Nadzieja Drucka z mężem Maurycym O'Brien de Lacy i dziećmi
Nadzieja O’Brien de Lacy księżniczka Drucka (ur. 17 stycznia1898 w Warszawie, zm. 29 sierpnia1986 tamże) – polska pisarka, tłumaczka i działaczka społeczna.
Uczennice w Smolnym Instytucie podczas lekcji tańca
Po wybuchu I wojny światowej Drucki, jego córka i dwaj synowie przeprowadzili się do Moskwy. Nadzieja zdała egzamin na medycynę, ale studiów nie rozpoczęła i została sanitariuszką Czerwonego Krzyża. W czasie wojny, pracując w pociągu sanitarnym(inne języki), poznała przyszłego męża Maurycego (ślub wzięli w listopadzie 1917 w Moskwie). W sierpniu 1918 przyjechała wraz z mężem do majątku Augustówek, w którym przebywali razem do 1939.
W wolnej Polsce, w której szybko opanowała język polski i poświęciła się twórczości literackiej, działała społecznie, była m.in. wiceprzewodniczącą Koła Ziemianek oraz członkiem PCK i Towarzystwa Dobroczynności. Założyła Towarzystwo Przyjaciół Literatury i Sztuki im. Elizy Orzeszkowej w Grodnie (przez 12 lat była prezeską). Na jej zaproszenie przyjeżdżali do Augustówka (Dominikańska 13, Grodno) m.in. Dąbrowska, Tuwim, Kaden-Bandrowski, Parandowski, Witkacy. Zofia Nałkowska sportretowała ją w Dziennikach (tom III: 1918-1929, s. 180–181), a jej męża uczyniła prototypem postaci Zenona Ziembiewicza w Granicy. Wraz z mężem organizowała letniska dla niezamożnej ludności Grodzieńszczyzny w majątku Augustówek. W latach 20. XX w. podjęła pierwsze próby pisarskie (debiut: Zwycięstwo, 1925; kolejna publikacja Niepotrzebne dzieci wzbudziła kontrowersje wśród kręgów konserwatywnych). Przyjaźniła się m.in. z Zofią Nałkowską, od 1930 należała do PEN-Clubu. Utrzymywała kontakty z białą emigracją rosyjską.
