instruktor dowódca baterii artylerii dowódca dywizjonu artylerii kierownik katedry dowódca pułku artylerii szef sztabu okręgu korpusu szef sztabu grupy operacyjnej
W Krakowie studiował medycynę i działał w Związku Strzeleckim. W okresie od grudnia 1914 r. do lipca 1917 r. w Legionach Polskich w 2 baterii 1 pułku artylerii. 1 grudnia 1916 roku został mianowany chorążym sanitarnym[1]. Po kryzysie przysięgowym wcielony do cesarskiej i królewskiej armii i wysłany na front włoski.
Od listopada 1918 r. do lipca 1919 r. pełnił służbę w 1 Krakowskim pułku artylerii polowej podczas walk w obronie Lwowa i w Małopolsce Wschodniej, jako oficer baterii. Od lipca 1919 do 1924 r. był instruktorem w Obozie Szkoleniowym Artylerii. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 135. lokatą w korpusie oficerów artylerii, a jego oddziałem macierzystym był 1 pułk artylerii polowej Legionów[2]. W latach 1924–1927 dowodził baterią i dywizjonem w 1 pułku artylerii polowej Legionów, a później w 16 pułku artylerii polowej. 31 marca 1924 roku został awansowany do stopnia majora ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 49. lokatą w korpusie oficerów artylerii[3].
W latach 1927–1929 był słuchaczem Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, przydzielony został do Wyższej Szkoły Wojennej na stanowisko asystenta. 2 grudnia 1930 roku został awansowany do stopnia podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 roku i 9. lokatą w korpusie oficerów artylerii[4]. Później zajmował stanowisko kierownika katedry taktyki artylerii w W.S.Woj. W latach 1934–1935 dowodził 7 dywizjonem artylerii konnej w Poznaniu, a od 19 listopada 1935 roku 1 pułkiem artylerii lekkiej Legionów w Wilnie. Pułkownikiem został awansowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1937 roku i 6. lokatą w korpusie oficerów artylerii. W listopadzie 1938 roku został szefem sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IX w Brześciu.