Historyk Augustin Theiner w „Monumentach” wymienia w roku 1326 Augustyna, plebana w Olbierzowicach.
Natomiast Jan Długosz w "Liber beneficiorum dioecesis Cracoviensis" wymienia Marcina Szitko Olbyerza jako właściciela wsi w drugiej połowie XV wieku. Pisze również, że we wsi istniał kościół drewniany pod wezwaniem św. Wawrzyńca. We wsi znajdowały się łany kmiece, folwarczne płacące dziesięcinę miejscowemu plebanowi. Do miejscowego plebana należały również miał grunty orne i dwie łąki, jedna przy krzakach Jana Sufragana (Johannis Suffraganei), a druga obok drogi do Opatowa.[7]
Od połowy XVI wieku do 1620 roku wieś wraz z kościołem znajdowała się w rękach arian. W 1620 roku arian z Olbierzowic wypędził Jan Zbigniew Ossoliński wojewoda sandomierski, który nabył wieś od Strojnowskich w 1604 roku. W 1620 folwark wraz z kościołem został przekazany przez Jerzego Ossolińskiego, syna Jana Zbigniewa, w administrację dominikanów z klasztoru w Klimontowie. Przeorowie zarządzali parafią za pośrednictwem komendarza, który miał ogród, sadzawkę i jednego chałupnika”[8].
W 1731 roku dzierżawcą wsi był Jan Flottfedtt”[8].
W 1764 roku pleban Jan Woliński założył nowy cmentarz parafialny przy drodze w kierunku Pokrzywianki.
W 1787 roku w Olbierzowicach mieszkało 77 osób wyznania rzymskokatolickiego (19 mężczyzn, 26 kobiety, 14 dzieci w wieku od 7 lat i 18 dzieci w wieku do 7 lat), a także 7 Żydów (1 mężczyzna i 1 kobieta i 5 dzieci w wieku od 7 lat).[9]
W 1827 roku wieś liczyła 16 domów i 74 mieszkańców[8].
W 1863 roku na miejscowym cmentarzu parafialnym w zbiorowej mogile pochowano 52 powstańców styczniowych poległych 21 października w bitwie pod Jurkowicami.
W 1864 roku został rozparcelowany przez władze rosyjskie folwark należący do klasztoru Dominikanów w Klimontowie. Grunt pofolwarczny podzielono na działki o powierzchni 3 mórg. Rozdano je weteranom, którzy przesłużyli 25 lat w armii rosyjskiej lub odznaczyli się w wojnie krymskiej[10].
W dniu 17 kwietnia 1869 została założona Szkoła Elementarna obejmująca swoim zasięgiem wsie: Górki (8 dymów), Pokrzywianka (26 dymów), Nowa Wieś (29 dymów), Jurkowice (24 dymy), Pełczyce Górne (6 dymów), Pełczyce Dolne (9 dymów), Wróblew (6 dymów), Olbierzowice (6 dymów), Konary (26 dymów), Wola Konarska (4 dymy), Ułanowice (19 dymów), Witowice (13 dymów). Łącznie obszar powołanej szkoły obejmował 112 dymów. Na utrzymanie szkoły z każdego dymu i gruntu przeznaczono 1 rubel i 20 kopiejek, co łącznie dało kwotę 206 rubli i 40 kopiejek. Fundusz przeznaczony był na: 150 rubli na pensję dla nauczyciela, 36 rubli na pensję dla struża, 5 rubli na materiały piśmienne, 3 ruble na nagrody, 3 ruble na zakup książek do biblioteki, 4 ruble na zakup książek dla biednych dzieci i 5 rubli 40 kopiejek na utrzymanie porządku szkoły. Dla nauczyciela przeznaczono również 3 morgi pola w Olbierzowicach i 4 morgi w Konarach. Na szkołę został przenaczony zakupiony budynek składający się z dwóch izb szkolnych i dwóch izb na mieszkanie nauczyciela. Dodatkowo mieszkańcy zobowiązali się dostarczać drzewo na opał z własnych lasów oraz wyposażyć szkołę w meble. Na nauczyciela został wybrany Feliks Wolski, wcześniej uczacy w szkole w Osieku[11].
W 1886 wieś liczyła 31 domów, 150 mieszkańców i 248 mórg ziemi. We wsi znajdowała się również szkoła początkowa ogólna oraz dom dla ubogich.
W 1905 roku oddano do użytku ceglany budynek szkolny. Według St. Chmielnickiego w 1929 roku była to szkoła 4 – klasowa[10].
W 1910 rozebrano stary modrzewiowy kościół drewniany. Kościół został rozebrany pod budowę nowego kościoła a drewno pozyskane z rozbiórki posłużyło na budowę domu dla wikariuszy[12]. Kamień węgielny pod nowy kościół poświęcił biskup sandomierskiMarian Józef Ryx.
W 1929 roku wieś liczyła 37 gospodarstw i 271 mieszkańców[10].
↑Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
↑Dobra ziemskie Ossolińskich w pierwszej połowie XVII wieku, w: Folwark-wieś-latyfundium. Gospodarstwo wiejskie w Rzeczypospolitej w XVI–XVIII wieku, red. J. Muszyńska, Sz. Kazusek, J. Pielas, Kielce 2009, s. 103.
↑Jan Długosz, Liber beneficiorum dioecesis Cracoviensis, tom II, str. 347
↑ abcdJan Wiśniewski „Dekanat sandomierski”, Wydawnictwo Jedność 2000r, s. 112, ISBN 83-7224-241-0.
↑ks. Bolesław Kumor „Spis ludności Diecezji Krakowskiej prymasa Michała Jerzego Poniatowskiego z 1787 roku”, T. 38, Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne, Ośrodek Archiwów, Bibliotek i Muzeów Kościelnych przy KUL, Lublin 1979, s. 161,ISSN2545-3491
Sulimierski Filip (red. naczelny), Chlebowski Bronisław (red.), Walewski Władysław (red.): Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Nakładem Władysława Walewskiego. T. VII. Warszawa: Druk „WIEKU” Nowy-Świat Nr 61, 1886. Brak numerów stron w książce
