Oznakowanie obiektów wpisanych do rejestru zabytków na terenie Polski obowiązujące od 2004 r.Dawne oznakowanie obiektów wpisanych do rejestru zabytków (na podstawie ustawy z dnia 15 lutego 1962 o ochronie dóbr kultury)Tablica informacyjna Biura Odbudowy StolicyKraków, cmentarz RakowickiOznakowanie obiektów wpisanych do rejestru zabytków na terenie Polski obowiązujące od 2004 r.Zabytek nieruchomy – kościół św. Piotra i Pawła w Policach-JasienicyZabytek ruchomy – XIX-wieczny wóz strażacki z ręczną pompą przy OSP Samocice
Ochrona zabytków w rozumieniu przyjętym w obowiązującej obecnie w Polsce ustawie o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami z 23 lipca 2003 r. oznacza działania organów administracji publicznych podejmowane w celu[1]:
zapewnienia warunków prawnych, organizacyjnych i finansowych umożliwiających trwałe zachowanie zabytków oraz ich zagospodarowanie i utrzymanie;
zapobiegania zjawiskom niepożądanym: niszczeniu i niewłaściwemu korzystaniu z zabytków, ich kradzieżom, zaginięciom, nielegalnemu wywozowi za granicę;
kontrolowania stanu zachowania i przeznaczenia zabytków;
uwzględniania zadań ochronnych w procesie planowania, zagospodarowania przestrzennego oraz kształtowania środowiska.
W wielu pracach teoretycznych dotyczących ochrony zabytków pojęcie to definiuje się jednak znacznie szerzej, jako ogół działań podejmowanych wobec zabytków dla zapewnienia zachowania ich substancji zabytkowej i umożliwienia społeczeństwu korzystania z wartości zabytkowych, których zabytki są nośnikami.
Zabytki w Polsce (ang.cultural property in Poland) obejmują - wedle konwencji haskiej o ochronie zabytków w razie konfliktu zbrojnego (tytuł niekiedy tłumaczony nieprawidłowo i niezgodnie zakresem aktu jako konwencja haska o ochronie dóbr kultury w razie konfliktu zbrojnego) oraz wedle polskiej ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami - wszystkie obiekty dziedzictwakultury materialnej (ang.tangible cultural heritage items) w Polsce.
Według przepisów prawa polskiego zabytkiem jest nieruchomość (np. pojedynczy budynek, cmentarz, historyczny układ urbanistyczny lub krajobraz kulturowy) albo rzecz ruchoma (np. dzieło sztuki użytkowej, obraz, rzeźba, znalezisko archeologiczne – np. artefakt), ich części lub zespoły rzeczy, które są dziełem człowieka lub związane z jego działalnością i stanowią świadectwo minionej epoki bądź zdarzenia, a których zachowanie leży w interesie społecznym ze względu na swoją wartość artystyczną, naukową lub historyczną. Obiekty takie mogą być wpisane do rejestru zabytków prowadzonego przez wojewódzkiego konserwatora zabytków.
Formy ochrony zabytków
Zgodnie z ustawą istnieje pięć form ochrony zabytków:
Wpis do gminnej ewidencji zabytków nie jest formą ochrony zabytków w myśl Ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami z 23 lipca 2003 r. – co jednak nie musi oznaczać, że nie jest on formą ochrony zabytków w ogóle (sporna kwestia tzw. nienazwanych form ochrony)[3]. Ustawa odróżnia zatem ochronę zabytków, która ma być sprawowana przez organy państwowe i opiekę nad zabytkami, sprawowaną przez właścicieli i użytkowników zabytków. Takie ujęcie problematyki ochrony zabytków stanowi naśladownictwo niemieckich wzorców legislacyjnych, w których odróżnia się Denkmalschutz (ochronę zabytków) od Denkmalpflege (opieki nad zabytkami).
W Polsce w latach 1961–1973 wartość zabytku określała pięciostopniowa klasyfikacja ( klasa 0 oraz klasy I-IV). Obecnie podział na klasy nie jest stosowany. Zasadniczo uważa się wszystkie zabytki za równie cenne[4], chociaż zabytki mające wyjątkową wartość Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej może uznać za pomniki historii. Najbardziej unikatowe zabytki mogą zostać wpisane na listę światowego dziedzictwaUNESCO.
Rejestr zabytków
Obecnie obowiązuje podział na:
zabytki nieruchome – nieruchomość, jej część (np. klatka schodowa) lub zespół nieruchomości (ale także historyczny układ urbanistyczny, ruralistyczny lub zespół budowlany)[5] – jest ich łącznie 78616 (stan na 29 stycznia 2021)[6],
zabytki archeologiczne – zabytek nieruchomy będący powierzchniową, podziemną lub podwodną pozostałością egzystencji i działalności człowieka, złożoną z nawarstwień kulturowych i znajdujących się w nich wytworów bądź ich śladów (stanowisko archeologiczne) albo zabytek ruchomy, będący tym wytworem (znalezisko archeologiczne – np. artefakt - przy czym rejestr nie obejmuje znalezisk uwzględnionych w inwentarzach muzealnych) – jest ich łącznie 7806 (stan na 29 stycznia 2021)[8].
Ochroną mogą być objęte również historyczne, geograficzne lub tradycyjne nazwy budynków, placów, ulic lub jednostek osadniczych.
Z rejestru skreśla się otoczenie zabytku, w przypadku skreślenia z rejestru tego zabytku.
↑Art. 6 ustawy z dnia 23 lipca 2003 roku o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz.U. z 2022 r. poz. 840).
↑Zgodnie z art. 9 ust. 3 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz.U. z 2022 r. poz. 840), decyzja o wpisie do rejestru zabytków historycznego układu urbanistycznego, ruralistycznego lub zespołu budowlanego nie wyklucza możliwości wpisu do rejestru również poszczególnych obiektów wchodzących w ich skład
Ciołek, Tadeusz Maciej. 2019. Gerard Ciołek i przyjaciele: Kalendarium życia i pracy 25 pasterzy krajobrazu i zabytków. Kraków: Wydawnictwo Politechniki Krakowskiej, ISBN 978-83-65991-80-5 (cz. 1 i 2)
Mieczysław Kurzątkowski: Mały słownik ochrony zabytków. Warszawa, Ministerstwo Kultury i Sztuki. Ośrodek Dokumentacji Zabytków, 1989.
