na listy. W maju 1923 roku Paula Wężyk opuściła Poznań i przyjechała do Śremu, gdzie jesienią podjęła pracę wychowawczyni w ochronce dla dzieci. Pracowała w Śremie do 1924 roku. Wróciła do Poznania wezwana przez księdza Józefa Kłosa, który powrócił do kierowania redakcją "Przewodnika Katolickiego". W kwietniu 1924 roku do "Przewodnika Katolickiego" dołączono pierwszy numer "Opiekuna Dziatek" w którym zamieszczono wiersz Pauli Wężyk pt. Jak witają Opiekuna![25]. Współpracę z "Przewodnikiem Katolickim" kontynuowała przez kolejnych piętnaście lat pisząc do jego kolejnych dodatków dla dzieci: "Naszej Przyszłości" (1927-1930)[26], a następnie "Małego Przewodnika". W 1927 roku wznowiono w Poznaniu pismo "Przyjaciel Trzeźwości". W latach 1927–1930 Paula Wężyk współpracowała z jego redaktorem ks. Tadeuszem Gałdyńskim(1891-1941)[27] bezinteresownie wspierając wydawnictwo swoimi wierszami, opowiastkami i małymi utworami scenicznymi. W następnych latach kontynuowała współpracę z kolejnymi redaktorami m.in. księdzem Józefem Janiszewskim (1880-1940)[28]. W tym czasie pisała również do "Małego Światka" redagowanego przez księdza Henryka Szumana (1882-1939). Zamieszczała tam przede wszystkim wiersze religijne i patriotyczne. Paula Wężyk była oddana idei organizowania katolickich misji w Afryce i Azji. Wspierała zgromadzenia misyjne, a zwłaszcza Zgromadzenie Słowa Bożego oraz Sodalicję św. Piotra Klawera dla Katolickich Misji Afrykańskich, dochód z drukowanych przez oba zgromadzenia utworów przeznaczała na potrzeby pracy na misjach i wśród polskiej emigracji. Była miłośniczką polskiej pieśni i muzyki, a temat ten poruszała w swoich wierszach. W czasach zaborów, w celu zachowania polskości, zachęcała do śpiewania dzieci i młodzież. Napisała m.in. słowa pieśni dla Miejskiego Katolickiego Gimnazjum Żeńskiego w Bydgoszczy[29] oraz słowa do Mszy D-dur ks. kanonika Kazimierza Kleina[30][31]. Do jej utworów muzykę pisali Feliks Nowowiejski (1877-1946)[32], Otton Mieczysław Żukowski (1867-1942)[33] i Jan Edmund Reszke (1909-1950)[34]. W 1929 roku podczas odbywającej się w Poznaiu Powszechnej Wystawy Krajowej w pawilonie Związku Ziemianek i Włościanek pokazano osiągnięcia jego członkiń, twórczość Pauli Wężyk znalazła miejsce wśród pisarek takich jak Maria Rodziewiczówna, Zofia Kossak-Szczucka czy Maria Zamoyska[35]. W tym czasie Paula Wężyk była także aktywną działaczką poznańskiej Sodalicji Pań pod wezwaniem Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny[36][37], Towarzystwa "Pielgrzym" w Poznaniu[38] oraz Towarzystwa Kolonii Wakacyjnych i Stacji Sanitarnych "Stella"[39].
W grudniu 1929 roku obchodziła jubileusz pracy literackiej z tej okazji ukazało się w prasie wiele okolicznościowych artykułów. O poetce pisały: "Kurier Poznański"[40], "Przewodnik katolicki"[41], "Nasza Przyszłość"[42], "Przegląd Oświatowy"[43] oraz "Przyjaciel Trzeźwości"[44]. W 1936 roku otrzymała Srebrny Wawrzyn Akademicki Polskiej Akademii Literatury "za krzewienie czytelnictwa"[45].
Informacje na temat jej losów na początku wojny są sprzeczne. Opuściła Poznań pod koniec 1939 roku lub na początku 1940 i znalazła schronienie w Pleszewie.
Lata 1940-1963
W czasie pobytu w Pleszewie przebywała w Zgromadzeniu Sióstr Służebniczek Niepokalanie Poczętej Najświętszej Maryi Panny[46]. Zgromadzenie prowadziło Dom Opieki dla Dorosłych. W maju 1940 roku Niemcy zakazali służebniczkom prowadzenia tej działalności, a grudniu 1941 roku zajęli ich dom generalny na szpital wojskowy. Zakonnice szukały schronienia w okolicy, a Paula Wężyk przyjechała do Śremu, gdzie początkowo zamieszkała w domu Heleny i Marcelego Mieloszyńskich[47]. Utrzymywała kontakty z dziećmi i przygotowywała je do pierwszej Komunii św., ofiarowując w prezencie swoje wiersze, niektóre z nich znajdują się w zbiorach Muzeum Śremskiego[48]. W kwietniu 1945 roku otwarto w Śremie ponownie Zakład dla Ubogich[49], po koniecznych remontach Paula Wężyk otrzymała tam samodzielny pokój na poddaszu. W październiku 1946 roku śremskie parafie wizytował abp metropolita poznański Walenty Dymek (1888-1956) wśród śremian przyjmujących dostojnego gościa była także Paula Wężyk. Wzięła także udział w spotkaniu arcybiskupa z uczniami Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącego w Śremie. Paula Wężyk nawiązała trwałe relacje ze śremianami, którzy odwiedzali ją w tzw. "klasztorku". Miłe kontakty miała także ze śremskimi harcerzami. W 1945 roku nakładem Powiatowego Komitetu Opieki Społecznej w Śremie ukazał się tomik na podstawie rękopisu poematu Pauli Wężyk pt. O mój Jezu, kocham Cię[50].
Zmarła 27 kwietnia 1963 roku a pogrzeb odbył się 30 kwietnia[51].Kondukt żałobny w asyście księży prowadził biskup Franciszek Jedwabski (1895-1975). Mszę św. pogrzebową odprawił ksiądz Kazimierz Tadrzyński (1891-1980)[52], siostrzeniec poetki. W pogrzebie tłumnie uczestniczyli mieszkańcy Śremu. Poetka spoczęła w grobowcu 'Familii Tadrzyńskich" na cmentarzu przy śremskiej farze.
Twórczość
Książki
O dzieciach dla dzieci, Księgarnia św. Wojciecha, Poznań 1905.
Westchnienia i uśmiechy, Nakładem i drukiem „Pracy”, Poznań 1909.
Rok w powiastkach i wierszykach dla dzieci, [Okładka i ilustracje Jan Wroniecki], Nakładem i czcionkami Drukarni „Pracy”, Poznań 1912.
Rok w powiastkach i wierszykach dla dzieci, [Okładka i ilustracje Jan Wroniecki], Nakładem i czcionkami Drukarni „Pracy”, Poznań 1913 [wznowienie].
Święte powołanie, Misyjny obrazek sceniczny w 3 odsłonach, Nakładem Zakładu Misyjnego św. Józefa w Górnej Grupie 1926.
Dziewczęce dusze, Misyjny obrazek sceniczny w dwóch odsłonach, Nakładem Zakładu Misyjnego św. Józefa w Górnej Grupie 1927.
Kochajmy ptaszki i zwierzęta, Fiszer i Majewski Księgarnia Uniwersytecka, Poznań 1929.
Droga do Nieba, Zbiór pięknych wierszyków o Dzieciątku Jezus dla dzieci. Nakładem drukarni „Powściągliwość i Praca”, Kraków 1929.
Nasz wróg, Zbiór wierszy, powiastek i obrazek sceniczny. Katolicki Związek Abstynentów, Poznań 1929.
Powiastki i opowiadania, Nakładem Wydawnictwa „Małego Misjonarza” w Górnej Grupie pod Grudziądzem 1929: Tom 1: Promyczek Boży. Tom 2: Bez opieki. Tom 3: Laleczka.
Droga do Nieba, Zbiór pięknych wierszyków o Dzieciątku Jezus dla dzieci. [Okładka i ilustracje Michalina Janoszanka]. Nakładem drukarni „Powściągliwośći Praca”, Kraków 1930. [ponowny druk].
Jak trwoga to do Boga, czyli jak biały zamienił się w murzyna. Obrazek z życia misyjnego w 1. akcie. Z francuskiego uzupełniła i przerobiła P[aula] W[ężyk], Sodalicja św. Piotra Klawera, Kraków 1931.
Kwiat polskiej ziemi, Obrazek ludowy sceniczny w 5 odsłonach ze śpiewami układu ks. Franciszka Walczyńskiego. Nakład i własność Urzędu Parafialnego w Zabawie. Tarnów 1931.
Błogosławieni którzy chwalą Pana, Sztuka w trzech aktach. Czcionkami i nakładem Misjonarzy Słowa Bożego, Górna Grupa 1933.
Ja o Was nigdy nie zapomnę! Obraz sceniczny w sześciu odsłonach. Rzecz dzieje się w kolonii polskiej „Orzeł Biały” w Brazylii w roku 1932-32. Nakładem Seminarium Zagranicznego, Potulice 1935.
Dla Boga i Ojczyzny, Obraz sceniczny w czterech aktach, Nakładem Seminarium Zagranicznego, Potulice 1935.
Jone-K. Misyjny obrazek sceniczny w trzech aktach. Józef Świętek, [opracowanie Paula Wężykówna], Nakład i druk Wydawnictwa Misjonarzy Słowa Bożego w Górnej Grupie 1936.
Dla ministrantów, Powinszowania, deklamacje, obrazki sceniczne, hymny, Nakładem Księży Proboszczów Poznańskich, [Poznań] 1935.
Nawrócony, Misyjny obrazek sceniczny w 4 odsłonach. Nakładem i drukarnią Księży Misjonarzy Słowa Bożego, Górna Grupa 1937.
Feluś i inne pobożne dzieci, Fragmenciki z ich życia. Nakładem i drukarnią Księży Misjonarzy Słowa Bożego, Górna Grupa 1938.
O mój Jezu, kocham Cię, Wierszyki religijne dla dzieci. Nakładem Powiatowego Komitetu Opieki Społecznej w Śremie, Śrem 1945.
Jak się bawią nasze dzieci, Książeczka z obrazkami dla najmłodszych, Paula Wężyk, Janina Jellaczyc, Zofia Sokołowska. [Okładka Czesław Kuryatto; ilustracje Wanda Świdowa]. Nakładem Księgarni św. Jacka w Katowicach, Katowice 1946.
Syn Niemki, Pulaski, Wis. [USA], Wydawnictwo OO. Franciszkanów, 1954.
Pieśni z nutami
Hymn ministrantów, Muzyka Jan Edmund Reszke; słowa Paula Wężykówna, Poznań 1934.
Królowa Panieńska, Pieśń uczennic Miejsk[iego] Katol[ickiego] Gimn[azjum] Żeńskiegow Bydgoszczy: śpiew [i] fortepian lub harmonium. Muzykę skomponował prof. [Leon] Fengler; słowa napisała Paula Wężyk, Bydgoszcz 1924 [druk].
Tryumfalna msza polska, Na chór mieszany: op. 13, tenor, bas. Muzyka Kazimierz Klein; słowa Pauly[!] Wężykównej [!], Poznań: K.T. Barwicki, 1948.
Tryumfalna msza polska, Na chór mieszany z tow[arzyszeniem] organów. Op.13. ułożył Kazimierz Klein; słowa Pauly[!]Wężykówny [!], Poznań: K.T. Barwicki, 1949.
Upamiętnienie
Mural na elewacji Biblioteki Publicznej im. H. Święcickiego w Śremie, ul. Grunwaldzka 10
Spoczywa w grobowcu Familii Tadrzyńskich na cmentarzu parafialnym przy śremskiej farze[53]. Na ścianie grobowca umieszczono tablicę ufundowaną przez członków poznańskiego oddziału Związku Literatów Polskich. Decyzję o ofiarowaniu pamiątkowej tablicy podjęto podczas walnego zebrania sprawozdawczo–wyborczego 12 listopada 1963 r. Przewodniczył zebraniu poeta – Edwin Herbert (1910–1974)[54]. Paula Wężyk ma swój biogram w Archiwum Historii Kobiet[55]. O Pauli Wężyk pisywał Sławomir Leitgeber (1921-2010)[56] wnuk jej siostry Anieli. Jest on także autorem biogramu poetki zamieszczonego w Wielkopolskim słowniku biograficznym[57]. Fragment wiersza Kocham Śrem[58] opublikował w 1990 roku Adam Podsiadły w miesięczniku "Głos Śremski"[59]. W Kępnie przypominał poetkę regionalista Henryk Tyszkiewicz[60]. Cenny wkład w upamiętnienie dorobku Pauli Wężyk ma Muzeum Śremskie, w którym organizowane były spotkania i wieczory wspomnieniowe z udziałem m.in. Sławomira Leitgebera i Józefa Drążkiewicza (1944-2017)[61]. Popularyzatorkami twórczości poetki są też Danuta Płygawko[62] i Barbara Nowicka, autorka biogramu zamieszczonego w Słowniku biograficznym Śremu[63] wydanym przez Bibliotekę Publiczną w Śremie. W 2022 roku w serii "Śrem w małych monografiach" ukazała się książka Danuty Płygawko i Ewy Bąk pt. Paula Wężyk (1876-1963). Poetka, która pokochała Śrem, której wydawcą jest Biblioteka Publiczna w Śremie. 16 września 2023 roku na elewacji Biblioteki Publicznej w Śremie odsłonięto mural poświęcony poetce. Mural "Paula Wężyk – ocalić od zapomnienia" zrealizowany został dzięki współpracy z Fundacją Autentyczności w Sztuce i dofinansowaniu ze środków Biura "Niepodległa" w ramach Programu Dotacyjnego „Niepodległa"[64].
↑PaulaP.WężykPaulaP., Wspomnienia z dzieciństwa, „Głos Wielkopolanek” (35), 2 września 1923. Brak numerów stron w czasopiśmie
↑ abBogu, Polsce i dzieciom. W dwudziestopięciolecie pisarskiej pracy Pauli Wężykówny, „Przewodnik Katolicki” (50), 15 grudnia 1929. Brak numerów stron w czasopiśmie
↑Sprawozdanie z zadania konkursowego, „Wieczory Rodzinne” (25), 10 czerwca 1889, s. 194-195.
↑P.W., Józefom, „Dziennik Poznański” (63), 18 marca 1903. Brak numerów stron w czasopiśmie
↑PaulaP.WężykPaulaP., Zaduszki, „Dziennik Poznański” (251), 1 listopada 1904. Brak numerów stron w czasopiśmie
↑Na wiec, „Dziennik Poznański” (250), 30 października 1904. Brak numerów stron w czasopiśmie
↑Królowa Pańieńska, PaulaP.Wężyk, LeonL.Fengler (muz.), Pieśń uczennic Miejskiego Katolickiego Gimnazjum Żeńskiego w Bydgoszczy; śpiew i fortepian, Bydgoszcz 1924. Brak numerów stron w książce
↑Korespondencja parafian, „Orędownik Śląski” (30), 30 marca 1921. Brak numerów stron w czasopiśmie
↑FF.NowowiejskiFF., Śpiewnik szkolny. 12 kanonów polskich na chór czterogłosowy, op. 23, nr 1, Warszawa: Towarzystwo Wydawnicze Muzyki Polskiej, s. 26-31.
↑O.M.O.M.ŻukowskiO.M.O.M., Pieśni Marjańskie w układzie na chór mieszany lub na jeden głos z towarzyszeniem organów,, op.80. Zeszyt 1, Kraków 1930, s. 17.
↑P.P.WężykP.P., Cześć Matkom naszym, cześć, „Mały Przewodnik” (20), 19 maja 1935. Brak numerów stron w czasopiśmie
↑Pawilon ziemianek i włościanek na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu 1929 r., Warszawa 1930, s. 40-41.
↑Sprawozdanie Sodalicji Pań w Poznaniu pod wezwaniem Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny rok 1924, Poznań 1925. Brak numerów stron w książce
↑Z Tow. "Pielgrzym" w Poznaniu, „Kurier Poznański” (90), 25 lutego 1931. Brak numerów stron w czasopiśmie
↑Na Gwiazdkę "Stelli", „Kurier Poznański” (35), 22 stycznia 1933. Brak numerów stron w czasopiśmie
↑W.W.BrzeskaW.W., Laureatka literatury dziecięcej..., „Kurier Poznański” (256), 30 listopada 1929. Brak numerów stron w czasopiśmie
↑Bogu, Polsce i dzieciom. W dwudziestopięciolecie pisarskiej pracy Pauli Węzykówny, „Przewodnik Katolicki” (50), 15 grudnia 1929. Brak numerów stron w czasopiśmie
↑Przyjaciółka dziatwy, „Nasza Przyszłość” (50), 15 grudnia 1929. Brak numerów stron w czasopiśmie
↑., Zasłużony jubileusz pracy pisarskiej, „Przegląd Oświatowy” (1), styczeń 1930. Brak numerów stron w czasopiśmie
↑Cześć zasłudze, „Przyjaciel Trzeźwości” (2), kwiecień 1930. Brak numerów stron w czasopiśmie
↑HannaH.KabatHannaH., Wężykówna, „Gazeta Śremska”, kwiecień 2003. Brak numerów stron w czasopiśmie
↑DanutaD.PłygawkoDanutaD., Literatka Paula Wężykówna (1876-1963), „Gazeta Śremska”, marzec 2013. Brak numerów stron w czasopiśmie
↑BarbaraB.NowickaBarbaraB., Paula Wężykówna, [w:] DanutaD.Płygawko, AdamA.Posiadły (red.), Słownik biograficzny Śremu, Śrem 2008. Brak numerów stron w książce
↑AdamA.PodsiadłyAdamA., Mural na ścianie biblioteki w Śremie, „Kronika Wielkopolski” (4), 2023, s. 89-91.
Bibliografia
Płygawko D., Bąk E. Paula Wężyk (1876-1963). Poetka, która pokochała Śrem, Śrem 2022