Swoją karierę rajdową Märtin rozpoczął w 1994 roku, a jego pierwszym samochodem była Łada Samara. W sierpniu 1997 roku zadebiutował w Rajdowych Mistrzostwach Świata jadąc Toyotą Celiką Turbo 4WD. Debiutanckiego Rajdu Finlandii nie ukończył z powodu awarii skrzyni biegów. W latach 1997 i 1998 wywalczył dwa tytuły mistrza Estonii. W 2001 roku został członkiem zespołu Subaru, a w latach 2002-2004 był fabrycznym kierowcą zespołu Forda. W listopadzie 2002 roku podczas Rajdu Wielkiej Brytanii 2002 po raz pierwszy w karierze stanął na podium w rajdzie mistrzostw świata – zajął drugą pozycję. Z kolei w czerwcu 2003 wygrał swój pierwszy rajd w mistrzostwach świata, Rajd Grecji. W 2004 roku zajął 3. miejsce w klasyfikacji generalnej mistrzostw świata, najwyższe w swojej karierze. W 2005 roku odszedł do zespołu Peugeota. 18 września 2005 na ostatnim odcinku Rajdu Wielkiej Brytanii miał wypadek, w wyniku którego zginął jego pilot Michael Park. Wtedy też Märtin wycofał się ze startów w rajdowych mistrzostwach świata.
W swojej karierze Märtin wygrał łącznie pięć rajdów w mistrzostwach świata. 18 razy w swojej karierze stawał na podium w rajdach mistrzostw świata. Zdobył w nich 207 punktów. Wygrał 101 odcinków specjalnych[1].
Kariera
Początki
Märtin urodził się w mieście Tartu. Ojciec Märtina, Kalju, był rajdowcem i startował w lokalnych estońskich rajdach. To wtedy też młody Markko zainteresował się rajdami bywając w warsztatach samochodowych i na rajdach, w których uczestniczył ojciec. W wieku 18 lat Märtin kupił od swojego wujka swój pierwszy samochód, Ładę Samarę, który przerobił na samochód rajdowy. Na początku 1994 roku zadebiutował w nim w jednym z lokalnych rajdów. W sezonie 1994 zajął drugie miejsce w mistrzostwach Estonii, w kategorii Formuły 2. Z kolei w 1995 roku został mistrzem Estonii w klasie samochodów z napędem na dwa koła. W tym samym roku Märtin po raz pierwszy pojechał w zagranicznym rajdzie. Zajął dwunastą pozycję w fińskim rajdzie Mantta Rally[2]. W 1996 roku Märtin sprzedał Ładę i zakupił w Wielkiej BrytaniiN-grupowegoForda Escorta RS Cosworth[3]. Fordem wystartował w mistrzostwach Estonii i zajął w nich drugie miejsce w sezonie 1996. Jeszcze w tym samym roku wystartował Toyotą Celiką Turbo 4WD w jednym z łotewskich rajdów i wygrał go[2].
W 1997 roku Märtin sprzedał Escorta i postanowił startować Toyotą. W sezonie 1997 wywalczył swój pierwszy w karierze tytuł mistrza Estonii. Znalazł także sponsora, którym została firma Estonian Oil Service. Umożliwiła ona Märtinowi starty w rajdach na Litwie, w Finlandii i Holandii[2]. W sierpniu 1997 zadebiutował wraz z pilotem Toomasem Kitsingem też w mistrzostwach świata. Nie ukończył jednak debiutanckiego Rajdu Finlandii na skutek awarii skrzyni biegów[4]. W 1998 roku rozpoczął starty nowszą specyfikacją Toyoty Celiki, którą w poprzednich latach jeździł Fin Marcus Grönholm. W 1998 roku wywalczył nią kolejne mistrzostwo Estonii. W marcu 1998 zaliczył pierwszy start w mistrzostwach świata w sezonie. Nie ukończył jednak Rajdu Portugalii, gdyż jego samochód spłonął na skutek wypadku[2]. Estończyk zakupił kolejną Celikę, przygotowaną przez Team Grifone. Wystartował nią w Rajdzie Finlandii i zajął w nim dwunaste miejsce[5]. W 1998 roku pojechał także w Rajdzie Sanremo, z którego odpadł na 20. odcinku specjalnym na skutek awarii zawieszenia[6] i w Rajdzie Wielkiej Brytanii, który ukończył na dziewiątej pozycji[7].
W 1999 roku Märtin wrócił do samochodu Forda i Fordem Escortem WRC wystartował w Rajdzie Szwecji i Rajdzie Portugalii. W pierwszym z nich był ósmy, a drugiego nie ukończył z powodu awarii skrzyni biegów[8]. Latem 1999 nawiązał kontakt z zespołem Toyota Team Sweden prowadzonym przez Leifa Asterhaga. W czerwcu wystartował Toyotą Corollą WRC w Rajdzie Grecji i zajął w nim piąte miejsce. Zdobył tym samym swoje pierwsze w karierze punkty w mistrzostwach świata[3]. W 1999 roku pojechał jeszcze w trzech rajdach mistrzostw świata: Finlandii, Sanremo i Wielkiej Brytanii. Ukończył tylko brytyjski rajd – był na nim ósmy[8].
W 2001 roku Märtin podpisał kontrakt z zespołem Subaru, w którym był trzecim kierowcą obok Brytyjczyka Richarda Burnsa i Norwega Pettera Solberga[12]. Pierwszy start Märtina w sezonie 2001 nie był dla Estończyka udany. Odpadł on z zawodów już na pierwszym odcinku specjalnym na skutek awarii układu elektrycznego[13]. Także w kolejnych rajdach Märtin nie zdobywał punktów. W lutowym Rajdzie Szwecji zajął dwunaste miejsce[14], a trzech kolejnych rajdów, Rajdu Portugalii, Rajdu Katalonii i Rajdu Grecji nie ukończył[8]. Trzeci odcinek specjalny Rajdu Grecji, Inohori 1, był pierwszym wygranym odcinkiem specjalnym w karierze Märtina[1]. Pierwsze punkty w sezonie 2001 Estończyk zdobył w sierpniu. W Rajdzie Finlandii zajął piątą pozycję[15]. Natomiast nie ukończył październikowego Rajdu Sanremo. Na 15. odcinku specjalnym uległ wypadkowi. Jego Subaru najpierw uderzyło w ścianę, a następnie wylądowało na dachu, 50 metrów poniżej drogi. Zarówno Märtin, jak i jego pilot Michael Park nie odnieśli obrażeń[16]. W Rajdzie Korsyki Märtin był piąty, a ostatniego rajdu sezonu, Rajdu Wielkiej Brytanii nie ukończył z powodu awarii silnika[8]. Ogółem w dziewięciu startach w mistrzostwach świata w sezonie 2001 Märtin zdobył trzy punkty.
Przed sezonem 2003 doszło do zmian w zespole Forda. Nie przedłużono kontraktów z Carlosem Sainzem i Colinem McRae, a zatrudniono Belga François Duvala i Fina Mikko Hirvonena. Tym samym Märtin stał się pierwszym kierowcą zespołu. Kierowcy Forda otrzymali nowy model Forda Focusa WRC w specyfikacji 2003[3]. W pierwszym rajdzie w sezonie, Rajdzie Monte Carlo, Märtin był czwarty i miejsce na podium przegrał z trzema kierowcami zespołu Citroëna: Sébastienem Loebem, Sainzem i McRae[23]. Następnie w Rajdzie Szwecji był czwarty, a w Rajdzie Turcji – szósty. Nie ukończył natomiast Rajdu Nowej Zelandii (z powodu awarii silnika) i Rajdu Argentyny (z powodu niskiego ciśnienia oleju)[24]. W kwietniu 2003 roku, w Rajdzie Grecji, Märtin był liderem rajdu od drugiego odcinka specjalnego i na pierwszej pozycji dojechał do mety rajdu. Odniósł swoje pierwsze zwycięstwo w karierze wyprzedzając drugiego Carlosa Sainza o 46 sekund i trzeciego Pettera Solberga o ponad 52 sekundy[25]. Kolejnego rajdu, Rajdu Cypru, nie ukończył jednak z powodu zbyt niskiego ciśnienia oleju[26], a w lipcowym Rajdzie Niemiec dojechał na piątej pozycji[27]. W sierpniu 2003 wygrał po raz drugi w sezonie. Na metę Rajdu Finlandii przyjechał przed Petterem Solbergiem i Richardem Burnsem[28]. Stał się tym samym pierwszym od 1992 roku zwycięzcą fińskiego rajdu, wywodzącym się spoza Finlandii[29]. We wrześniowym Rajdzie Australii Märtin przejechał 21 odcinków specjalnych. Po 21. został zdyskwalifikowany za nielegalny balast w samochodzie w postaci skały. Estończyk w momencie dyskwalifikacji jechał na czwartej pozycji w klasyfikacji generalnej rajdu[30]. W czterech ostatnich rajdach sezonu Märtin dwukrotnie nie dojechał do mety (Rajd Francji i Rajd Wielkiej Brytanii) i dwukrotnie był trzeci (Rajd Włoch i Rajd Hiszpanii)[8]. W klasyfikacji mistrzostw świata za sezon 2003 zajął piątą pozycję. Zdobył 49 punktów[31].
Sezon 2004 Märtin rozpoczął od zajęcia drugiego miejsca w styczniowym Rajdzie Monte Carlo. Przegrał w nim o ponad minutę z Francuzem Sébastienem Loebem[32]. W marcu 2004, w Rajdzie Meksyku Märtin po 7. odcinku specjalnym został liderem i ostatecznie wygrał ten rajd. Była to trzecia wygrana w karierze Estończyka, który na mecie wyprzedził partnera z zespołu Forda, François Duvala i Carlosa Sainza[33]. Także w następnych dwóch rajdach Märtin stawał na podium. W Rajdzie Nowej Zelandii był trzeci za Petterem Solbergiem i Marcusem Grönholmem[34], a w Rajdzie Cypru po dyskwalifikacji Grönholma zajął ostatecznie drugą pozycję za Loebem[35]. Kolejne trzy rajdy nie były dla Märtina udane. Najpierw nie ukończył Rajdu Grecji z powodu wypadku, a następnie z powodu kłopotów z samochodem był dwudziesty czwarty w Rajdzie Turcji[8]. Z kolei na 5. oesie Rajdzie Argentyny Märtin miał dachowanie i został przewieziony do szpitala na badania, jednak nie odniósł obrażeń[36]. W sierpniowym Rajdzie Finlandii 2004 był drugi. Przegrał jedynie z Marcusem Grönholmem[37]. W Rajdzie Niemiec był czwarty, a w Rajdzie Japonii i Wielkiej Brytanii – trzeci[8]. Kolejne sukcesy Estończyk odniósł w październiku. Najpierw wygrał Rajd Korsyki odnosząc tym samym swoje drugie zwycięstwo w tym sezonie i czwarte w karierze[38], a następnie zwyciężył w Rajdzie Katalonii. Wyprzedził o 23,2 sekundy Marcusa Grönholma i o 37,3 sekundy Carlosa Sainza[39]. Ostatecznie sezon 2004 Märtin zakończył na trzeciej pozycji w klasyfikacji generalnej. Zdobył 79 punktów i przegrał w niej jedynie z Sébastienem Loebem i Petterem Solbergiem[40].
We wrześniowym Rajdzie Wielkiej Brytanii, na 6. odcinku specjalnym Märtin awansował na szóste miejsce w klasyfikacji rajdu[47]. Jednak na 15. odcinku specjalnym Margam 1, załoga Märtin – Park uległa wypadkowi. Peugeot 307 WRC uderzył prawą stroną w drzewo. Pilot Märtina zginął na miejscu, a Estończyk wyszedł z wypadku bez żadnych obrażeń. Pozostałe dwa odcinki specjalne Rajdu Wielkiej Brytanii zostały odwołane, a same zawody przerwane[48]. Märtin do końca sezonu 2005 nie pojechał w żadnym z pozostałych trzech rajdów mistrzostw świata. W styczniu 2006 ogłosił zakończenie kariery, jednak wykluczył, iż powodem odejścia z rajdów była śmierć Michaela Parka[49].
Po zakończeniu kariery w WRC
W marcu 2006 roku Märtin wrócił na krótko do rajdów. Zdecydował się wystartować w Rajdzie Portugalii samochodem Subaru Imprezą WRX wraz z pilotem Davidem Seniorem[50]. Na 7. odcinku specjalnym Estończyk przebił dwie opony i był zmuszony wycofać się z zawodów[51]. W tym samym roku Märtin wystartował również w duńskiej serii wyścigów samochodów turystycznych Danish Touring Car Championship. Pojechał w niej w trzech wyścigach Hondą Accord Euro-R w barwach zespołu Hartmann Honda Racing[52]. W grudniu 2007 roku wygrał rajdowy Memioriał Attilio Bettegi, a w styczniu 2008 został testowym kierowcą zespołu Subaru[53]. Z kolei w 2009 roku został zatrudniony w zespole Forda, w którym także miał pomagać przy testach samochodów[54]. Natomiast w 2010 roku pomagał amerykańskiemu kierowcy Kenowi Blockowi w przygotowaniu się do udziału w rajdach mistrzostw świata 2010[55]. W lipcu 2010 pojechał z pilotem Kristo KraagiemFordem Focusem WRC w Rajdzie Estonii, który wygrał. Z kolei w 2011 roku w tym samym rajdzie był drugi i przegrał jedynie z Norwegiem Madsem Østbergiem[24]. W 2010 roku brał udział w testach Mini John Cooper Works WRC[56]. Märtin jest właścicielem zespołu MM-Motorsport. W barwach tego zespołu ściga się mistrz Estonii z 2008 i 2009 roku, Ott Tänak[57].
Życie prywatne
Markko Märtin jest żonaty z Mari-Liis Sallo, byłą modelką i Miss Estonii z 2004 roku. Ma z nią jedno dziecko[58]. Märtin mieszka z rodziną w Monako[59].
