Znajduje się tu powstała w XIX w. stacja kolejowa Ottynia, położona na linii Lwów – Czerniowce.
Historia
Ottynia została pierwszy raz wspomniana w dokumentach z 1610 roku jako rezydencja magnacka. W 1669 roku Wacław Potocki ufundował w Ottyni pierwszy drewniany kościół pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny[3]. W I Rzeczypospolitej należała województwa ruskiego, pod zaborem austriackim wchodziła w skład prowincji Galicja. W 1880 roku miejscowość liczyła 3714 mieszkańców w tym 1557 Żydów, w 1913 roku liczyła ok. 5000 mieszkańców, w tym 1000 Polaków, 2000 Żydów, 1500 Rusinów oraz 500 Czechów i Niemców.
W latach 1902–05 w miejscu drewnianej świątyni z 1766 r. wybudowano nowy murowany kościół[4], którego ołtarz ozdobili artyści sprowadzeni z Tyrolu w 1911 roku.
Przed pierwszą wojną światową w mieście funkcjonowała duża fabryka maszyn rolniczych „Bredt” zatrudniająca ponad 400 pracowników, fabryka znajdowała się w pobliżu dworca kolejowego. W mieście znajdował się dwór i park, własność Łukaszewiczów. Miasto było siedzibą rabinatu, mieszkał tu również rabin „cudotwórca” Chaim Hager.
W latach 1940–1941 okupanci sowieccy zamordowali 5 polskich policjantów oraz zesłali na Syberię kilkudziesięciu Polaków, z których część tam zginęła. W sierpniu 1941 roku doszło w Ottyni do krwawego pogromu ludności żydowskiej z rąk niemieckich oraz mieszkających tu Ukraińców. Żydzi, którzy przeżyli, trafili później do obozu koncentracyjnego. W latach 1941–1946 z rąk nacjonalistów ukraińskich z OUN - UPA zginęło 32 Polaków[5][6]. 25 lipca 1944 roku Ottynia została zdobyta przez wojska radzieckie[7].
Po drugiej wojnie światowej, Polacy w wyniku podjętej decyzji o wysiedleniu z rodzinnych stron przewieźli we własnych kufrach i skrzyniach (tzw. komitet zaprzysiężonych obywateli) do Polski całe wyposażenie kościoła z Ottyni, w tym też obraz Matki Bożej z ołtarza głównego, namalowany przez Kazimierza Ładońskiego w 1718 r. Do dziś wyposażenie to znajduje się kościele w Ligocie Książęcej koło Namysłowa[10]. Kościół w Ottyni, zamknięty w 1945 r. i zamieniony na magazyn, został oddany katolikom w 1992 r[11].
Stanisław Perenc – polski ksiądz rzymskokatolicki, proboszcz w Ottyni od 1937 r., aresztowany przez NKWD w 1945 r., zamordowany w nieznanych okolicznościach[12].
Barbara z Tyszkiewiczów Tokarska – polska ekonomistka, autorka publikacji "Otynijskie gawędy i wspomnienia"[13].
Stefan Helowicz – polski ksiądz rzymskokatolicki, wikary w Ottyni w latach 1939-1941[14].
↑HenrykH.KomańskiHenrykH., SzczepanS.SiekierkaSzczepanS., EugeniuszE.RóżańskiEugeniuszE., Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na Polakach w Województwie Stanisławowskim 1939-1946, Wrocław: ALTA 2, 2008, s. 704-706, ISBN 978-83-85865-13-1, OCLC261139661.
