| a | b | c | d | e | f | g | h | |
| 8 | | 8 |
| 7 | 7 |
| 6 | 6 |
| 5 | 5 |
| 4 | 4 |
| 3 | 3 |
| 2 | 2 |
| 1 | 1 |
| a | b | c | d | e | f | g | h | |
Obrona Czigorina
| a | b | c | d | e | f | g | h | |
| 8 | | 8 |
| 7 | 7 |
| 6 | 6 |
| 5 | 5 |
| 4 | 4 |
| 3 | 3 |
| 2 | 2 |
| 1 | 1 |
| a | b | c | d | e | f | g | h | |
Wariant Czigorina w partii hiszpańskiej
Michaił Czigorin, ros. Михаил Иванович Чигорин (ur. 31 października?/12 listopada 1850 w Gatczynie, zm. 12 stycznia?/25 stycznia 1908 w Lublinie) – rosyjski szachista, uczestnik meczów o mistrzostwo świata z Wilhelmem Steinitzem.
Kariera szachowa
Pod koniec XIX wieku był uczestnikiem wielu prestiżowych turniejów z udziałem najsilniejszych szachistów świata. Wygrał turnieje w Nowym Jorku (1889) i Budapeszcie (1896). Turniej w Hastings w 1895 roku z udziałem całej światowej czołówki zakończył na drugiej pozycji (za Harrym Pillsburym, a przed Emanuelem Laskerem, Siegbertem Tarraschem i Wilhelmem Steinitzem). Trzykrotnie triumfował w mistrzostwach imperium rosyjskiego.
Czigorin dwukrotnie w Hawanie rozegrał mecze o mistrzostwo świata przeciwko Wilhelmowi Steinitzowi. Pierwszy mecz w 1889 roku przegrał w stosunku 6½ – 10½. Rewanż rozegrany trzy lata później był bardziej wyrównany, lecz również zakończył się porażką Czigorina 10½ – 12½.
W pierwszej dekadzie XX wieku Czigorin był mniej widoczny w wielkich turniejach szachowej elity. Wygrał mniej znaczące turnieje w Moskwie (1901), w Kijowie i Wiedniu (1903) oraz w Petersburgu (1905). Prawie do końca życia pozostawał najsilniejszym rosyjskim szachistą, redagował i za własne pieniądze regularnie wydawał szachowy periodyk, był energicznym organizatorem szachowego życia w Rosji. Jest uznawany za ojca rosyjskiej szkoły szachów, pozostawił znaczny wkład w rozwój teorii otwarć szachowych. Kilka wariantów debiutowych nosi jego nazwisko. Do najważniejszych należą:
Według retrospektywnego systemu rankingowemu Chessmetrics, najwyższą punktację osiągnął w październiku 1895 r., z wynikiem 2797 punktów zajmował wówczas 3. miejsce na świecie (za Emanuelem Laskerem i Siegbertem Tarraschem)[1].
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
