W Polsce utwór został wykonany po raz pierwszy 22 kwietnia 1966 roku w Filharmonii Krakowskiej przez Chór chłopięcy i mieszany Filharmonii Krakowskiej oraz Orkiestrę Filharmonii Krakowskiej pod dyrekcją Henryka Czyża. Zaśpiewali ci sami soliści, którzy brali udział w premierze w Niemczech. W roli recytatora natomiast wystąpił Leszek Herdegen.
Dokonane w 1966 w Krakowie nagranie pasji było pierwszą w historii rejestracją tego dzieła[3]. W tym samym (1966) roku nagranie to ukazało się nakładem Polskich Nagrań „Muza” na podwójnej płycie gramofonowej[4]. W 1989, Polskie Nagrania „Muza” wznowiły ten album w formie płyty kompaktowej[3][5]. W 2010 Polskie Nagrania „Muza” opublikowały kolejne wznowienie płyty, tym razem z wykorzystaniem oryginalnego zapisu[3].
Pasja według św. Łukasza (nagranie zgłoszone do konkursu przez ARD) zdobyła nagrodę Radiotelevisione Italiana w kategorii „Kompozycja muzyczna ze słowami” (RAI prize for musical compositions with words) na festiwalu Prix Italia w 1967 roku, w Rawennie[6][7].
Forma i styl
Utwór zbudowany jest z dwóch części:
Część I
Hymn O Crux, ave (chór i orkiestra)
Jezus na Górze Oliwnej: Deus meus (baryton) – Domine, quis habitabit (sopran)
Pojmanie: Lament - Ut quid, Domine
Zaparcie się Piotra: Judica me (bas)
Naigrawanie się u arcykapłana: Miserere mei
Jezus przed Piłatem
Część II
Droga krzyżowa: chór, orkiestra, passacaglia Popule meus (na temat: b-a-c-h)
Ukrzyżowanie (tylko orkiestra) i Crux fidelis (sopran i chór żeński)
Odpuszczenie grzechów i rozdzielenie szat: In pulverem mortus
Naigrawanie się z Jezusa ukrzyżowanego
Jezus między łotrami
Rozmowa z matką i Janem pod krzyżem: Stabat Mater
Śmierć Jezusa: orkiestra – Jezus - orkiestra
Finał: In te, Domine, speravi
Podstawą melodii są dwie serie. Ważny jest w nich interwał sekundy, więc często przypomina ona stylizowany chorał. Pierwsza seria jest symetryczna: druga jej połowa jest transpozycją pierwszej połowy o tryton. W drugiej serii ważny jest motyw b-a-c-h nawiązujący do Bacha oraz symbolizujący krzyż.
W Pasji awangardowy styl łączy się z tradycją. Przeważa styl dysonansowy, a dramatyczny, z którymi od czasu do czasu kontrastują epizody konsonujące, tradycyjne, modlitewne.
Chór dzieli się na trzy zespoły. W Stabat Mater liczy aż 48 głosów. Czasami śpiewa tradycyjnie, ale często "śpiewa" bardzo niekonwencjonalnie (np. same konsonanse, dźwięki możliwie najniższe i najwyższe, glissanda, z zamkniętymi ustami). Recytuje też niektóre fragmenty w rozmaity sposób, a więc na określonych i nieokreślonych wysokościach, czasem równo, a kiedy indziej po kolei (jak w kanonie). Ilustracyjny charakter ma naśladowanie reakcji tłumu przez rytmiczną i nierytmiczną recytację, śmiech, krzyk, gwizdy i jazzujące pizzicata. W takich sytuacjach chór wspomaga orkiestra, grająca glissanda, szybkie tremola, pizzicata, arpeggia za podstawkiem, uderzając struny.
Także partie solowe są bardzo zróżnicowane; np. w arii sopranowej śpiewaczka śpiewa ćwierćtonami.