Oswald Kermenić

Oswald Kermenić
Oswald Kermenic (Kermenitz)
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

9 kwietnia 1885
Penzig

Data i miejsce śmierci

23 maja 1950
Lima

Zawód, zajęcie

dyplomata

Małżeństwo

Konstancja z d. Heinzel

Odznaczenia
Kawaler Orderu Słońca Peru Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Brązowy za Długoletnią Służbę

Oswald Kermenić, także: Oswald Kermenic, Oswald Kermenitz (ur. 9 kwietnia 1885 w Penzing w Cesarstwie Austrii, zm. 23 maja 1950 w Limie w Peru[1]) – polski i austro-węgierski konsul pochodzenia austriackiego.

Życiorys

W młodości ukończył gimnazjum w Radautz w Bukowinie. W latach 1904–1909 studiował w Akademii Konsularnej w Wiedniu, po której ukończeniu został pracownikiem austro-węgierskiej służby konsularnej w Wiedniu. Początkowo był attaché, a od 1911 wicekonsulem Konsulatu Generalnego w Moskwie. W tym samym roku został przeniesiony do Konsulatu Generalnego w Warszawie, a w latach 1914–1915 do placówki dyplomatycznej w Berlinie, gdzie organizował wydział polski ds. opieki nad uchodźcami i bezdomnymi z Galicji. Od 1915 przebywał ponownie w Warszawie, gdzie pełnił funkcję przedstawiciela austriackiego Ministra Obrony w Warszawie. W 1917 został mianowany konsulem, a w 1919 został zwolniony ze służby austriackiej[1].

Do służby dyplomatycznej II Rzeczypospolitej przyjęty został 1 maja 1920 r. Był kolejno starszym referentem, następnie tytularnym radcy posła II klasy oraz radcą biura komisarza w Komisariacie Generalnym w Gdańsku. 1 czerwca 1927 r. rozpoczął pracę w Departamencie Konsularnym MSZ. 16 października skierowany został do konsulatu RP w Antwerpii jako radca ekonomiczny, a następnie jako konsul generalny[2]. 1 stycznia 1941 r. nominowano go na stanowisko kierownika placówki ambasady w Limie, początkowo jako chargé d’affaires, a od 17 listopada 1944 r., po złożeniu listów uwierzytelniających prezydentowi Peru, jako poseł nadzwyczajny i minister pełnomocny. Wydawał również w Limie biuletyn polskiej Katolickiej Agencji Prasowej, który ukazał się pod tytułem „Agencia catolica polonesa de prensa” 21 października 1944 r. Pełnienie funkcji zakończył w lipcu 1945 r., ze względu na wycofanie uznania rządowi RP w Londynie. Pozostał w Limie do końca życia, gdzie pełnił funkcję nieoficjalnego przedstawiciela rządu[3].

Życie prywatne

Był synem Aurelego i Emilii z d. Osswalt[1]. Jego żoną była Konstancja Keremenić (z d. Heinzel), córki barona Ludwika Heinzla[4], z którą ożenił się w 1918 r. w Łagiewnikach[1]. Początkowo mieszkali w Łodzi, a po śmierci teścia, wraz z żoną odziedziczyli jego majątek, na który składały się dobra Łagiewnickie i Arturówek wraz z pałacem Ludwika Heinzla i willą leśniczówką Ludwika Heinzla. W 1937 r. sprzedali majątek i wyemigrowali do Peru[5]. Mieli troje dzieci[4]: dwie córki: Aldonę Marię Collin (ur. 1919) – pracownicę polskiego Ministerstwa Informacji i Dokumentacji RP w Limie, Gabrielę Marię (ur. 1923) i syna Jana Marię (ur. 1926)[1].

Odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f Krzysztof Smolana, Poland. Ministerstwo Spraw Zagranicznych, Poland. Naczelna Dyrekcja Archiwów Państwowych, Urzędnicy służby zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej : przewodnik biograficzny, Warszawa 2020–, ISBN 978-83-65681-96-6, OCLC 1296143405 [dostęp 2022-12-02].
  2. ↑ a b Rocznik Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 czerwca 1939, Warszawa: Stowarzyszenie Samopomoc Urzędników Polskiej Służby Zagranicznej, 1939.
  3. ↑ Peru - Polska w Peru - Portal Gov.pl [online], Polska w Peru [dostęp 2021-07-22] (pol.).
  4. ↑ a b Konstancja Kermenić [online], geni_family_tree [dostęp 2021-07-22] (pol.).
  5. ↑ Kolekcje ziemi obiecanej : zbiory artystyczne łódzkiej burżuazji wielkoprzemysłowej w latach 1880-1939, Warszawa: Narodowy Instytut Muzealnictwa i Ochrony Zbiorów, 2015,ISBN 978-83-64889-08-0, OCLC 939877246.

Strategi Solo vs Squad di Free Fire: Cara Menang Mudah!