Pałac Babelsberg, widok od strony HaweliPałac Babelsberg, dziedziniec
Król Fryderyk Wilhelm III wydał zgodę na budowę nowej rezydencji letniej w Babelsbergu dla swojego syna księcia Wilhelma w 1833. Projekt pałacu powierzono Karlowi Friedrichowi Schinklowi, który w swojej pracy opierał się na szkicach neogotyckiej budowli w stylu angielskim sporządzonych przez jego ucznia Ludwiga Persiusa w 1831. Księżna Augusta osobiście nadzorowała prace Schinkla, sugerując styl gotyku Tudorów i narzucając wiele własnych rozwiązań architektonicznych. Prawdopodobnie z tego powodu Schinkel nigdy nie identyfikował się w pełni z powstałym dziełem – na uroczystość otwarcia pałacu wysłał Ludwiga Persiusa[2].
Plan Schinkla nie mógł być jednak w pełni zrealizowany z uwagi na ograniczone środki finansowe. W pierwszej kolejności wzniesiono mniejsze skrzydło północno-wschodnie, które poświęcono w 1835. Powstała budowla z żółtej cegły, o wysokich neogotyckich oknach z elementem oktagonalnym mieszczącym jadalnię (później przebudowaną na salę tronową).
Jako że małżeństwo króla Fryderyka Wilhelma IV pozostawało bezdzietne, następcą tronu został wyznaczony jego młodszy brat późniejszy Wilhelm I. Wobec dodatkowych obowiązków związanych z nową rolą księcia, pałac w Babelsbergu okazał się za mały, by pełnić funkcje reprezentacyjne siedziby następcy tronu. Rozpoczęto rozbudowę pałacu zgodnie z planami Schinkla, który zmarł w 1841 w trakcie ich realizacji.
Dzieło Schinkla kontynuował Ludwig Persius, który starał się stworzyć budowlę jak najwierniejszą planom swego mistrza. Jednak zaraz po wzniesieniu fundamentów w 1845 zmarł i Persius. Dalsze prace architektoniczne powierzono Johannowi Heinrichowi Strackowi, który patrzył przychylnym okiem na koncepcje księżnej Augusty, by wzbogacić dekoracje pałacu. Fasada otrzymała wieżyczki, wykusze i urozmaicone formy okienne, co odpowiadało bardziej stylowi mieszczańskiemu (niem. Burgerstil). Dobudowano drugie południowo-zachodnie skrzydło pałacu, które połączono z wcześniejszym budynkiem dwupiętrowym elementem oktagonalnym z salą balową, nawiązującym do wzniesionej wcześniej części z jadalnią. W nowo powstałym skrzydle urządzono pokoje dziecięce oraz jadalnię. Całość zwieńczyła masywna wieża.
Po ukończeniu skrzydła zachodniego pałac został ponownie poświęcony w październiku 1849. Park wokół pałacu w stylu angielskim został zaprojektowany przez Hermanna von Pückler-Muskau.
Przez ponad 50 lat pałac pozostawał letnią rezydencją cesarza i jego żony Augusty. Po śmierci Wilhelma I w 1888 pałac opustoszał. W latach 1910–1913 został przebudowany przez Alberta Geyera. Do 1927 spełniał funkcje muzealne.
W 1953 część sal była używana przez Akademię Prawa i Administracji (niem. Akademie für Staats- und Rechtswissenschaften der DDR). Sale wykładowe znajdowały się w nowych budynkach za pałacem (obecnie używane przez Uniwersytet Poczdamski). Od 1970 w pałacu znajdowało się muzeum prehistorii. Po zjednoczeniu Niemiec, od 1992 pałac pełni funkcje muzealne.
Hartmut Dorgerloh, Michael Scherf, Prussian Residences. Royal Palaces and Gardens in Berlin and Brandenburg, Deutscher Kunstlerverlag Munich, Berlin, 2005 ISBN 3-422-06580-6.
Daniela Morgenstern, Stephen Theilig, Nele Thomsen (Wyd.), Potsdamer Ge(h)schichte. Gärten und Parklandschaften, be.bra Verlag GmbH, Berlin-Brandenburg, 2006 ISBN 3-86124-598-1.
Stiftung Preußische Schlösser und Gärten, Landeshauptstadt Potsdam (Wyd.), Erlebnis Welterbe. Die Schlösser und Parks von Potsdam und Berlin, Poczdam, 2008 ISBN 978-3-9812145-0-5.
Literatura
Amtlicher Führer der Stiftung Preußische Schlösser und Gärten Berlin-Brandenburg: Park und Schloss Babelsberg, wydanie 3, 1999
Gert Streidt, Klaus Frahm, Potsdam. Die Schlösser und Gärten der Hohenzollern, Könemann Verlagsgesellschaft mbH, Kolonia, 1996 ISBN 3-89508-238-4.
![Pałac Babelsberg[1]](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/2/21/Legenda_zamek.svg/13px-Legenda_zamek.svg.png){kind=small}
