W 1939 uczestniczył w obronie Warszawy, walcząc na Pradze w 1 pułku piechoty Obrony Pragi. Po kapitulacji miasta został wzięty do niewoli, zbiegł i wkrótce nawiązał kontakt z grupami komunistycznymi. Latem 1941 wstąpił do Związku Walki Wyzwoleńczej, w którym był członkiem Komitetu dzielnicy Żoliborz-Marymont. Na początku 1942 wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej i Gwardii Ludowej. W kwietniu 1942 uczestniczył w kursie szkoleniowym GL w Chylicach pod Warszawą, po czym został włączony w skład pierwszego oddziału partyzanckiego GL im. Stefana Czarnieckiego, dowodzonego przez Franciszka Zubrzyckiego „Małego Franka”.
W maju i czerwcu 1942 brał udział w akcjach tego oddziału w okolicach Piotrkowa i Tomaszowa. 21 czerwca 1942 został ranny w walce pod Antoniewem. W lipcu 1942 został mianowany komendantem dzielnicowym GL w Piotrkowie i wyznaczony na dowódcę nowego oddziału partyzanckiego GL. 6 sierpnia 1942 podczas koncentracji tego oddziału został aresztowany przez gestapo w Tomaszowie i po ciężkim śledztwie wysłany do obozu koncentracyjnegoAuschwitz-Birkenau, jednak 30 października 1942 zbiegł z transportu k. Częstochowy i wrócił do Warszawy. Dowództwo GL posądziło go o zdradę i współpracę z Niemcami i wydało na niego wyrok śmierci. Po odwołaniu się przez „Mirka” do KC PPR wyrok został uchylony, ale Bieliński został zawieszony w prawach członka PPR i żołnierza GL jako „niegodny zaufania”.
Wskutek tego latem 1943 wstąpił do Armii Krajowej na Woli. Jesienią 1943 ukończył kurs oficerski ze stopniem podchorążego. Był członkiem grupy dywersyjnej i brał udział w wielu akcjach w Warszawie. W kwietniu 1944 wystąpił z AK i wstąpił do AL, gdzie został mianowany podporucznikiem i dowódcą warszawskiej Grupy Specjalnej.
Podczas powstania warszawskiego dowodził 3 kompanią 3 batalionu AL na Starym Mieście i był jednocześnie zastępcą tego dowódcy do spraw liniowych. Po przejściu kanałami na Żoliborz został dowódcą 3 batalionu. Walczył na Woli, Starym Mieście i Żoliborzu, wyróżniając się odwagą, za co został mianowany kapitanem AL, a przez AK odznaczony Krzyżem Walecznych. Pod koniec września 1944 został ciężko ranny w walkach na Żoliborzu i odesłany do szpitala, a następnie przewieziony do obozu internowania w Pruszkowie.
