W szerokim rozumieniu Pasmo Klimczoka i Szyndzielni obejmuje wszystkie szczyty na północ od przełęczy Karkoszczonka[1], niektórzy autorzy jednak wyodrębniają w nim Pasmo Błatniej[2]. Tu opisane zostało Pasmo Klimczoka i Szyndzielni w węższym rozumieniu, bez Pasma Błatniej. W takim ujęciu składa się ono z grzbietu głównego, który od Błatniej biegnie na zachód i na zwornikowym szczycie Klimczok rozgałęzia się; główny grzbiet biegnie na północ przez szczyty i przełęcze Szyndzielnia, Dylówki, Mokry Groń, Cyberniok, Dębowiec aż do zabudowanego obszaru Bielska-Białej na Pogórzu Śląskim, na zachód ciągnie się natomiast grzbiet Magury. Drugim większym odgałęzieniem pasma jest północno-wschodni grzbiet Szyndzielni biegnący do Kołowrotu, na którym znów rozgałęzia się[1].
Wysokość niektórych szczytów Pasma Klimczoka i Szyndzielni (Klimczok, Magura, Szyndzielnia, Stołów i Trzy Kopce) przekracza 1000 m i poza Pasmem Baraniej Góry i Skrzycznego są to jedyne szczyty Beskidu Śląskiego przekraczające wysokość 1000 m. Grzbiety łączące szczyty są dość płaskie, natomiast stoki przeważnie strome, a w niektórych miejscach nawet przepaściste. Pasmo jest silnie porośnięte lasem, jedynie na południowych i wschodnich stokach Magury jest wiele polan. Widoki rozciągają się jedynie ze szczytu Klimczoka, świeżych wyrębów i wiatrołomów oraz wieży widokowej na Szyndzielni[2].
