W 1659 książę Johann Georg II von Anhalt-Dessau ożenił się z Henriettą Cathariną von Oranien-Nassau, córką Fryderyka Henryka Orańskiego, która sprowadziła z Niderlandów zespół inżynierów i architektów pod kierownictwem Cornelisa Ryckwaerta z zamiarem wybudowania letniej rezydencji książęcej w Nischwitz – w 1673 przemianowanym na Oranienbaum[1]. W 1683 Ryckwaert zakończył prace nad stworzeniem barokowego kompleksu, obejmującego miasto, pałac i 28-hektarowy park w stylu francuskim[2][1]. Po śmierci księcia w 1693 pałac został rozbudowany, wnętrza otrzymały bogate wyposażenie: skórzane tapety, liczne obrazy i obiekty ceramiki fajansowej[2].
Po śmierci Henrietty w 1708, pałac był okazjonalnie użytkowany podczas polowań przez jej syna, księcia Leopolda I i wnuka, księcia Dietricha[2]. Rezydencja powróciła do łask książęcych za panowania księcia Leopolda III Friedricha Franza (1758–1817), który po odejściu z armii pruskiej po wojnie siedmioletniej, poświęcił się odbudowie księstwa[3]. Będąc pod wrażeniem chińskich ogrodów widzianych w Anglii, Franz zlecił w latach 80. XVIII w. przebudowę części ogrodu barokowego w stylu chinoiserie Johannowi Christianowi Neumarkowi[4] – wzniesiono liczne mosty, pagodę – na wzór Kew Gardens pod Londynem[5] i herbaciarnię[2]. Powstały ogród był pierwszym tego typu na terenie Niemiec[5]. Również wiele wnętrz pałacowych zostało urządzonych w stylu chińskim.
W latach 1812–1818 powstała w stylu klasycystycznym jedna z najdłuższych oranżerii w Europie (175 m[4]) według projektu Carlo Ignazio Pozziego (1766–1842)[6], która skrywała bogate zbiory roślin cytrusowych[2].
