Niżnia Wysoka Gerlachowska

Niżnia Wysoka Gerlachowska

Niżnia Wysoka Gerlachowska (wśród podpisanych formacji)
Państwo	Słowacja
Położenie	powiat Poprad
Pasmo	Tatry Wysokie, Karpaty
Wysokość	2536 m n.p.m.
Pierwsze wejście	24 lipca 1903 Karol Englisch, Antonina Englischowa i Johann Hunsdorfer (senior)
Położenie na mapie Tatr Niżnia Wysoka Gerlachowska
Położenie na mapie Karpat Niżnia Wysoka Gerlachowska
49°10′06,7″N 20°07′47,0″E

Niżnia Wysoka Gerlachowska, także Niżnia Wysoka Gierlachowska (słow. Malá Litvorová veža, niem. Kleiner Litvorovyturm, węg. Kis Litvorovytorony) – dość wybitna, drugorzędna turnia o wysokości 2536 m n.p.m.^[1], znajdująca się w północnej grani Zadniego Gerlacha, w słowackich Tatrach Wysokich. Leży w ich głównej grani między Wyżnią Wysoką Gerlachowską (dokładniej Gerlachowską Turniczką) a Litworowym Szczytem (między nimi znajduje się jeszcze Wielicka Turniczka). Od Gerlachowskiej Turniczki oddziela ją Wyżnia Łuczywniańska Szczerbina, natomiast od Litworowego Szczytu – Niżnia Łuczywniańska Szczerbina, Wielicka Turniczka i Litworowa Przełęcz.

Na Niżnią Wysoką Gerlachowską nie prowadzą żadne znakowane szlaki turystyczne, dla taterników najciekawsza jest jej północno-zachodnia ściana.

Nazewnictwo

Nazwa Niżniej Wysokiej Gerlachowskiej i sąsiadującej z nią Wyżniej Wysokiej Gerlachowskiej pochodzi od dawnej nazwy pobliskiego Staroleśnego Szczytu (Wysoka). Pierwotnie nazwa Wysokie Gerlachowskie dotyczyła Wielickiego i Litworowego Szczytu, jednak z czasem została przeniesiona na te wierzchołki. Nazewnictwo słowackie, niemieckie i węgierskie tyczy się położonej poniżej Doliny Litworowej.

Historia

Pierwsze wejścia turystyczne:

• Karol Englisch, Antonina Englischowa i Johann Hunsdorfer (senior), 24 lipca 1903 r. – letnie
• Maximilian Bröske i Johann Hunsdorfer (senior), kwiecień 1904 r. – zimowe.

Przypisy

1. Úrad geodézie, kartografie a katastra Slovenskej republiky, Produkty leteckého laserového skenovania [online] .

Bibliografia

• Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XII. Wschodnia Batyżowiecka Przełęcz – Litworowa Przełęcz. Warszawa: Sport i Turystyka, 1965, s. 50, 55.
• Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005. ISBN 83-909352-2-8. Brak numerów stron w książce
• Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004. ISBN 83-7104-009-1. Brak numerów stron w książce