Nunzio Sulprizio (ur. 13 kwietnia 1817 w Pescosansonesco, zm. 5 maja 1836 w Pescara) – włoski święty Kościoła katolickiego[1].
Życiorys
Nunzio Sulprizio był synem szewca Domenica Sulprizio i Rosy Luciany[1]. Gdy miał cztery miesiące w sierpniu 1817 zmarł jego ojciec, po czym jego matka ponownie wyszła za mąż[1], lecz zmarła 5 maja 1823, po jej śmierci jego wychowaniem zajęła się babka, która zmarła 4 kwietnia 1826[1]. W 1831 trafił do szpitala w L’Aquili z powodu choroby kości piszczelowej. Rok później w 1832 jego wuj wysłał go do Neapolu wraz z pułkownikiem Felice Wochinger, który traktował go jak syna[1]. W 1835 lekarze zadecydowali o amputacji nogi[1]. Zmarł 5 maja 1836 w wieku 19 lat[1]. Jego szczątki spoczywają w kościele San Domenico Soriano[1].
W 1859 został ogłoszony czcigodnym przez papieża Piusa IX[1]. Następnie Jan XXIII zatwierdził dekrety o cudach przypisywane jego wstawiennictwu[1]. Beatyfikował go papież Paweł VI 1 grudnia 1963 w czasie trwania Soboru Watykańskiego II[1].
8 czerwca 2018 został podpisany przez papieża Franciszka dekret uznający cud za wstawiennictwem błogosławionego Nunzio Sulprizio[2], co otwarło drogę do ogłoszenia go świętym[3][4], które nastąpiło 14 października 2018[5].
Wspomnienie liturgiczne w Kościele rzymskokatolickim przypada 5 maja[6].
Przypisy
