Okręty podwodne typu U-48

Okręty podwodne typu U-48

Kraj budowy	Austro-Węgry
Stocznia	Cantiere Navale Triestino(inne języki), Pola[1]
Zbudowane	0
Uzbrojenie:
2 × 90 mm/L35 lub 120 mm/L35[1]
Wyrzutnie torpedowe: • dziobowe • rufowe	4 kal. 450 mm[1] 2 kal. 450 mm[1]
Załoga	32[1] oficerów i marynarzy
Wyporność:
• na powierzchni	818 t [1]
• w zanurzeniu	1184 t [1]
Długość	73,25 m[1]
Szerokość	6,68 m[1]
Napęd:
3,3 m[1]
Prędkość: • na powierzchni • w zanurzeniu	16,25 w. [1] 8,5 w. [1]
Zasięg:
• na powierzchni	2 śruby 2 silniki Diesla 2400 bhp 2 silniki elektryczne (1200 shp)[1]

Okręty podwodne typu U-48 – typ czterech okrętów podwodnych budowanych dla austro-węgierskiej marynarki Kaiserliche und Königliche Kriegsmarine w czasie I wojny światowej. Projekt okrętów bazował na planach niemieckich. Marynarka zleciła rozpocząć budowę okrętów w Poli we wrześniu 1916. Jedynie dwóm z czterech planowanych okrętów położono stępki, ale żadnego z nich nie zwodowano. Oba nieukończone kadłuby złomowano po zakończeniu wojny.

Projekt

Flota austro-węgierskich okrętów podwodnych była w większości przestarzała w momencie wybuchu I wojny światowej^[2]. Przez pierwsze dwa lata wojny austro-węgierska marynarka skupiała swoje wysiłki na zbudowaniu podwodnej floty dla obrony własnych wybrzeży Adriatyku. Gdy jednostki tego rodzaju znajdowały się już w budowie lub zostały nabyte od Niemiec, skierowano wysiłki na zbudowanie większych okrętów, mogących operować także na znacznie większym akwenie Morza Śródziemnego^[2].

W styczniu 1916 Cantiere Navale Triestino(inne języki) (CNT) zakupiła plany 800-tonowego okrętu podwodnego od niemieckiej firmy AG Weser z Bremy^[1]. Austro-węgierskie modyfikacje planów spowodowały, że wyporność jednostki sięgnęła 818 t na powierzchni i 1184 t w zanurzeniu. Okręty miały mieć długość 73,25 m i szerokość 6,68 m oraz zanurzenie (na powierzchni) 3,3 m. Miały być napędzane dwoma silnikami Diesla o mocy 2400 bhp (1800 kW) na powierzchni lub dwoma silnikami elektrycznymi o mocy 1200 shp (890 kW) w zanurzeniu, poruszającymi dwie śruby. Miało to zapewniać prędkość 16,25 węzła na powierzchni i 8,5 węzła w zanurzeniu. Okręty miały mieć załogę składającą się z 32 ludzi^[1].

Projekt okrętów typu U-48 przewidywał uzbrojenie ich w sześć wyrzutni torpedowych kal. 450 mm – cztery na dziobie i dwie na rufie – oraz zapas dziewięciu torped. Według pierwotnych planów, uzbrojenie uzupełniały dwa działa pokładowe kal. 90 mm/L35, które na trzecim i czwartym okręcie miały zostać zamienione na dwa działa 120 mm/L35^[1].

Budowa

We wrześniu 1916 roku, stocznia Cantiere Navale Triestino otrzymała od marynarki kontrakt na budowę dwóch jednostek: U-48 oraz U-49, z zastrzeżeniem, że okręty zostaną wybudowane w Budapeszcie, a jedynie końcowe wyposażanie przeprowadzone zostanie w stoczni w Poli^[3][a]. Po rozpoczęciu budowy pierwszych dwóch okrętów, jeszcze przez zakończeniem wojny złożono zamówienie na dalsze jednostki U-58 oraz U-59^[1]. Dwie pierwsze jednostki typu U-48 były dwoma okrętami z sześciu, nad którymi prowadzono prace w 1916 roku^[2][b]

Pomimo tego, że CNT otrzymało kompletne plany od AG Weser, austro-węgierskie zmiany w planach opóźniły rozpoczęcie budowy. Dodatkowe zmiany dokonywane już po rozpoczęciu prac stoczniowych także opóźniały jej proces. Nakładający się na to brak zarówno materiałów, jak i wykwalifikowanej siły roboczej również przyczyniał się do spowolnienia postępów prac^[3]. W rezultacie żaden z pierwszych okrętów nie został ukończony, ani nawet zwodowany, a budowa drugiej pary jednostek została anulowana przed położeniem stępek. U-48 był ukończony w 70% w momencie zakończenia wojny, a U-49 w 55%. Obie jednostki zostały zezłomowane na pochylniach w 1920^[1].

Uwagi

1. Główna stocznia CNT(inne języki) znajdująca się w Monfalcone została zajęta przez armię włoską, co spowodowało że CNT zaczęło korzystać ze stoczni w Poli.
2. Pozostałe cztery jednostki to U-50 i U-51 typu U-50 oraz U-52 i U-53 typu U-52. Patrz: Gardiner, s. 341.

Przypisy

1. Gardiner, s. 344.
2. Gardiner, s. 341.
3. Baumgartner & Sieche The Austro-Hungarian Submarine Force (tłumaczenie na język angielski z książki Die Schiffe der k.(u.)k. Kriegsmarine im Bild Erwin Sieche) [dostęp 2011-07-14]

Bibliografia

• Lothar Baumgartner, Erwin Sieche: Die Schiffe der k.(u.)k. Kriegsmarine im Bild = Austro-Hungarian warships in photographs. Wiedeń: Verlagsbuchhandlung Stöhr, 1999. ISBN 978-3-901208-25-6. OCLC 43596931. (niem.). Brak numerów stron w książce
• Robert Gardiner (red.): Conway's All the World's Fighting Ships, 1906–1921. Annapolis: Naval Institute Press, 1985. ISBN 978-0-87021-907-8. OCLC 12119866. (ang.). Brak numerów stron w książce