Broszura upamiętniająca jubileusz 25-lecia istnienia Ogniska zawiera opis klubu:
„W czteropiętrowej, typowej dla Londynu wiktoriańskiej kamienicy z przedsionkiem i kolumnami przy 55, Princes Gate, w gmachu Towarzystwa Pomocy Polakom, mieści się „Ognisko Polskie”, instytucja o charakterze polskiego klubu towarzyskiego w Metropolii. Dom ten różni się od przyległych kamienic – sporych rozmiarów tablicą odlaną w brązie dla upamiętnienia tragedii węgierskiego powstania w roku 1956. Tablica ta umieszczona została staraniem uchodźców węgierskich na frontowej ścianie „Ogniska Polskiego” i przedstawia scenę Węgrów maszerujących na sowieckie czołgi. Płaskorzeźbę projektował F. Kovacs. Jest ona wyrazem patriotyzmu i głębokiego umiłowania wolności przez naród węgierski”[1].
Klub stanowił centrum życia społecznego, kulturalnego i towarzyskiego emigracji niepodległościowej. Gen. Władysław Anders posiadał tu swój własny stolik w restauracji.
Historia
„Myśl powołania do życia instytucji, służącej Polakom za punkt oparcia, powzięta została w listopadzie 1939 roku w Ambasadzie Polskiej. A tej sprawie Ambasador R. P. zwrócił się do British Council. Następnie z ramienia Ambasady występował p. Jan Baliński Jundziłł, który do Londynu przybył przez Litwę i kraje Skandynawskie. Anglię znał jeszcze z czasów przedwojennych, a wśród społeczeństwa angielskiego miał licznych przyjaciół i znajomych, którzy go również odwiedzali w Polsce.
W początkowej fazie działania wiele zainteresowania wykazała dla polskiej placówki oraz okazała się niezmiernie pomocną – Dame Nancy Parkinson, jedna z kierowniczek British Council. Dnia 12 grudnia 1939 roku na naradzie u lorda Lloyda, Prezesa British Council, z udziałem Ambasadora R. P. Edwarda Raczyńskiego powzięto decyzję, że organizacją polskiej placówki zajmie się Rząd Polski przy pomocy British Council. Rozpoczął się szereg posiedzeń i rozmów, w których brali udział prof. Massey, a potem Mr. R. Braden, który później został dyrektorem „Ogniska Polskiego”. Rząd Polski, który wówczas miał swą siedzibę we Francji w Angers, aprobował te plany i wtedy minister Rządu, śp. S. Stroński, poddał myśl nazwy „Ogniska Polskiego”. Zorganizowanie „Ogniska” powierzono p. Balińskiemu Jundziłłowi, który od początku wchodzi do Zarządu, a od 1949 jest jego prezesem.”
„Wielu stałych bywalców upamiętniło się tak mocno, że mówiąc o „Ognisku” nie można ich nie wspomnieć. Zwykle siadali przy tych samych stolikach, często w tym samym gronie przyjaciół.
Był także stolik pułkownikowski, gdzie siadali m.in. pułkownicy: Bieliński, Grzembo, Gnatowski, (...). W kawiarni siadywał pułkownik Kędzior. Doskonale zorientowany zarówno w historii, jak i bieżącej sytuacji politycznej, był ośrodkiem ożywionych dyskusji, między innymi z panami Draczyńskim i Czepielewskim.
„Nie jesteśmy ekskluzywnym klubem, podwoje „Ogniska Polskiego” są możliwie najszerzej otwarte dla naszych rodaków tutaj osiadłych oraz ich gości z Kraju, czy ich gości angielskich, dla ich krewnych i przyjaciół. Jesteśmy otwarci dla tych, którzy pochodzą z krajów, podobnie jak my prześladowanych. Jesteśmy bowiem instytucją stojącą na gruncie wolności i niepodległości. I tylko dlatego „Ognisko” jest zamknięte dla pewnej kategorii osób.”[3].
Uchwała ideowa
Uchwała Zarządu Ogniska Polskiego, potwierdzona przez Walne Zebranie w dniu 29 września 1964 r.[4]
Ognisko Polskie jest apolityczną instytucją społeczno-towarzyską, otwartą dla każdego emigranta politycznego i dla każdego Polaka stojącego na stanowisku niepodległościowym. Ognisko również chętnie gości w swoich lokalach każdego rodaka przybyłego z Kraju w sprawach osobistych, zwłaszcza w odwiedziny do krewnych lub na studia. Ognisko jest wreszcie otwarte dla każdego zrzeszenia emigracji politycznej oraz każdego stowarzyszenia młodzieżowego, pragnącego organizować w jego lokalach swe zebrania lub imprezy.
Z gościny Ogniska nie mogą korzystać jedynie osoby, które piastują naczelne stanowiska we władzach komunistycznych w Polsce lub je reprezentują za granicą, a także organizacje i osoby, których działalność na obczyźnie pokrywa się z poczynaniami tych władz, zwłaszcza w dziedzinie polityczno-propagadndowej.
Organizacje korzystające z lokalu Ogniska dla swych zebrań i imprez nie mogą zapraszać na nie wspomnianych osób. Nie mogą one również bez uprzedniej zgody Zarządu Ogniska organizować w lokalu Ogniska wystąpień publicznych osób przybyłych z Kraju, choćby nawet te osoby były uprawnione do korzystania z gościny Ogniska.
Organizacje, które nie będę przestrzegać wspomnianych postanowień, nie mogą liczyć w przyszłości na prawo korzystania z lokalu Ogniska.
↑25 Lat Ogniska Polskiego w Londynie, wyd. Aleksander Milker, Londyn 1965, s. 5.
↑Ognisko Polskie w Londynie, Wydanie pamiątkowe 1940-1991, Londyn 1992, s. 17.
↑Wyjątek ze sprawozdania rocznego z dnia 1 kwietnia 1947 r., w: 25 Lat Ogniska Polskiego w Londynie, wyd. Aleksander Milker, Londyn 1965, s. 5.
↑Ognisko Polskie w Londynie, Wydanie pamiątkowe 1940-1991, Londyn 1992, s. 15-16.
Bibliografia
Informator Polski – Wielka Brytania – 2011/2012; Polish Directory; Wydanie XII. Zjednoczenie Polskie w Wielkiej Brytanii. Londyn 2011, ISBN 0-9543217-2-3.